Nachtelijke indringer [Adrer]

"Ik hoop van niet," zegt ze met een dodelijke blik. Dan hoort ze de stem weer. "Zou ik nog wat te eten mogen?" klinkt het, deze keer niet in haar hoofd. De wolvin kijkt haar aan. Mariëru knippert een paar keer en wrijft in haar ogen. "Ben ik nu nog steeds gek?" vraagt ze aan Adrer.

''Nee, volgens mij niet...'' Mompelt hij en hij kijkt naar de wolf. Zei die wolf dat nou echt, en zo ja, hoe in godsnaam is dat dan weer mogelijk ''Wie in godsnaam  was dat ?'' Zegt hij, zijn gedachte herhalend

De maag van de wolvin rommelt. "Alsjeblieft, ik heb in geen dagen meer wat gegeten..." klinkt het weer. "Als ik gegeten heb geef ik antwoord." Mariëru kijkt met ogen zo groot als pizza's naar de wolvin. Ze ademt diep, pakt wat restjes vlees en geeft ze aan haar. Deze eet ze in 2 happen op. Ze houd haar kop schuin, alsof ze nog meer wil. "Sorry, het is op," vervolgt Mariëru. "O... Oke, dan ga ik zo wel jagen. Maar ik zal me aan mijn belofte houden. Ik ben Sairalindé, een wolvin van de stam waar jij, Mariëru, oorspronkelijk vandaan komt." Ze valt stil. "Is het waar dat je je niks meer herinnert?" vraagt Sairalindé. Mariëru knikt beduust. De wolvin zucht. "Ik moet nu een heleboel gaan vertellen, hè?" vraagt ze. "Dan wil ik het liefst eerst wat te eten. Ik ben uitgehongerd."

Hij gaapt ''Terwijl meiden een onderonsje hebben ga ik wel weer wat halen'' Mompelt hij en hij wandelt gemakkelijk de bosjes in, daarna sluipt hij snel en behoedzaam door het bos heen, haast een met de schaduw. Hij ziet een jong hert, en trekt langzaam zijn korte werp mes. Het hert kauwt op zijn gemak door op het gras. hij haalt behoedzaam zijn mes naar achteren, en werp het op volle kracht. Net op het moment dat het hert zijn mes in de gaten heeft word het dodelijk getroffen in zijn nek, en is op een klap dood. Daarna haalt hij de huid er vanaf, haalt de kop er af, snijd het in stukken, en stopt het allemaal in een zak. Daarna sluipt hij behoedzaam verder, en vermoord zo nog een hert, en een parelhoen.

"Dus...." vervolgt Mariëru, "kan je wat over jezelf vertellen?" "Tuurlijk. Ik ben een wolvin van nu 15 jaar oud. Mijn soort wolven worden ouder dan andere, ongeveer net zo oud als de meeste mensen. Dus ik zal ongeveer rond de tachtig worden. Mijn naam is Elfs voor Blauwe Maan, vanwege mijn blauwgrijze vacht. Nog wat leuks: ik ben op dezelfde dag geboren als jij. In hetzelfde jaar. Je ouders...." Sairalindé valt stil. "Het spijt me," zegt de wolvin dan. "Het... Het geeft niet," antwoord Mariëru.

Hij wandelt langzaam weer richting het kampement, en na een kwartier is hij weer terug ''Ben weer terug'' Mompelt hij tegen hen en werpt de zak op de gronde. Hijzelf gaat tegen een boom zitten. En pakt een notitie blok waar hij begint te schrijven...

Hij hoort alle beledigingen tegen hem dus mompelt hij als bedreiging ''Ik zou je mond houden, of er zitten 3 pijlen in je andere poten, en dat is geen valse bedreiging'' Mompelt hij, kil, overtuigd en realistisch, en hij schrijf dan langzaam weer verder in het notitieblok van hem ''En ja, er zit vlees in die zak die ik daar heb neergeworpen...''

Mariëru kijkt de wolvin met een doodblik aan, en staat op. Ze loopt naar de tas, en gooit een stuk vlees in de richting van de wolvin. Daarna loopt ze naar Adrer. "Sorry, waarschijnlijk bedoelde ze het niet zo. Ik bedoel...."

''Ik ben wel meer gewend, ik ben immers een duistere haast vriendenloze huurmoordenaar, dus het maakt mij niet erg veel uit...'' Zegt hij ''Maar ik zou oppassen Sairalindé, want zelf dan zal ik mijn dreigementen uitvoeren, jij irriterende wolf'' Op zich hield hij wel van dieren, maar dit begreep hij niet. Je komt immers niet elke dag een willekeurige pratende wolf tegen, dat is gewoon vreemd, heel erg vremd...

De wolvin hoorde hen niet, en was blijkbaar vermoeid, en viel in slaap. "Tja, je hebt wel gelijk. Ik bedoel: sinds wanneer kunnen wolven praten? En zijn ze zo groot? Oke: er zijn natuurlijk allerlei legendes, maar daar blijft het meestal dan ook wel bij." Mariëru gaat naast hem zitten, en keek bedenkelijk naar boven. "Wat nou als ze niet te vertrouwen is? Of dat ze me helemaal niet kent? En dat ze alles gewoon liegt?" Mariëru zucht diep, en gaat op de grond liggen. Een tijdje staart ze naar het groene bladerdak en de lichtstralen die ertussendoor dringen. "En toch...." momeplt ze onverstaanbaar.

''Ten eerste, hoe zou ze je niet kennen, ze heeft zojuist zo'n beetje je leven uitgelegd in je vroege jaren...'' Zegt hij tegen haar ''Afmetingen vallen wel mee, ik heb grotere beesten gezien.'' Zegt hij daarna tegen haar ''Haar vertrouwen kan tot nu toe nog wel want ik voel nog geen tanden door mijn nek heen, en over het praten... Tja, daar heb ik zelfs geen verklaring voor'' Zegt hij dan ''Maar het ziet er niet erg naar uit snel vermoord te worden binnen een termijn van een dag...'' Mompelt hij

"Tja, daar heb je een punt. Als jij denkt dat het oké is, zal dat wel zo zijn. Toch?" zegt Mariëru, en rekt zich uit. De middagzon maakt haar duf, en al snel ligt ze te slapen, tegen de boom aan, tegenover Adrer.

Hij pakt zichzelf weer op en begint verder te schrijven in zijn notitie blok. Erg vermoeid was hij niet, dus hij kon zich er behoorlijk op concentreren. Af en toe keek hij op van zijn notitie blok en keek dan rond. Wat is dit toch een vreemde wereld, denkt hij dan bij zichzelf. Hij schrijft weer verder in het notitie blok, verder aan het gedicht waar hij mee bezig was.

Na een goed uur wordt Mariëru wakker, vol in de zon. Verblindt door het licht steekt ze haar hand in de richting van de zon. Ze kreunt, en gaat rechtop zitten, maar ziet wazig. "Ohhh," zucht ze diep, en laat zich weer achterover vallen. "Adrer, ben je daar nog?" vraagt ze, met haar ogen gesloten.

''Ja, ik ben er nog, slaapkop.'' Mompelt hij met een norse stem. Hij had de hele nacht niet geslapen, maar erg veel merkt hij er niet van ''En wat ben je van plan nu te gaan doen'' Zegt hij met de zelfde norse stem als eerst en zonder deze te verheffen

"Geen idee. Zoiezo wordt het tijd dat ik terugga naar de Guild. Maar aan de andere kant, ik wil graag weten of Sairalindé de waarheid spreekt. Maar alleen met haar vind ik nogal riskant..." Mariëru kijkt bedenkelijk. Ze zucht diep.

''Ik zou hou vertrouwen, niet dat ik erg vertrouwbaar word gevonden door iedereen.'' Zegt hij tegen haar ''En hoe zit het met vertrouwen van iedereen in jou eigenlijk. Hoe vertrouwbaar vinden mensen jou'' Vraagt hij daarna

"Geen idee.... Ik denk dat ik er gevaarlijker uitzie dan dat ik ben. En ik zie er niet eens gevaarlijk uit... Hahaha," lacht ze. "Zeg..." begint ze onzeker, en kijkt hem aan.

''Nee, je ziet er helemaal niet gevaarlijk uit.'' Mompelt hij voor zich uit, ''Wie zijn eigenlijk jullie rivalen, ik bedoel rivalen van jou, en trouwens ook van de Ravensong, denk ik. Dus wie zijn jullie rivalen'' Hij besefte dat dat er wel heel erg dom uit moest komen

"Nou, ik denk dat alle mensen uit Corpseblood wel zo'nbeetje eem hekel hebben aan ons, en wij eigenlijk wel aan hen. Maar waarom wil je dit eigenlijk allemaal weten?" Ze was haar eerste vraag alweer helemaal vergeten.

''Euhhhmmmmm... Erghhhhhhhh, Ik b-ben gewoon geïntreseert erover...'' Stottert hij tegen haar ''Niets belangrijks hoor, gewoon interesse, en verder niet'' Zegt hij daarna weer volop zelfverzekerd

"...." Mariëru weet niks te zeggen. Ineens weet ze het allemaal niet meer. Het gesprek over vertrouwen, doelde dat erop of ze hem vertrouwde? En wat als hij niet te vertrouwen was? Maar dan had hij haar toch allang wat aangedaan? Of wachtte hij op het juiste moment? En Sairalindé? Mariëru wist het allemaal niet meer. "Uhm...."

''Is er iets'' Vraagt hij aan haar. Ondertussen trekt hij zijn met en zijn wetsteen en begint hem op te slijpen, Daarna pakt hij een doekje en poetst hem ook nog eventjes op om zijn mes goed te onderhouden

"Nee, niks, laat maar," ratelt ze. "Ik... Ik heb het warm." Ze loopt weg, in de richting van het meer, uit de buurt van Adrer & Sairalindé. Ze zucht diep, en trekt haar schoenen uit, waarna ze haar voeten in het water doet. Ze gaat liggen en staart naar de wolken.