Nachtelijke indringer [Adrer]

''Laat mij jou iets vertellen over angst, Angst is iets dat de ziel, en niet de geest raakt. ze zeggen dat het afstamt van de duisternis, maar de duisternis is gewoon de kennis die mensen in tegenstelling tot sommigen van ons vrezen. Sommigen vrezen macht en noemen het donker, maar voor mensen zoals ik, hoeft een dergelijk onderscheid niet bestaan​​. Angst bestaat ook voor hen die niet het onbekende willen verkennen. Er zijn 2 dingen die zeker zijn in dit leven en dat is de dood, en de angst voor het nieuwe,en het verleden. Een kan worden overwonnen, een kan dat niet.'' Vertelt hij haar langzaam ''Je moet je angst overwinnen, het verleden is al geweest, en de toekomst ligt nu open voor je. Deze rivier van de tijd, stroomt in een rechte lijn, en deze kan niemand verleggen, zonder dat er een groot onheil staat te wachten...''

Ze kijkt hem verbaasd aan, maar slaat haar hoofd neer. 'En wat nou als ik dat niet kan?' fluistert ze ontzet. Doodsbang is ze, dat het ook hier ergens in zal slaan, en ditmaal haar vrienden kwijt zal raken. Iedereen zegt dat het verleden zich herhaald, en dat wil ze niet. Als enige overleven, kan ze nauwelijks 1 keer aan, laat staan twee. Ze slaat haar handen voor haar gezicht.

''Zoals ik al zei, Er zijn 2 dingen die zeker in dit leven en dat is de dood, en de angst voor het nieuwe. Een kan worden overwonnen, een kan dat niet.'' Zegt hij geruststellend,''Het verleden is slechts wat gebeurd is, en wat gebeurd is, valt niet te verleggen.'' Zegt hij dan ''Je kunt wel over je angst kommen, door uiteindelijk onder ogen te zien dat dit allemaal al gebeurd is, en nu dus al voorbij is''

Ze snapt het niet, en wil het ook niet snappen. Hoe kan ze ooit har geschiedenis vergeten? En ze zou zich toch blijven herinneren, ze heeft er een litteken van. Maar zo depressief blijven heeft geen zin. Ze probeert op te staan, maar ze is wankel, en steunt daarom tegen de boom achter haar.

''Je geschiedenis vergeten, is onmogelijk, geschiedenis maakt geest wat het is, maar je kunt het wel vergeven, het als het gebeurde zien, iets wat al gebeurd is, en al voorbij is gegaan'' Zegt hij geruststellend tegen haar

Ze knikt begrijpend. Langzaam begint tot haar door te dringen, waarom ze op deze reis is gegaan. Was dit niet al haar eerste doel? Waarschijnlijk wel, maar is ze het door het reizen allemaal vergeten. Het regent nog steeds, en Mariëru's haar begint over te springen in pijpenkrullen. Een tijdje staart ze naar de grond, en zegt dan: "Zullen we terug gaan naar het kamp, als je het zo kan noemen?" Ze heeft geen zin om hier verder depressief te doen, en probeert te glimlachen, wat niet al te best lukt.

''Ja, is goed'' Mompelt hij, en hij begint de richten van het kamo te lopen, terwijl de regen op de achtergrond nogsteeds doortikt op het dichte bladerdek van het bos

Mariëru loopt schuin achter hem aan. Ze krijgt het koud, en rilt een beetje. Eenmaal bij het kamp aangekomen, ligt Sairalindé nog steeds te slapen. Ze wordt wakker, en vraagt: "Waar zijn jullie zo lang geweest? Als jullie op tijd bij het dorp aan willen komen, zou je..." Als ze ziet dat Mariëru's gezicht vertrekt, houdt ze abrupt haar mond, en kijkt vragend naar Adrer.

''Er is... Gewoon iets gebeurd in het bos.'' Mompelt hij ''Maar verder gaat alles wel goed hoor''

Nu houdt ze het niet meer. De tranen beginnen te stromen. Ze voelt zich zwak en slapen, en zakt door haar knieën, op de grond. "Ik....." snikt ze, "ik kan ..... Ik kan het ge-ge-gewoon niet..." Haar stem trilt, en als de wolvin dichterbij komt, omhelst Mariëru haar, en verbergt haar gezicht in de vacht. "Stil maar," zegt Sairalindé sussend. "Als je er niet klaar voor bent, wachten we gewoon. Ik snap dat je een hoop moet verwerken, het is ook een grote klap."

''Dus, wat wil je nu doen...'' Mompelt hij tegen haar ''Voortzetten, fo staken tot een later moment dat meer gelegen ligt tot jou''

De Elf staat op, en kijkt hem met een, tot ieders verbazing, heldere blik aan. 'Ik ben bang dat ik er nog niet klaar voor ben. Zoals jij al zei, ik moet eerst mijn geschiedenis leren vergeven, anders heeft het geen zin.' Ze kijkt hen aan. 'Sorry dat ik jullie hierin meegesleurd heb. Ik had na moeten denken, en niet halsoverkop moeten vertrekken. En ik denk dat ik meer moet gaan trainen, zo ben ik binnen 5 seconden dood in een gevecht,' zegt ze met een lichte grijns.

''Dat is dan besloten.'' Hij kijkt naar de lucht, en ziet dat dag langzaam begint te komen. ''Ik vertrek bij dageraad.'' Mompelt hij dan ''Ik heb nog andere zaken te regelen.''

Mariëru knikt. 'En jij, Sairalindé?' vraagt ze. 'We hebben een verbond, dus ik zal met jou meereizen. Dat vind je toch niet erg, he?' vraagt de wolvin. 'Nee hoor, helemaal niet. Wij gaan straks richting het.... Welke windrichting is Kuripa City?' vraagt ze dan. 'Zuiden,' antwoordt Sairalindé zonder enige twijfel. 'Oke, wij vertrekken dus naar het zuiden.' Ze begint alvast de tent af te breken.

Hij kijkt naar de lucht, en ziet de zon langzaam op komen, het was tijd om te vertrekken. Hij keek achterom, en zag Mariëru en Sairalindé de tent af breken. Hij liep richting zijn kleine tas, en pakte deze op. Hij haalt er een kistje uit, en pakt een stuk perkament. Hij schrijft een klein bericht op het stuk perkament ''Mariëru, bedankt voor de tijd die je met mij hebt doorgebracht hiet, en ik wens je vele sucses toe. Mag het geluk met je zijn'' Na dit geschreven te hebben pakt hij het kistje, stop er 20 goudstukken in, en legt de brief er in, dan pakt hij de sleutel, sluit het kistje, zet het op slot. en haal de sleutel er weer uit. Dan loopt hij in de richting van Mariëru

Sairalindé heeft zich aangeboden als pakdier, en met een leren riem bevestigt ze de tassen op haar rug. 'Is het niet te zwaar?' vraagt Mariëru bezorgt. 'Nee hoor, het gaat zo prima.' Sairalindé ziet Adrer aankomen. 'Ik moet even kijken of het wel houd,' zegt Sairalindé, en rent weg. Mariëru kijkt haar verbluft na, tot ze Adrer opmerkt. Ze draait zich om, en kijkt hem vragend aan.

''Uhmmmm...'' Hij weet niet goed wat hij moet zeggen, maar geeft haar het kistje ''Deze is voor jou... Maar open hem pas als je onderweg bent, alsjeblieft'' Mompelt hij schuw, ook geeft hij haar de sleutel.

'O.... Oke,' zegt ze, en het lukt haar een glimlach op haar gezicht te toveren. 'Bedankt hè!' zegt ze. Dan kijkt ze op. 'Wacht even,' zegt ze, en begint in een buideltje te zoeken, 1 van de velen die aan haar riem hangt. Ze haalt er een zilveren fluitje uit. 'Misschien vind je dit wel... Van waarde.' Ze weet niet hoe ze hem anders kan bedanken, want veel geld heeft ze niet.

''Je mag hem houden, ik heb zelf genoeg, en jij zal hem beter kunnen gebruiken'' Mompelt hij, en hij keert zich om. ''Het is tijd voor mij om te vertrekken'' Zegt hij dan ''Mag ik je volledig bijstaan in je reis'' Zegt hij en hij maakt een groets gebaar, en rent dan in een snelle sprint weg, richting het noorden

Ze kijkt hem na, totdat hij volledig uit het zich verdwenen is. Sairalindé komt tevoorschijn, en zegt: 'Laten wij ook maar gaan. Kom je?' Mariëru draait zich om, en knikt, het kistje in haar handen vastklemmend. 'Stap op,' zegt de grote wolf, en Mariëru doet wat ze vraagt. Sneller dan een paard trekken ze in de andere richting. Na een paar uur gaan ze ontbijten, en maakt Mariëru het kistje open. Ze ziet de goudstukken liggen, en leest het briefje. Dan fluistert ze: '' Dat ik je ooit nog mag ontmoeten. je bejnt een echte vriend, Adrer.'