Journey which will never ends

'Elrohir. Dat zeg je nu, maar wat als we ruzie krijgen? Zo erg dat je niet meer bij me wilt zijn? Als vampier zijn al je gevoelens versterkt, dus je woede word veel heftiger. Alles is veel heftiger. In de eerste maanden of zelfs jaren heb je heel erg de neiging je van mensen te voeden. ONSCHULDIGE mensen. Het kost je jaren om dst onder controle te houden en de schuld die je voelt nadat je iemand vermoord hebt is verschrikkelijk. Het trekt je zowat uit elkaar van verdriet.' Ze kijkt hem aan.

"Ik beloof je, ik zorg dat ik geen ruzie met je krijg. Echt niet. Als het moet, zal ik je altijd gelijk geven," zegt hij. "En onschuldige mensen bestaan niet. Iedereen heeft wel eens iets slechts gedaan. De zwarte markt bestaat daarbij ook nog, dus dat zou ook geen probleem zijn. En denk na: ik ben aangesloten bij een groep die niet altijd het beste doet, om eerlijk te zijn. Het zou niet de eerste zijn die door mijn hand dood gaat." Hij twijfelt of hij de laatste zin had moeten zeggen. Maar ja, terugdraaien gaat al niet meer. A word spoken is past recalling, zegmaar.

Sunnetje kijkt hem aan. 'Je weet niet waar je jezelf in betrekt. Je weet niet wat je doet. Je kan je menselijkheid uitzetten. Dsn voel je geen emoties meer. Als je je menselijkheid uitzet...weet ik niet of je het ooit nog terug krijgt...Ik kan het niet, sorry'

Elrohir kijkt haar aan. In een flits pakt hij haar vast en drukt haar plat tegen hem. "Je bent bang, hè?" fluistert hij. "Dat je me kwijt zal raken en ik niet meer jou Elrohir ben, toch?" Hij geeft haar een kusje op haar voorhoofd en aait door haar haren.

'Dat niet alleen...ik ben bang dat je je bedenkt en dat je het niet aankunt en je menselijkheid uitzet en...nou ja gewoon dat je denkt ik wil het niet meer' fluistert ze

"Dan is dat niet jou schuld," zegt hij zacht, nog steeds door haar haren aaiend. "Zolang ik altijd bij jou kan zijn en dat de enige manier is, vind ik alles maar dan ook alles best. Bovendien ben je één van de weinige voor wie ik nog leef. Mijn moeder is ziek en zal het niet lang meer halen. Zolang ik jou heb is mijn wereld compleet."

'Misschien ooit' zegt Sunnetje en ze zwemt weg. 'Je hebt nog heel lang om een vampier te worden' roept ze naar hem. 'Waarom haatsen?'

Elrohir glimlacht, blij dat Sunnetje zich al wat beter voelt. "Inderdaad, geen haast. Maar er is 1 nadeel: het lengteverschil. Ik groei namelijk nog steeds." Hij lacht. "En de leeftijd. Straks ben ik tachtig en bijt je me. Als jr dan tenminste nog steeds met zo'n oude opa om wil gaan, hahaha."

'We zullen wel zien.' Zegt het vampiermeisje. 'Ik zal erover nadenken of ik het zal doen of niet. Het is niet niks. Wie zegt dat ik je niet dood als ik je bijt? Het is heel gevaarlijk want ik heb al jaren geen mensenbloed meer gedronken dus ik heb geen idee wat het met me doet.' Voegt ze eraan toe. Hopend dat dit hem een beetje afschrikt

Hij merkt dat ze hem probeert bang te maken. "Neem de tijd. En anders, dan sterf ik blij, met de gedachte dat..." Hij houdt zijn mond en grijnst.

'Elrohir! Dit is niet grappig!' Zegt Sunnetje met een bedroefd gezicht. 'Je weet echt niet wat je allemaal zegt ...'

Elrohir kijkt hij geschrokken aan. "Sorry, misschien moet ik eerst nadenken voordat ik wat zeg. Maar leten we er over ophouden." Hij duikt onderwater en zwemt zo naar haar toe.

Sunnetje knikt en zwemt langzaam verder. Dan springt ze en maakt ze een paar salto's boven water. Ze zwemt razendsnel rond en zwemt dan naar Elrohir toe. 'En dat is dus wel leuk aan vampier zijn' zegt ze grijnzend

Hij glimlacht breed en knuffelt haar. "Al gedoken? Er zwemmen hier een heleboel vissen, namelijk." Hij duikt zelf ook.

Sunnetje duikt hem achterna. Terwijl ze zwemt denkt ze na over de voor en nadelen als Elrohir een vampier zou zijn. Ze zou minder bezorgt om hem hoeven zijn en ze zouden voor altijd bij elkaar kunnen zijn. Maar wat als hij zijn menselijkheid zou uitzetten? Of de neiging voor bloed niet onder controle kunnen houden? Bijna zwemt ze tegen een rots aan, net optijd duikt ze naar links

Elrohir ziet dat ze er met haar gedachte niet bij is en dat Sunnetje bijna tegen een rots aanzwemt. Hij gebaart dat ze naar boven moet komen. "Sunnetje, laat het gaan. Als je het niet wil, doen we het niet, oke?"

Als ze boven zijn begint Sunnetje haar verhaal. 'Het is niet dat ik het niet wil...het is alleen...ik weet niet wat het met je zou doen en wat het tussen ons verandert en...' ze gebaart hopeloos dat ze het even niet weet

Elrohir lacht. "Het geeft niet. En trouwens, het kan altijd nog, toch?" Hij geeft haar een stevige knuffel.

Sunnetje houdt hem vast en knikt. Ze zucht even diep. 'Wanneer ben je eigenlijk jarig?' Vraagt ze opeens. Ze laat haar armen om zijn nek hangen en kijkt hem vragend aan

"Uhm, ergens in de....." hij kijkt denkend omhoog. "Tja...." Hij moet lachen. "Niemand is zo dom om zijn eigen verjaardag te vergeten... Is denken, de laatste keer was het in de... Winter, ja. Ergens in de winter dus."

'Je weet je eigen verjaardag niet?' Zegt Sunnetje en ze kijkt hem aan alsof hij net zei dat hij een olifant als moeder heeft. Ze lacht even

"Tja... Uhm... Ahahaha..." zegt hij, zich heel dom voelend. "Het is in de winter, einde van het jaar, op de 25e... Of 13e.... Ik weet het echt niet. Tja, ik vier mn verjaardag ook niet meer."

Sunnetje knikt. 'Aha'
Dan laat ze een arm van zijn nek los en probeert al haar natte haar uit haar gezicht te strijken.

Elrohir glimlacht, en veegt een klein verdwaald plukje naar achteren. "Je bent schattig," fluistert hij.

Sunnetje glimlacht en geeft Elrohir een kusje. Opeens hoort ze iets in de struiken achter hen. Ze trekt zich los en kijkt naar de struiken. Haar oren zijn gespitst en ze luistert.