Journey which will never ends

Elrohir geeft Adrer een vriendschappelijke duw. "Inderdaad, maar misschien moet je die kap eens af doen. Let's see...." zegt hij, en trekt de kap van zij hoofd in 1 snelle beweging.

Hij voel dat zijn kap word afgetrokken. Hij is te snel om nog iets te doen, en zijn lange blonde haaar zakt naar beneden. Ook zijn zijn licht blauwe ogen komen bloot te liggen en zijn nogal bleke huid komt tevoorschijn. Zijn wenkbrouwen staan in een verdrietige postitie, maar zijn doordringende ogen gaan recht door Elrohir heen.

Sunnetje kijkt even naar de man voor haar. Dan zegt ze 'Zie je, nu ben je al minder angstaanjagend!' Ze glimlacht.

"..." Elrohir staart naar Adrer. Hij knikt in de richting van Sunnetje. "Waarom zo'n lang gezicht? Er is toch niks mis met je uiterlijk? Of wel soms?" Het gezicht van Adrer geeft hem de rillingen. Zijn ogen staan verdrietig, en het past niet bij het gedrag wat hij eerst vertoonde. Letterlijk zichzelf onder een kap verbergen. Wie weet wat voor geschiedenis achter de jongen ligt, want hij schat Adrer maar een paar jaar ouder dan hijzelf is.

Hij doet zijn kap weer op, en doet de monddoek die hij al die tijd al droeg strakker. ''Er zit meer achter het gezicht dan uiterlijk'' Mompelt hij ''Zoals angst, verdriet, en verleden...'' Hij krijgt de neiging om een mes te trekken, en dier recht door hun harten te reigen ''Ik weet best wat de snelste weg naar iemands har is. Tussen de 2de en de 3de rib...''

Sunnetje begint zich nu wel een beetje te irriteren. 'Adrer, ik kan elke gedachte van je lezen. Met moordneigingen of moord zelf maak je niet veel vrienden' waarschuwt ze hem. 'Doe asjeblieft geen domme dingen waar je later spijt van gaat krijgen'. Sunnetje zegt het op een zo'n aardig mogelijke, maar toch waarschuwende toon.

Daar gingen we weer, dacht Elrohir. Hij merkte dat Sunnetje probeerde aardig te blijven, maar haar geduld aardig aan het verliezen was. "Hee, Adrer, je hebt een hoop geheimen, en ik verwacht niet dat je ze allemaal gaat delen, maar het geeft je geen reden ons 1, 2, 3 te vermoorden. Trouwens, zonder ons ben je de weg alweer kwijt..."

Hij trekt zijn knieën op en denkt na. Waarom is leven nou zo moeilijk, denkt hij bij zichzelf ''Jullie hebben gelijk'' Mompelt hij haast uitgeput

'Inderdaad' zegt Sunnetje. Ze weet niet meer wat ze met deze gast aan moet. Ze loopt maar een beetje heen en weer en probeert haar irritatie te verbergen.

Elrohir kijkt van de een naar de ander, en zucht eens diep. Als dit elke dag door gaat, ontploft Sunnetje, vermoord Adrer hen en tja, einde verhaal. Wat nou als ze eens een "gelijke" hobby ofzo hadden, zodat ze tenminste ergens over konden praten. "Ik ben even weg!" roept hij dan, en stuift ervandoor. Hij heeft een idee: gewoon een stukje gaan wandelen. Sunnetje kennende zal ze wel gaan praten tegen hem. Een eindje verderop zoekt hij een boom, die redelijk beschut is, waar hij in klimt om te zien hoe het gaat. Het is ver weg, en lastig te zien, maar niet onduidelijk. Hij wacht af wat ze gaan doen.

Hij zuchte diep en stond op. Hij keek de lucht in, en zag de sterren. Hij hield van sterren, ze lieten hem realiseren hoe klein hij was in deze grote wereld, en beschermde de nachten van een totale duisternis.

Ja dit gaat niks worden, denkt Sunnetje. Ze staat op en gaat op zoek naar Elrohir. Ze vindt hem in een boom. 'Elrohir, het gaat echt niet. Die gast praat niet en uuuuuugghhhhh'. Woedend slaat ze keihard tegen een andere boom aan en doet moeite om niet keihard te gaan schreeuwen.

Met grote ogen kijkt Elrohir naar beneden, en springt er dan uit. Hij aait over haar hoofd. "Hee, het komt wel goed, joh. Geef hem gewoon een kans." Hij pakt haar hand, en trekt haar zachtjes mee, naar de plek van het kamp.

Hij zag haar weglopen, en hij wist dat zij hem niet mocht. Niemand mocht hem eigenlijk echt, hij was altijd al buitengesloten, dus hij sloot zichzelf uit van de wereld en leefde een eenzaam leven. Hij sloot zijn ogen, en zonderde zich af van de wereld, en begon na te denken over hoe hij verder moest.

Toen Sunnetje en Elrohir aankwamen bij het kamp zag Sunnetje Adrer met zijn ogen dicht zitten. Ze bleef staan en keek even naar Elrohir. Ze dacht na en fluisterde uiteindelijk 'Ik zal aardig zijn. Maar ik doe dit voor jou'. Zuchtend keek ze hem aan.

'probeer het in ieder geval, ja. Ik denk persoonlijk dat hij gewoon niet weet hoe hij met mensen om moet gaan. Just be your sweet self, honey,' zegt Elrohir met een blijde glimlach. Hij laat haar hand los, en pakt een broodje. Hij loopt in de richting van Adrer, en smijt het tegen zijn hoofd aan. 'Voor de honger,' zegt hij, en gaat naast hem zitten, en neemt een hap van zijn eigen broodje.

Hij merkte dat ze aan kwamen lopen, en voelde het broodje tegen zijn hoofd ''O, ik heb geen honger...'' Mompelt hij zachtjes.

Sunnetje haalt haar schouders op en pakt het broodje op. 'Dan eet ik hem wel'. Ze neemt een hap van het broodje en gaat naast Elrohir zitten. Een beetje moe staart ze voor zich uit terwijl zehet broodje eet

"..." De stilte vindt Elrohir maar niks, en probeert hem te verbreken. 'Waar gaan we morgen naar toe?' vraagt hij. Dan ziet hij de slaperige blik van Sunnetje. 'Laten we dat morgen maar beslissen. Sun, jij gaat naar bed.' Hij kijkt haar doordringend aan.

''Als jullie mij zoeken, ik ben in het bos...'' Zegt hij op een zachte toon, en hij sluimert het bos in als een schaduw. na een lange tijd gelopen te hebben zakte hij op de grond, en sloot zijn ogen, weer zonderde hij zich af van de wereld. Hij zocht rust, zijn ademhaling werd regelmatiger, en alles werd stil.

Sunnetje knikt en staat op. Ze geeft Elrohir een knuffel. 'Weltrusten'. Dan loopt ze naar de tent en valt als een blok in slaap

Elrohir blijft alleen achter. Hij staat op, en loopt nar de dichtstbijzijnde boom. Dan pakt hij zijn fluit, en begint te spelen. Eerst droevige liedjes om zijn gevoelens weg te latten ebben, en dan steeds vrolijkere deuntjes. Zo gaat de nacht voor hem voorbij.

Hij kijkt naar de lucht en ziet de zon langzaam de dageraad binnengaan. Hij loopt langzaam weer richting het kamp.