Nachtelijke indringer [Adrer]

''Oke'' Hij ziet haar weglopen, zodra ze weg is gaat hij in een kleermakers houding zitten en doet hij zijn ogen dicht, daarna probeert hij zich te concentreren, en alles om zich heen te vergeten. Langzaam zakt hij daarna weg in een trance

Mariëru weet niet wat ze moet doen. Ze vertrouwt hem wel, maar twijfelt wel. Ze zucht diep. Dan staat ze op, en loopt nog op haar blote voeten naar Adrer toe.

Nog steeds zit hij op de grond in een diepe trance, en zijn gedachten dwalen ver af in zijn verleden, naar gebeurtenisen die allang gebeurd zijn

"Adrer?" vraagt Mariëru, en tikt hem aan. Als ze merkt dat hij niet reageert, schudt ze hem door elkaar. "Adrer? Gaat het wel goed?"

Hij komt langzaam uit zijn trance, en merkt dat hij door elkaar word geschud. ''Een beetje rustiger graag'' Mompelt hij ''En ja, alles gaat goed met mij''

"O... Oke... Ehm..." stamelt ze. "Uhhh...." Ze krijgt een krijgt een spontaan rood hoofd. "Nou.... Tja... Eh...."

Hij grinnikt ''Laat ook maar.'' En hij sluit zijn ogen ''Ik was gewoon aan het mediteren'' mompelt hij naar haar en hij probeert zich weer te concentreren en alles om zich heen te vergeten

Mariëru merkt dat Adrer totaal geen aandacht voor haar heeft. Ze zucht diep. "..." Ze heeft nog steeds een rood hoofd. "Ik.... Ik wilde wat vragen...." zegt ze dan. "Nou... Ehm... Tja...."

''Wat is er dan wat je wilt vragen'' Mompelt hij tegen haar ''Ik luister heus wel hoor'' Zegt hij en hij opent zijn ogen, staat op, en klopt zijn benen af ''Vraag het nou maar gewoon''

"Oke, goed..." begint ze. Ze gaat op de grond zitten. Mariëru haalt diep adem. "Ik wil heel heel heel graag met Sairalindé mee. Maar ik wil niet alleen, zegmaar. En dus vroeg ik me af...." Mariëru valt stil. "Jij bent een persoon die ik meer vertrouw dan anderen...." zegt ze dan.

''Of ik mee wil gaan, NATUURLIJK!'' zeg hij ''Ik heb verder niks te doen dus waarom zou ik niet mee gaan'' Zegt hij daarna tegen haar ''En bedankt dat je me zoveel vertrouwd'' Mompelt hij er dan achteraan

Mariëru glimlacht. "Bedankt," zegt ze blij. "Ik ben benieuwt of ik mezelf beter ga leren kennen. Maar..." zegt ze, "ik moet nog wel naar Ravensong om te melden dat ik op reis ga."

''Is goed, ik kan wachten'' Zegt hij tegen haar ''En waar wil je naar toe gaan dan'' Vraagt hij aan haar, ''En van waar wil je eigenlijk vertrekken''

"Nou, ik wil natuurlijk naar het dorp waar ik volgens Sairalindé vandaankom, snap je?" zegt Mariëru. "Ik pak mijn spullen, en ga naar Kuripa City, om het te melden. Daarbij haal ik gelijk mijn spullen op, is dat goed?" Ze staat al op om wat spullen bij elkaar te halen.

''Is-s het goed als ik mee ga naar dat dorp van jou ?'' Vraagt hij onzeker aan haar, hij weet niet zeker wat hij eigenlijk zou moeten vragen aan haar

"Natuurlijk. Ik bedoel, ze snappen heus wel dat ik een reisgenoot & vriend mee wil nemen. En anders hebben ze pech," zegt ze droog. "Ik ga even naar Kuripa City, ik ben binnen een uur terug, hoop ik." Ze pakt haar spullen en rent weg. De kortste route is dwars over Geisha Lake, en dus springt ze erin, en land op het oppervlak, waar ze een stukje bevroren heeft. Met al haar kracht en snelheid scheert ze over het water. Bij Ravensong aangekomen, dendert ze binnen. Een paar guildleden kijken verrast en anderen steken hun hand op. "Mensen, ik ga op reis, is dat goed? Jullie letten op het gebouw? Bedankt!" Ze wil wegrennen, maar iemand houdt haar tegen. "Waar ga je naartoe, Mariëru?" Ze draait zich om. "Ik denk dat ik eindelijk mijn geschiedenis te horen ga krijgen," glimlacht ze. "Zal je dan wel alleen reizen?" vraagt een ander. "Ik ga ook niet alleen. Ik word vergezeld door... Eh, 2 vrienden van toen ik nog alleen woonde. Maar ik moet gaan, pas goed op jezelf, iedereen!" Ze trekt zich los en rent er snel vandoor, richting de rand van het bos, waar haar huis staat. Snel pakt ze kleding, wat voedsel, een tekenblok en een boek, stouwt het in een tas en gaat terug naar Adrer.

Hij ziet haar weer terug rennen ''Zo, jij hebt je tijd zo te zien genomen om alles te pakken'' Zegt hij met lichte spot in zijn stem, zelf had hij alles bij zich, wat en nogal lichte bepakking was, en toen ze weg was had hij alles bij zich al ingepakt ''Ik ben al klaar om te vertrekken iniedergeval''

Hahaha wat grappig," zegt ze droog. "Ik maak Sairalindé wel wakker." Ze loopt naar de wolvin toe, die langzaam één oog opent. "Sairalindé, kan je Adrer en mij naar dat dorp brengen? Ik wil graag... Mijn familie, denk ik, ontmoeten." "Natuurlijk. Zijn jullie klaar?" Mariëru knikt. "Oke, volg mij, en ze loopt het bos in. Mariëru volgt haar stilletjes, terwijl ze dood gaat van de spanning.

Hij klimt in een boom, en begint de wolvin op zijn dooie gemak te volgen, maar secuur, en een met de schaduwen, haast onzichtbaar zou je zeggen, en hij hield alles in de gaten, soms vooruitspringend in de bomen, maar telkens voorkomend gezien te kunnen worden door iets of iemand.

Marieru schenkt geen aandacht aan het bos. Ze let alleen nog maar op Sairalindé en haar voeten. Wat zal ze doen als ze straks bij dat dorp is? Zouden ze haar verwelkomen, ondanks dat ze niemand kent? Zouden ze haar vreemd vinden? Of zouden ze haar haten, om weet zij veel welke reden? Er komt een wazige blik in haar ogen, en ze let niet meer op waar ze loopt. Bam! Mariëru struikelt over een boomwortel, en gaat voluit op haar gezicht. Versuft blijft ze liggen, en staart naar de grond.

Hij ziet haal vallen, en springt uit de boom om haar rechtop te helpen, hij helpt haar dus weer rechtop ''Gaat het met je'' Vraagt hij erg bezorgt aan haar

"Huh? O ja, het gaat, het gaat prima," zegt ze warrig. Ze veegt een paar loshangende plukken weg en doet haar lok goed. "Het is gewoon zo... Vreemd. Ik dacht dat ik geen familie meer had," fluistert zij. Sairalindé draait zich om. "Als je wilt, kunnen we hier halthouden voor de nacht. Zoiezo is het een anderhalve week reizen, dus..."

''GOD, Anderhalve week ?!'' Roept hij bijna uit ''Op zo'n lange reis heb ik me eigenlijk niet voorbereid, maar goed'' Zegt hij daarna weer rustig ''Jij mag het zeggen of we hier stoppen of doorreizen Mariëru.'' zegt hij dan

"Ja, het spijt me dat het dorp zo ver weg ligt, hoor," antwoord Sairalindé droog. Mariëru grinnikt. "Laten we nog maar even doorgaan. Anders duurt het nog langer voordat we er zijn," zegt ze. Ze loopt weer verder, maar de zenuwen zijn bij haar te zien.

''Als ik alleen moest reizen zou dit veel sneller gaan'' Mompelt hij in zichzelf, maar hij loopt stug door, zonder verder nog te morren of te zeuren. Ondertussen vliegen er allerlei vragen door zijn hoofd die hij al lang had...