Nachtelijke indringer [Adrer]

Ze knikte. "Ik ben ook oke, gelukkig. En nee, ik zou niet weten hoe dit komt..." Ze staarde naar haar voeten. "Ik weet alleen wel dat ik óf heel erg agressief ben als het een oefengevecht is, óf ik gewoon bezeten ben. Ik heb er trouwens geen last van als ik in een gevecht om leven en dood zit. Helaas."

Hij luisterde goed naar wat ze zei ''je zou eigenlijk eerder blij moeten zijn dat je niet zo agressief word tijdens een echt gevecht, ik bedoel, op deze manier ga je op slag dood, omdat je veel te onrustig vecht, zoals net.'' vertelt hij haar ''Als je rustiger, en gebalanceerder vecht, vecht je ook veel beter dan dit''

Ze luisterde aandachtig. "Oke, ik zal mijn best gaan doen. Maar ik snap alleen niet hoe het komt... Maar ja! Zou je een paar dingen kunnen laten zien met katana's?" Vroeg ze hem, en glimlachte. "Ik wil het beter beheersen. Zoals ik nu ben, kan ik mijn Guild nooit beschermen...."

hij nam haar kantana's aan en balanceerde ze in zijn handpalmen ''Hoe kom je aan deze'' vroeg hij aan haar ''Ze zien er namelijk goed uit...'' en hij doorklievte de lucht er mee

Ze keek naar de technieken, en klapte in haar handen. "Ik heb geen idee. Ik denk dat ik ze gevonden heb...? Nee wacht, zulke vind je niet. Maar ik heb ze al een tijdje..." Je zag de radartjes in haar hoofd draaien. "Ik kan ze niet gekocht hebben, want ik heb nooit genoeg geld gehad, maar ik had ze niet bij me toen ik op mezelf ging wonen. Toen had ik andere katana's... Denk ik... Die waren kleiner en lichter... Ik weet het niet..." zei ze, en voelde zich dom. "Ik ben echt hersenloos..."

Hij grinikte ''Nou goed, je wou zien wat ik hier mee kon doen'' Zei hij ''Let dan maar eventjes op'' en terwijl hij dit zei maakte hij een vloeiende onderhandse slag met een van de kantana's, en de ander stak door de lucht heen, daaropvolgde snel een bovenhandse slag, en daarna eens steek, waarna hij een schijnbewig maakte en een slag de andere kant opsloeg. ondertussen maakte hij ook aanvalende bewegingen met de andere kantana, in een bijna onvolgbaar snel tempo. na een minuutje of vijf stopte hij met de doen en veegde het zweet van zijn voorhoofd. ''Zo goed'' Vroeg hij lachend.

Mariëru was erbij gaan zitten, en keek aandachtig naar wat hij allemaal met haar katana's deed. Ze volgde iedere beweging met haar ogen, en reflecteerde ze in haar hoofd, met de hoop ze te kunnen onthouden wat opzich al een hele klus zou zijn. Toen hij stopte, vroeg hij "Zo goed?" "Ja! Het was geweldig. Je moet veel getraint hebben om dit te kunnen doen. Ik wou dat ik zo goed was. Ik ben net goed genoeg iemand zwaar te verwonden, maar met die skills kan je iemand die tien keer zo groot is als jou doden." Ze keek vol ontzag naar Adrer, en had een grote glimlach op haar gezicht.

''Nounou, straks moet ik nog blozen'' Zegt hij tegen haar met een sarcastische stem ''Maar wat doe jij eigenlijk nog meer behalfe het onderhouden van je clan, en het leren met zwaarden, en heb je dieren, of een vriendje ?'' vroeg hij verder aan haar

Die vele vragen deden haar gezicht rood kleuren, vooral de laatste. "Ik.... Nou ja, nee niet echt... Ik bedoel, ik heb geen vriendje, en niet dat ik die zo graag wil, omdat ik... Snap je, de guild is nogal belangrijk voor me, en tja... En een dier wil ik wel, maar.... Ik zou het niet kunnen onderhouden. Ik kan niet vaak op questes, vanwege de guild, dus dat betekent weinig geld. Het is genoeg om mezelf van spullen en eten te voorzien, maar een dier erbij zou te veel gaan kosten. Ik wil het wel, maar het gaat gewoon niet..." Ze keek naar de grond. "En jij?" vroeg ze na een poosje.

''En ik wat'' grinikte hij ''Nou ja, in mijn vrij tijd zit ik vooral te lezen, mediteren, trainen en... dichten'' Bij dit laatste aarzelde hij of hij dit zou zeggen ''Ik heb een dier, een raaf, en nee ik heb geen vriendinetje...''

"Dus eigenlijk ben je heel erg rustig, op je trainingen na? Van wat voor boeken hou je?" vroeg ze, en ging zitten. "En waar dicht je zoal over? Je hoeft je niet te schamen, hoor. Ik zal het niet door vertellen," glimlachte ze.

''Ik hou van een heleboel verschilende boeken en ik dicht mover zo en beetje alles'' Zei hij rustig ''En inderdaad, op mijn trainingen en werk na ben ik meestal wel rustig...''

"Ik vind het leuk te oefenen in mijn sturing, en gewoon aanwezig te zijn in de Guild. En ik haat het om alleen te zijn. Ook al ga ik meestal wel alleen op questes, en woon ik nogal afgezonderd. Als ik niet in de guild ben schrijf ik. En lees en teken ik een hoop. Ook vind ik de Tsuta Market een gezellige plaats, vanwege de vele mensen. Ik kan echt slecht tegen alleen zijn... Haha, ik ben van anderen afhankelijk. Niet dat de meesten dat weten..."

''Ik nu wel'' Zegt hij grinikkend ''Waar zit jou guild eigenlijk?'' Vroeg hij aan haar ''Ik bedoel, waar woont en slapen jullie leden'' vraagde hij verder ''En wat doen jullie eigenlijk nog meer ?''

"Nou, we zitten aan de rand van Kuripa City, en tja, als leden niet op queste zijn, zitten ze daar met anderen, en praten we gezellig. Ook hebben we voorzieningen als huurkamers, maar de meesten wonen in en rond Kuripa City." Met een glimlach staart ze naar de lucht. "En soms zijn sommige dronken, en word het vechten. Maar de meesten bemoeien zich er niet mee. Hooguit loopt iemand een bloedneus op, haha." Ze grinnikt bij de gedachtes. "En in groepen gaan we vaak op trainingskampen. Ook gaan we wel 'ns jagen in de White Mountian Fields. Man, wat wil ik graag terug..." zegt ze zonder er bij na te denken.

''Drink jij dan ?'' Vraagt hij ''Ik bedoel, jij lijkt mij niet zo'n type'' Zegt hij lachend ''en wat zijn eigenlijk jou meest naaste personen in de guild'' Vraagt hij meteen daarna ''En waar jagen jullie op in de White Mountain Fields ?''

"Mariëru begint te lachen. "Ik heb 1 keer geprobeerd wat te drinken, maar na 2 slokken was ik al dronken, en hebben een paar mensen me naar de ziekenboeg gebracht," lacht ze, en de tranen springen in haar ogen. "Sorry... Hahaha... ik... ik heb de slappe lach," brengt ze moeilijk uit, en valt achterover. Zo gaat het 5 minuten door. Nahijgend van het lachen gaat ze overeind zitten. "Sorry..." brengt ze uit, met een big smile. "Nou, eigenlijk... Alleen Sunset. De rest ken ik zo min of meer. Eigenlijk is op Sunset iedereen een beetje... onvertrouwd. Maar ja," zegt ze, "ik heb hier en daar mijn persoonlijke vrienden, buiten Kuripa City. En als we gaan jagen, is dat op de heide, aan de rand van het bos." Waarom vertel ik hem dit? We kennen elkaar amper. Maar hij lijkt toch te vertrouwen. Ik vertrouw hem meer dan de meeste in m'n eigen Guild, peinst ze. Dan glimlacht ze, met de gedachte dat ze er een vriend bij heeft.

''Wie is Sunset precies?'' Vroeg hij aan haar ''En hoe heb je haar eigenlijk ontmoet'' vraagt hij daarna, er zijn nog vele dingen die hij aan haar wilt vragen, en hij wilt steeds meer weten over haar en haar guild

"Nou, Sunset is net als ik een Elf, ook met waterbendingkrachten. Alleen zij is wat gevorderder dan ik, denk ik. Van haar weet ik niet echt veel, maar wél dat ik haar als geen ander vertrouw. Denk ik."

''Oke'' Antwoord hij kort op haar ''Ik ga denk ik eventjes rusten'' en hij loop weg van haar naar een struikje naast een boom, hij gaat tegen de boom aan zitten en in het struikje uit het zicht van haar. Dan pakt hij een boek en begint er in te schrijven...

"Oke, is goed. Ik denk dat ik... Geen idee eigenlijk..." Ze staat op, en loopt naar de plaats waar haar tent gestaan had. Ze laat zich tegen een boom aan zakken, en begint na te denken over van alles en nog wat. De tijd vliegt voor haar gevoel, en het duurt niet lang voordat ze in slaap sukkelt. Na een possje word ze langzaam wakker van geritsel. "Hm? Adrer?" langzaam opent ze haar ogen, en verstijfd van de schrik. Een gigantische grijsblauwe wolf stapt haar kant op. Als ze het eindelijk doordringt dat ze moet gaan schreeuwen, gilt ze keihard, en de tranen springen in haar ogen.

''Wat in de hemel ?...!'' Hij staat snel op en laat het boek waar hij nogsteeds in aan het schrijven was vallen. hij ziet de wolf ''Waar komt dat ding vandaan !'' Momepelt hij, en hij richt een pijl op de wolf. Daarna schiet hij de pijl precies tussen de achterbenen van de wolf zodat deze raak afgelijd

Bang staart ze naar de wolf. Zodra deze geraakt word, krimpt hij ineen van de pijn, maar komt steeds dichter naar Mariëru toe. Aan de opbouw van de wolf is te zien dat het een vrouwtje is. Mariëru staat op, maar neemt geen initiatief om weg te rennen. In plaats daarvan loopt ze, stap voor stap in de richting van de wolf, die in elkaar zakt. Niet omdat ze doodgaat, maar van vermoeidheid. Adrer totaal negerend zakt ze bij het dier neer, en aait het. "Ken ik jou...?" fluistert Mariëru, diep nadenkend, en trekt de pijl er voorzichtig uit.

''Wat is dit voor een onzin'' Mompelt hij bij zichzelf ''Is alles goed daarzo !'' Roept hij haar daarna toe ''Pas op dat je niet eindigt in haar maag !'' Zegt hij spottend

Vaag geeft ze een knikje in zijn richting. "Ze zal me niet opeten..." antwoord ze nogal vaag. Dan staat ze op, rent richting de waterkant en haalt haar tas. "Waar is het?" mompelt ze in zichzelf. "Waar waar waar?!" Ze rent terug, een waterbundel meenemend. Ze opent de mond van de wolf en laat haar drinken. Het dier maakt een geluidje, maar daar blijft het bij. "Ze is moe, Adrer. En we kennen elkaar. Beter gezegd: zij kent mij, maar ik haar niet. Help me, alsjeblieft?" zegt ze, en kijkt hem recht in zijn ogen aan.