Journey which will never ends

Twee weken nadat Sunnetje en Elrohir elkaar 'de liefde hebben verklaard' gaan ze op reis. Ze gaan naar de White Mountain Fields. Sunnetje is thuis druk bezig met haar tas inpakken. 'En wanneer ga ik deze mysterieuze jongen ontmoeten?' Vraagt Sunnetjes moeder (ook een vampier). 'Morgen mam' antwoordt haar dochter. Haar moeder pakt een paar shirtjes uit Sunnetjes kast en legt die in de koffer. 'Je vader is ook erg benieuwd naar deze jongen die je leven redde.' Vervolgt Sunnetjes moeder. 'Ja mam..'

Elrohir loopt naar het gegeven adres. Hij kan bijna niet wachten, want hij is twee weken op dezelfde plek gebleven, terwijl hij normaal altijd rondreist. Elrohir klopt op de deur, en wacht totdat iemand opendoet.

Sunnetje doet open. 'Hee, wat ben je vroeg' zegt ze en ze geeft hem snel een knuffel. 'Kom binnen' en ze trekt hem naar binnen. In de gang staat Sunnetjes moeder te kijken naar de onbekende jongen.

Elrohir volgt haar naar binnen. "Hallo mevrouw, leuk u te ontmoeten," zegt hij zo beleeft mogelijk. Hij wordt meegesleurd. "Heb je je spullen al?" vraagt hij aan haar. "Het is toch niet te veel he? Furi kan al die bagage niet aan," grapt hij.

'Nee kijk dan, het zijn maar 2 koffers! Daarbij komt nog wel een kleine tas, maar meer echt niet. Is het teveel denk je?' Vraagt Sunnetje terwijl ze haar haar uit haar gezicht strijkt.

Elrohir staart naar de koffers. "Zeg.... Open lucht, tent, zegtd at je wat? Een koffer is te lomp, om het zo te zeggen. Je kan beter 1 tas nemen." Hij pakt zijn schoudertas, en laat het haar zien. "Alleen de nodige spullen mee, zoals kleding, geld en kookspullen. En een tent natuurlijk."

Sunnetje kijkt teleurgesteld. 'Moet ik dan alles weer in een andere tas doen?' Ze loopt naar haar kast en zoekt een grote tas, die ze overigens niet kan vinden.

Elrohir loopt achter haar aan. Hij staat vlak achter haar. "Kan je het vinden?" vraagt hij, en zegt, zonder op antwoord te wachten "Hier." Hij houd een leuke schoudertas voor haar gezicht. "Ik dacht... Misschien vind je die wel leuk, en tja... Een cadeautje kan nooit kwaad, toch?" zegt hij, en knuffelt haar.

'Ahh wat lief van je! Dat had je echt niet hoeven doen hoor!' Zegt Sunnetje en ze geeft hem een kusje. 'Nou dan weet ik gelijk welke ik mee moet nemen' zegt ze blij.

Hij lacht. "Ik ben blij dat je hem leuk vindt." Hij loopt richting de deur van haar kamer. "Ik wacht buiten, oke? Dan kan je ook nog even afscheid nemen van je ouders." Hij loopt de trap af, en gaat buietn staan wachten.

Sunnetje knikt en gebruikt haar vampire skills om razend snel haar tas in te pakken. Dan loopt ze naar beneden, waar haar ouders staan te wachten. 
'Doei mam, doei pap' zegt ze en ze geeft haar ouders een knuffel. Dan loopt ze naar buiten en trekt ze de deur achter zich dicht.
'We kunnen' zegt ze glimlachend naar Elrohir.

"Oke, is goed." Hij pakt haar vast, en tilt haar op Furi. "Meisjes moeten rijden. En nu niet zeggen dat je het toch wel bijhoud, goed? Ik wil ook wel eens wat romantisch doen, haha." Hij pakt de tassen en bevestigt ze op Furi. "Klaar? Dan kunnen we!" Hij pakt de teugels vast en gaat lopen. "Waar wil je naartoe?" vraagt hij.

'Geen idee. Jij bent de jongen, jij leidt' Sunnetje steekt haar toch uit.

"Oke, in dat geval... De bergen? Gewoon de bergen en omliggende bossen doortrekken?" vraagt hij. "Trouwens, het ziet er naar uit dat het zo gaat..." Met dat hij het zegt, begint het te gieten. Hij begint te rennen naar het dichtsbijzijnde groepje bomen. Hij hangt snel een zeil op tussen de bomen. "Het ziet er naar uit dat het voorlopig nog niet droog gaat worden. "Zullen we de tenten hier dan maar opzetten?"

'Goed plan' zegt Sunnetje en ze zetten de tenten op. Sunnetje kruipt in de tent.

Terwijl Sunnetje in haar tent bezig is, raapt Elrohir nog wat droog hout en maakt een vuurtje. De regen tikt op het zeil. Elrohir zet zijn eigen tent op. Hij gooit zijn kussen, slaapzak en extra dekens in de tent. Daarna hangt hij wat vlees en brood boven het vuur en wacht totdat het geroosterd is. "Jij ook, Sunnetje?"

'Nee,nik eet dat niet. Weet je nog?' Zegt ze lachend. 'Ik ga straks wel wat jagen'. Ze kruipt uit haar tent en komt bij het vuur zitten

"Oke, is goed." Hij port met zijn zwaard in het vuur. "Zeg, Sunnetje," vraagt Elrohir dan, "is dit de eerste keer dat je op reis gaat?"

'Nee, ik heb al veel rond getrokken met andere vampieren. Vooral in de eerste maanden na mijn transformatie...' Ze denkt terug aan die maanden. 
'Elrohir..er is iets wat ik je wil laten zien.' Ze pakt zijn hand en dan denkt ze terug aan de tijd dat ze nog mens was 
*sunnetje kan anderen dingen laten zien, zoals herrineringen, door iemand vast te pakken en eraan terug te denken

Het is het jaar 1898. Sunnetje, haar jongere zusje Katerine en haar ouders zitten aan de diner tafel. Het is een rijk gezin. Opeens vliegt de deur open en staat de familie oog in oog met 2 hongerige vampieren. Bang gaat Sunnetje als bescherming voor Katerine staan. De ouders van Sunnetje pakken staken en dreigen de vampieren te steken. Maar die zijn hardstikke snel en grijpen Katerine achter Sunnetje vandaan. Een van de twee vermoord haar voor de ogen voor de rest van het gezin. Sunnetje schreeuwt en huilt, net zoals de ouders. De moeder is razend en vliegt op de 2 vampieren af. Maar ze wordt gebeten. Net zoals Sunnetje en haar vader. 
Om het process te voltooien moet er mensenbloed gedronken worden en dat gebeurt ook, als de buren de familie komen helpen. Sunnetje en haar familie besluiten te verhuizen naar een plek waar vampieren en mensen samen in vrede leven. De eerste jaren heeft Sunnetje het er heel moeilijk mee, vooral omdat haar zusje er niet meer is. Ze trekt rond met een groep andere vampieren en komt eens in de zoveel tijd thuis. Ze leert zichzelf aan om niet van mensen maar van dieren te leven. En ze komt erachter dat ze, buiten de vampier krachten. speciale krachten heeft, zoals gedachten lezen en besturen. 

Sunnetje laat Elrohir zijn hand los. 'Nu weet je alles over mij' zegt ze.

Elrohir zegt niks, en kijkt haar aan. Hij grijpt haar vast en knuffelt haar. "Gaat het wel?" vraagt hij, haar stevig vasthoudend. Hij aait haar door haar haren. "Wacht hier, ik ga wel even jagen." Hij laat haar los en staat op. Uit zijn tent pakt hij een deken en legt die over haar heen. Dan rent hij weg, het gordijn van regen in. Hij rent totdat hij een groot hert tegenkomt. Hij schiet, en het beest is op slag dood. Hij gooit het over zijn schouders en gaat terug naar Sunnetje, waar hij het voor haar neerlegt.

Sunnetje kijkt hem dankbaar aan en drinkt wat bloed. Als ze klaar is legt ze het hert ergens neer en begraaft het snel. Als ze terug komt zit Elrohir nog steeds bij het vuur. 'Besef wel, ik ben zo'n 97 jaar ouder dan jij' en xe kijkt hem lachend aan.

"Tja, daar moet ik het dan maar mee doen, toch?" zegt hij. Hij komt naar haar toe. "Maar je hebt nog niet echt last van rimpels voor zo'n oude oma als jij," grapt hij. "En je hebt ook nog geen wandelstok nodig, hahaha."

'Inderdaad' zegt Sunnetje en ze lacht. Ze trekt de deken iets steviger om haar heen.

Elrohir gaat achter Sunnetje staan, en zakt op zijn knieën. "Weet je, ook al zou ik weten dat ik niet voor altijd bij je kan zijn, hier en nu ben ik er voor je." Hij geeft haar een grote achterwaartse knuffel en drukt haar bijna plat. "Ik hou van je," fluistert hij, en geeft haar een kusje op haar wang. "Ik laat je nooit meer alleen, ook als ik dood ben..."

'Daar moet je nog niet aan denken' zegt Sunnetje.
'En anders zou ik je ook altijd nog kunnen veranderen...nee een vampier zijn is een straf, ookal is het om voor altijd bij iemand te zijn..' Zegt Sunnetje en ze staart voor zich uit.