Nachtelijke indringer [Adrer]

Midden op een klein eilandje op het reusachtige Geisha Lake zit Mariëru te oefenen tijdens zonsondergang. Rustig ademhalen, Mariëru, gewoon rustig ademhalen, denkt Mariëru. "Je kan het," fluistert ze tegen zichzelf, en heft haar armen op. De waterslierten volgen. "En nu heel rustig op en neer bewegen..." Ze stuurt de waterstralen allerlei kanten op, steeds wat sneller. Dan, als ze eindelijk denkt dat het haar lukt, doet ze het zó snel, dat de waterstralen neervallen, in Geisha Lake. "ARGH!" schreeuwt ze boos uit. "Dit wordt het hem niet meer, denk ik. Ik kan maar beter terug gaan voordat het echt donker gaat worden." Ze pakt haar rugzak weer in, stopt de overige etensrestjes terug, en pakt haar boeken bij elkaar. "Zo, en nu terug naar het vasteland." Ze bevriest een stuk water van 1 bij 1 meter, en duwt het terug naar het vaste land. Terug aan het vasteland ziet ze dat het al donker is. "Fijn. ik ben dus weer eens te laat weggegaan... Dan maar een nacht hier blijven," mompelt ze boos op zichzelf, en het meisje gaat langs de rand van het bos op zoek naar droog hout. Als ze eenmaal een vuur heeft gemaakt en een tent heeft opgezet, gaat ze nog wat oefenen. Het is haar opgevallen dat haar krachten 's nachts beter werken dan overdag. Dit keer gaat het beter. Met een grote glimlach probeert ze de moeilijke figuren die in haar boek staan na te doen. Dan, opeens, hoort ze geritsel in de bosjes achter haar. De persoon of beest wat daar zit komt de bosjes uit, maar Mariëru wacht niet af. Met volle kracht stuurt ze zoveel mogelijk water in 1 keer op het gedaante af. Ze probeert iet bang te kijken, maar is het toch. Ze weet hoe gevaarlijk het hier 's nachts kan zijn. Alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft laat het gewoon een dier zijn! denkt ze diep van binnen. Dan raapt ze alle moed bij elkaar en stapt op het wezen af. "Wie ben je en wat moet je?" zegt ze, en stapt dapper maar angstig op de persoon af, met 1 van haar 2 katana's getrokken, maar erg zelfverzekerd komt ze niet over, want ze trilt over haar hele lichaam en zelfs haar katana beeft lichtjes.

Mariëru probeert te gillen, maar ze is compleet verstijft. Geen geluid komt er meer uit haar keel. Ze kijkt recht in de ogen van de man of jongen die haar net heeft besprongen. Als het zijn ogen eigenlijk wel zijn. de cape verbergt zijn gezicht, maar ze weet wel dat deze gast veel sterker is dan zij. Wat kan ze doen? Niets. Mariëru voelt zich hopeloos en haar net nog zo gespannen spieren verliezen langzaam haar kracht. Ze probeert zich te verzetten, maar de tranen wellen al op. De tranen lopen over haar wangen. Haar katana ligt binnen handbereik, maar het heeft weinig zin als er iemand je tegen de bosgrond gedrukt houd. "Wie bent u?" brengt ze zachtjes uit. "Gaat u mij...?" Ze valt stil, en houd wijselijk haar mond. Als ze doodgaat, kan ze toch terug naar haar ouders. Ze zal alles en iedereen missen, maar ach. "Als u me dan toch dood, doe het dan snel en pijnloos...." zegt ze nu zelfverzekerd, vooral als je bedenkt dat ze nog maar 15 is. "Maar laat mijn Guild met rust. Dat is alles wat ik wensen wil en kan." Ze went haar hoofd af, en knijpt haar ogen dicht, afwachtend voor wat er komen gaat.

Ik hoor haar praten, ik hoorde haar zelfverzekerdheid, ik voelde me niet erg op mijn gemak. Zo weerloos als ze op dat moment was. Ze vroeg me of ik haar Guild met rust zou laten. Ik keek diep in haar ogen, en zag dat haar angst was vervangen met zekerheid. Ik trok mijn mes weg en zeg zachtjes ''Dit is niet de bedoeling van mijn werk...'' daarna sta ik op, en steek mijn hand uit om haar overeind te helpen. ''Sta op, dan help ik je overeind met het laatste beetje waardigheid dat ik nog heb.'' zeg ik met een grauwe stem. niet veel dus, dacht ik bij mijzelf

Mariëru slikt moeilijk als het mes van haar keel is gehaald. Ze pakt de uitgestoken hand en laat zich overeind trekken. De handgreep is stevig en krachtig, deze man had haar ook in 1 klap dood kunnen slaan. Ze snapte het nu al helemaal niet meer. Op het ene moment flitste haar leven voorbij, het andere moment stond ze rechtop. Waarom doodde hij haar niet gewoon? Was dat niet makkelijker dan haar in leven te laten? Een beetje verdwaasd kijkt ze naar haar voeten. "Ehm..." brengt ze moeizaam uit. Wat kan ze zeggen? Bedankt voor het sparen voor mijn leven? Dat klinkt ook zo vriendelijk en optimistisch als je net bijna dood bent, denkt ze. Ze klopt wat stof van haar kleding, en raapt haar katana op en stopt hem terug in de schede. Fijn, een jongen, het nummer 1 wezen waar ze totaal niet mee kan opschieten. En het helpt ook zo lekker dat hij haar bijna de keel afsneed. Bij deze gedachte glijden haar vingers langs haar keel, en voelt een dunne snee. Als hij iets harder had gedrukt was ze nu aan het bloeden, bedenkt ze. Nog steeds met wat angst in haar ogen gaat ze op de grond zitten, en staart dof in het vuurtje dat naast haar knispert.

''Ehmm...'' mompel ik radeloos. hij wist even niet wat ik moet zeggen ''Het spijt me voor dit alles, ik bedoel...'' terwijl hij dit zei voelde hij zich als een stommeling. Hij zakte op de grond en ging met mijn knieën opgetrokken en mijn hoofd erop zitten. Hij trekt zijn hoofd weer op ''Ik ben ingehuurd door iemand die blijkbaar van jou af wou'' Ook bij het zeggen van dit voelde hij zich weer als een idioot ''Laat me me eerst maar even voorstellen, mijn naam is Adrer'' Mompelt hij. Ik voel me geheel niet op mijn gemak, vooral omdat het een meisje was.

Mariëru schrikt op uit haar gedachten als de onbekende ineens begint te praten. Nu ziet hij er ineens heel anders uit. Niet meer zo zelfverzekerd. Ondanks zijn woorden grinnikt ze een beetje. "Dus je bent een huurmoordenaar? Leuke baan," zegt ze met gespeelde verachting. "Ik ben Mariëru. Leuk je te ontmoeten," zegt ze met een glimlach. Dit is een van haar slechte karaktereigenschappen. Als iemand aardig doet, is ze niet meer op haar hoede en vertrouwt ze diegene gelijk. Ze pakt haar rugzak, en haalt er een appel uit tevoorschijn, die ze in zijn richting gooit. "Hoe oud ben je? Ik bedoel, volgens mij heb je wel ervaring en zo, maar je bent niet zo oud als op het eerste gezicht. Toch?" Ze pookt wat in het vuur, en gaapt. Ze is al haar verdediging kwijt, en is net een weerloos jong hert. Ze kijkt op en glimlacht richting de jongen. Wat vreemd dat ik me gewoon gedraag. Misschien komt het idiote zo nog wel, als hij begint te praten, denkt ze. Stomkop, stomkop, stomkop, je vertrouwt HEM. Degene die jou net probeerde te doden! Ze slaat zichzelf tegen het hoofd, zijn blik afwijkend. Daar begint het al...

Hij neemt in hap van de appel die ze me toe gooide. Hij voelde zich al wat zelfverzekerder en hij antwoorde langzaam ''Nee, ik ben niet zo oud als ik op het eerste gezicht lijk, en inderdaad, ik ben een huurmoordenaar.'' Hij zag dat ze haar blik van de de zijne af te wijken. ''Het spijt me echt, ik bedoel...'' ineens word hij stil ''Tja hoe zeg je dat, ik vermoorde je bijna'' ik gooide een paar takjes op het vuur en wierp er een kleine vuurbal op.

"Het... Het geeft niet..." Ze kijkt naar de vuurbal en schrikt op. Ze herstelt zich snel. "Je deed alleen je werk. Ik bedoel, het is maar net waar je goed in bent..." Ze speelt met wat waterdruppels, en probeert zijn blikken te ontwijken. Ze voelt dat ze een rood hoofd krijgt. Niet goed, niet goed!!!! "Ik... eh... Weet je waarom diegene mij dood wilde hebben?" Niet dat ze het wil weten, maar ze weet niks beters. Ze voelt zich niet op haar gemak. een koude rilling loopt over haar rug. Omdat ze én weet dat ze aangestaard wordt, én het gewoon koud heeft. Als ze had geweten dat ze zou moeten overnachten, had ze wat warmers meegenomen. Voorzichtig schuift ze wat dichter naar het vuur, nog steeds Adrer's blik ontwijkend, en steekt een stuk stokbrood aan een stok, om het vervolgens boven het vuur te houden.

''Het spijt me, maar ik heb geen enkel idee wie me vroeg om jou te vermoorden'' Zei hij. Hij zag dat ze het koud had dus opperde hij ''Ik zie dat je het koud hebt. Leen mijn deken maar.'' En hij haalt een deken onder zijn mantel vandaan. ''Ik kan wel zonder'' Mompelde hij

Perplex staart ze naar de deken. Een moment aarzelt ze, maar pakt hem toch aan en slaat hem om haar heen. Waarom houd hij een deken bij zich? En waar haalt hij dat ding vandaan? En waarom weet hij niet wie zijn opdrachtgever is? Ze gaapt alweer, en wrijft in haar ogen. Ze ziet er misschien wel volwassen uit in de Guild, of als ze in het bos is, maar van binnen is ze heel erg kinderlijk, en ziet er nu dus best wel schattig uit. Met een wazige blik staart ze in het vuur. "Waar kom je eigenlijk vandaan, Adrer?" vraagt ze aan hem, zonder haar blik af te wenden van het vuur. Ze gaapt alweer, dit keer zo lang dat er wat tranen in haar ogen springen. De vlammen dansen wazig voor haar ogen, en dragen haar terug de geschiedenis in. Ze denkt terug aan de afgrijselijke beelden die ze zag, 10 jaar geleden. Voordat ze het weet, is ze buiten bewustzijn, zoals altijd als ze te lang naar vuur kijkt.

''Waar, ik vandaan kom ?'' Zegt hij zachtjes. Een herinnering van een vaag verleden komt bij hem terug. ''Ik heb het daar liever niet over...'' Zegt hij zachtjes. Hij merkt trouwens wel dat ze wel erg zachtjes is. Hij schud haar heen en weer zonder dat ze reageert. Dan merkt hij dat ze buiten bewustzijn is. Van binnen vraagt hij zich af Wie is dit meisje? Wat is haar verleden? En hoe in godsnaam is ze buitenbewustzijn geraakt?

Gegil. Mensen rennen af en aan met water. Een groot gedeelte van het dorp staat in de fik. Een 5-jarig meisje zit te huilen en roept om hulp. Waar zijn haar ouders? Zelf weet ze het ook niet. "Mama... Papa..." huilt ze zacht. Het onweer rommelt nog steeds, en bij de volgende flits wordt er een ander huis geraakt. "Een vloek!" roepen mensen in hun voorbijgang, "het hele dorp veranderd in een hel!" Het meisje duikt ineen als er een wagen getrokken door 2 paarden langs komt scheren. Een oudere man komt naar haar toe. "Niet huilen, het komt wel goed. Waar zijn je ouders?" vraagt hij. Het meisje wijst naar de brandende boerderij, die al half verkoold is. "Och nee..." Het meisje begint nog harder te huilen. "Ik wil naar mama en papa toe," snikt ze. Een oude vrouw komt aangelopen, en neemt haar bij de hand. "Ze zijn er niet meer, liefje. Kom," zegt ze, en tilt het meisje op. "Nee, ik wil naar mijn mama!" gilt ze. Ze weet zich los te wringen en valt op de grond, en rent in de richting van het huis. "Dat kind is gek" hoort ze zeggen, maar negeert het. Er klinkt weer gerommel, en een felle flits schiet voor haar ogen langs. Een felle pijnscheut schiet door haar rug, en vanaf dat moment kan ze zich niks meer herinneren.

Nog steeds buiten bewustzijn gaat de droom verder...

Ze wordt wakker. De oude vrouw kijkt haar vriendelijk aan. "Gaat het, meisje?" Het meisje schud haar hoofd. "Wat is je naam?" "Mijn.... Naam? Mariëru..." antwoord het meisje. "Aha, en hoe oud ben je?" "Uhm... Vijf, denk ik..." "Je boft dat je het overleeft hebt. Nadat je was weggerent, ben je door de bliksem geraakt. Voel je niks? En kan je alles nog bewegen?" Ze knikt. "Ik heb nergens last van, geloof ik." De oude vrouw glimlacht. Zodra Mariëru is opgebeurt, bedankt ze de vrouw en het kleine meisje trekt het bos in. Tot haar veertiende leeft ze alleen, en trekt in bij de Guild 'Ravensong'.

Mariëru is nog steeds buiten bewustzijn, en wordt steeds bleker. De droom blijft zich herhalen.

Hij ziet dat ze steeds bleker word, en voelt aan haar voorhoofd, het voelt normaal aan. ''Vreemd...'' Mompelt hij in zichzelf. Hij sleept haar naar een boom toe en laat haar er tegenaan zitten. Daarna slaat hij het deken om haar heen. Dan klimt hij in de boom, en zoekt zelf een gemakelijk plekje uit om wacht te houden.

Mariëru gloeit, en langzaam komt ze weer bij haar zinnen. Voorzichtig opent ze haar ogen, en ziet het vuurtje voor haar flakkeren. Adrer is nergens te bekennen. "Wat is er gebeurd?" fluistert ze onhoorbaar. Ze probeert zich om te draaien, maar een hevige pijnscheut schiet door haar rug. Ze geeft een gil van de pijn. Vaag herinnert ze dat ze in het vuur staarde en de beelden voor haar ogen dansten. "Niet weer," kermt ze. Ze merkt niet dat Adrer boven haar zit, en waarschijnlijk naar haar zit te kijken. Het is nog steeds donker, maar het zal niet lang meer duren voordat de zon op zal komen. Ondanks dat ze een deken om heeft, en de nacht niet verschrikkelijk koud was, heeft ze het gevoel dat ze bevroren is. Ze probeert overeind te komen, maar het gaat niet. En ze denkt terug aan de dromen die ze had. Zachtjes begint ze te snikken. "Ik mis jullie zo..." fluistert ze met een betraand gezicht.

Hij hoorde iets onder zich, en keek naar beneden. Hij zag dat ze weer langzaam wakker. Hij klom langzaam uit de boom. ''Gaat het ?'' Vroeg hij aan haar.

Mariëlle schrikt zich rot toen ze ineens Adrers stem hoorde. "Ja.. Ik bedoel nee, het gaat niet. Ik heb pijn in mijn rug en ik ben bang..." Haar stem wordt zachter naarmate de zin volgt. Ze veegt wat tranen uit haar ogen, maar die beginnen steeds sneller te stromen. "Het spijt me dat je hier gebleven bent vanwege mij..." Ze trekt haar benen op en verbergt haar gezicht, en daarna trekt ze de deken over haar hoofd heen. "Het spijt me echt heel erg," klinkt een gesmoort stemmetje onder de dekens vandaan.

''Nee, nee, het is niet jou schuld.'' Mompelt hij. ''Jij kunt er immers niks doen aan wat er gebeurd'' zegt hij zachtjes. ''Maar ik zou graag willen weten wat er gebeurde ?'' en hij trekte het deken van haar gezicht af. Ze glimlachte naar haar, of wat ze er teminste van kon zien, en dat is niet veel door de kap voor zijn mond.

Met rode, betraande ogen staard ze hem aan. "Ik... Ik heb het er liever niet over, maar het ziet er naar uit dat ik je wat verschuldigt ben..." Ze slikt, en veegt haar tranen weg. "Op mijn vijfde is mijn dorp afgebrand. Mijn ouders zijn omgekomen. En ik...." De tranen beginnen alweer te stromen. "Sorry, maar het is gewoon zo... Zo... Moeilijk... Ik heb alles verloren wat ik bezat. En het enige wat ik ervoor heb teruggekregen is mijn angst voor vuur en onweer, een alleenstaand leven en een verpeste jeugd. Tot mijn 14e heb ik alleen weten te leven, en toen kwam ik Ravensomg tegen, waar ik werd opgenomen en nu leider ben. Van de tijd voor de brand weet ik niks meer, en dus ken ik ook geen familie, als ik die überhaupt wel heb. O ja, en ik heb dit eraan over gehouden: een 40 centimeter lang litteken in de vorm van een bliksemstraal, op mijn rug." Na dit gezegt te hebben, valt ze een lange tijd stil.

''Wie zijn de Ravensong precies'' Zei hij, om haar van haar verdriet af te leiden, ''Ik bedoel, ik heb wel wat over hen gehoord maar niet iets erg gedetalieerds''

Even keek ze hem niet-begrijpend aan. "Ravensong is een Guild, in Kuripa City. In tegenstelling tot de Guild Corpseblood is het een goede Guild, en helpen ze mensen. Zoals mij een jaar geleden. De mensen zijn er heel aardig en we bezitten een groot landgoed. We kunnen er trainen en we organiseren evenementen in de stad. Meestal pakt dat heel goed uit." Mariëru glimlacht blij, maar met een schok komt ze terug bij de realiteit. "En toch vertrouwde ik ze te weinig. Jij bent 1 van de weinige die mijn geschiedenis weet," snikt ze. Ze heeft het nog steeds koud, en wordt met de minuut bleker. "Ik voel me niet goed," zegt ze, met een zacht stemmetje.

''Rust maar uit, ik hou vanacht wel wacht...'' Mompelt hij, en hij klimt weer in de boom, om vandaar wacht te houden

Langte tijd blijft ze zitten, met haar armen om haar benen heen geslagen, en haar gezicht ertegenaan gedrukt. Haar bleke gezicht krijgt weer wat kleur, en langzaam voelt ze zich beter worden. Ze probeert op te staan, maar zakt in elkaar. "Fijn...." mompelt ze. Ze slaat de deken van zich af, en dan lukt het haar toch om langzaam, maar pijnlijk overiend te komen. Ze leunt met haar schouder tegen de boom aan, en het lukt haar naar het water te lopen, waar ze haar gezicht wat opfrist. Dan, zonder zich te bedenken, stapt ze het ijskoude water in, en gaat kopje onder. Ze laat haar lucht ontsnappen, en zwemt een stukje. Als ze bij de kant komt, voelt ze zich een stuk beter en is de pijn grotendeels weg, en loopt terug naar het vuurtje. Ze pakt haar tas en stalt wat eten uit. "Ook honger?" roept ze naar boven, waar Adrer boven in de boom zit.

''Nee dank je'' Zegt hij zachtjes tegen haar vanuit de boom, en hij gaat iets anders, en comfortabeler zitten. Daarna trekt hij zijn zwaard en begint deze te slijpen.

Mariëru eet stil haar ontbijt op. Daarna breekt ze haar tent af, maar is nog niet van plan te vertrekken. "Adrer?" vraagt ze. "Waarom ben je eigenlijk een huurmoordenaar geworden? Ik bedoel, het is niet de meest fijne en gevaarloze baan..."