Nachtelijke indringer [Adrer]

''Dat komt vanwege mijn verleden'' Mompelt hij, en hij klimt uit de boom. ''Maar daar heb ik het liever niet over'' zegt hij dan, en gaat in een kleermakerszit voor het vuur zitten.

"Maar..." Mariëru gaat ook zitten. "Maar mijn verleden heb ik ook vertelt. Niet in detail, maar ik heb het vertelt." Even kijkt ze bedenkelijk, en zegt dan: "Niet dat ik het je verplicht of zo, maar..." stameld ze beschaamt. Ik ben echt erg slecht met praten tegen jongens.

''Je hebt gelijk...'' zegt hij ''Ik zal het je vertellen, omdat je ook jou verhaal heb vertelt hebt...'' Mompelt hij afwezig ''Goed, dan zal ik je het vertelen. Ik kom uit een rijke familie, een familie met veel macht zou ik zeggen, en ik was verwaand. Te zou ik zeggen, maar goed, op een dag reisde ik mee met mijn vader, en ik was geschokt. Mijn vader buite mensen uit, hij mishandelde mensen, ik heb die dag gezworen nooit zoals hem te worden...'' Zegt hij en hij slaat zijn ogen neer ''Daarom besloot ik een huurmoordenaar te word, om mensen te kunnen verlossen van mensen zoals mijn vader, Oog om oog, tand om tand. Ik wil slechts rechtvaardigheid brengen...''

Mariëru was stil geworden. Mensen zoals zijn vader vermoorden? Goed, hetbwas duidelijk dat zijn vader niet het juiste deed. Maar dan nog. Zou hij zijn iegen vader vermoord hebben? En waarom stond Mariëru dan ook op de lijst. Ze zou nooit iemand ook maar uit wíllen buiten of mishandelen, daar had ze de moed niet voor, en trouwens, wat had ze eraan? Ze had in haar jeugd nooit veel beld gehad, laat staan dat ze iemand op 10-jarige leeftijd uit kon buiten of mishandelen. De vraag was goed op haar gezicht te lezen, en denkrimples trokken in haar gezicht.

''Luister, ik heb het er liever niet meer over, oke ?'' Zei hij vragend. Hij hoopte dat ze iniedergeval zou stoppen met vragen, want hij volede zich niet op zijn gemak.

Ze keek hem aan, maar hield haar mond. Blijkbaar had ze een gevoelig punt geraakt. "Het spijt me" fluisterde ze onhoorbaar. Om van onderwerp te veranderen, zei ze "Ik ga even mijn sturing oefenen. Ik beheers het nog niet echt goed." Snel staat ze op en loopt weg richting de waterkant. Ze richt al haar aandacht op het oefenen, maar het lukt niet echt. "Argh!" schreeuwt ze boos, en in een waas trekt ze haar 2 katana's en hakt op het riet in. Dan zakt ze door haar knieën en laat zich achterover vallen, en zucht diep.

''Mischien moet je eers leren je woede een beetje te beheersen'' Hij was stilletjes dichterbij geslopen en ston nu een meter achter haar ''Ik denk namelijk niet dat dit riet het anders lang gaat overleven''

Mariëru sprong als een gespannen veer overeind, zo erg was ze geschrokken. "Ik... Tja, ik kan er gewoon niet tegen als iets niet lukt..." zei ze, en kijkt beschaamt naar beneden, met haar rug naar Adrer toe. Ze stopte haar katana's terug in de schedes op haar rug, en ging aan de watekant zitten.

''O, het ehmm.. spijt me dat ik je liet schrikken. En het is niet jou schuld dat je dan boos word, het is heel normaal'' Zegt hij, en hij gaat naast haar zitten in een kleermakers zit.

Met een rood hoofd staart Mariëru naar haar voeten. 'Tja, ik kan het moeilijk beheersen. Ik wil het en als het me niet lukt ga ik over de rooie.' Zo bleef ze een poosje zitten. 'Adrer, heb jij nog speciale wapens of krachten?' vroeg ze om de stilte te doorbreken.

''Wapens, ja die heb ik zeker'' antwoord hij met een grimmas '' en speciale krachten ? zoals je al hebt gezien ben ik goed met vuur.'' zegt hij daarna, en hij trekt het zwaard vanuit een verborgen schede van zijn rug, een simpel zwaard.

Mariëru schrok van de onverwachtse beweging, maar moest lachen. 'Leuk. Ik kan alleen met katana's omgaan, een heel klein beetje boogschieten, maar zoals je ziet ben ik alles behalve goed in watersturen...' Ze haalde haar katana's van haar rug, en begon ze met een doekje schoon te poetsen.

Hij schoof snel weer het zwaard terug in de schede ''Ik kan wel een beetje met alle wapens omgaan, zoals bogen.'' Zei hij. ''Ook heb ik een hele serie aan dolken messen gif en andere voorwerpen die wel handig zijn, zoals deze'' hij hield zijn arm gericht op een boom en er schoot een pijl onder zijn mouw vandaan

Met grote bewondering keek ze naar de pijl, die met grote precisie was geschoten. 'Ik voel me een beginnelingetje...' zei ze teleurgesteld in zichzelf. 'Man, het leven zou zo veel gemakkelijker zijn als ik dit gewoon kon. Zelfs mijn katana's, waar ik zo vroeg mogelijk mee begon, beheers ik niet eens.' Ze liet zich achterover in het gras vallen.

''Ik heb het gevoel dat je er wel mee om kan gaan, laat anders maar iets zien ?'' Vroeg hij aan haar, en hij trok zijn zwaard ''Laat eens zien'' vroeg hij op

Mariëru wilde haar hoofd schudden, maar stond op. Ze voelde zich onzeker, maar pakte haar 2 katana's, en deed wat aanvallen en afweringen in de lucht, zonder ook maar wat te raken. Niet dat het de bedoeling was. Haar voeten bewogen uit zichzelf, en het was meer alsof ze danste. Sierlijk maar krachtig suisde de katana's door de lucht. Ze glimlachte breed, en ging er helemaal in op.

''Mooi, maar sla eens op mijn in'' Zei hij, en hij nam een uitdagende houding aan, met in de ene hand zijn zwaard en de andere achter zijn rug.

Die reactie verbaasde haar. Op hem inslaan? Ten eerste zou ze dat niet kunnen. Ze was een stuk kleiner en hij was veel beter dan haar. Ook was zebang hem per ongeluk te verwonden. Of misschien zelfs wel bang zelf verwond te worden. Ze vertrouwde hem, maar hij zag er niet naar uit dat het hem zou schelen als hij haar per ongeluk raakte. Ze verzamelde al haar moed, en ging in gevechtspositie staan, met de linkerkatana als bescherming voor haar gezicht, en de andere klaar om iemand aan stukken te snijden. Toen schoot ze naar voren en haalde uit, en schoot achter hem, draaide zich om en zette zich schrap voor een eventuele verdediging of nieuwe uithaal.

Zijn zwaard vloog als de bliksem, en hij pareerde simpel het lange ,lichte en kromme lemmet van de kantana met een hand via de pareersstang. ''Kom op, probeer eens beter'' zei hij op een normale toon

De uitdagende toon die Mariëru in zijn stem meende te horen deed het hem. Ze was nu volop serieus aan het vechten, maar paste wel op dat ze hem niet al te ernstige verwondingen aanbracht. Er trok een roodachtige waas voor haar ogen en ze begon steeds sneller en handiger te bewegen. Uiteindelijk had ze het niet meer onder controle en hakte op Adrer in.

Hij zag dat ze steeds welder op hem in begon te haken, maar telkens weerde, of pareerde hij de aanvallen simpel af, dus dook hij snel opzij zodat ze haar evenwicht verloor, daarna.

Met een harde klap belandde Mariëru op de grond. De rode waas was weg, en ze kon zich vrijwel niks meer herinneren wat er was gebeurd. Duizelig keek ze omhoog, en stond op. Nog een beetje wazig keek ze uit haar ogen, maar pakte de katana's weer op.

Hij zag dat ze neer was gevallen ''Ai, dat had ik beter niet kunnen doen'' mompelt hij bij zichzelf, en hij loop naar haar toe om haar rechtop te helpen, ''Sorry, dat was niet mijn bedoeling, maar gaat het een beetje ?'' vraagt hij, en hij steekt een hand naar haar uit

"Ja hoor, alles oké," zegt Mariëru, en knippert een paar keer met haar ogen. Ze pakt de hand aan, en wordt omhoog geholpen. "Het was mijn eigen schuld. Ik heb dit wel vaker. Ik doe serieus, er schiet een rode waas voor mijn ogen en volgens degene waar ik tegen vocht vertelden dat ik haast onophoudelijk doorging. Al herinner ik het me nu niet meer..." Ze keek hem ongemakkelijk aan. "Ik heb je toch niet verwond?" vraagt ze dan.

''Nee joh, ik ben helemaal goed, maar gaat het met jou ?'' Vroeg hij daarna, en hij stekte zich uit, daar schuifde hij zijn zwaard weer in zijn schede ''En weet jij hoe dat komt ?'' vroeg hij verder aan haar.