A Brand New Friendship {]RIKKU[}

Geschrokken van de plotselinge pets draaide Mariëru zich om, maar voordat ze besefte wat er was gebeurt was Rikku al verdwenen. Ze zuchtte. "Mannn, ik ben zo'n kluns... Vind je het gek dat hij weg gaat? Niet dat hij er veel aan kan doen..." Ze strekte haar armen en hing slap over de tafel met haar gezicht plat op tafel. "Ikke sukkel ikke sukkel ikke sukkel sukkel sukkel...."

Na dat Rikku terug kwam van het toilet zag hij Marieru slapjes over de tafel hangen ''Gaat het?'' zei hij met een lach op zijn gezicht een maal weer bij haar aangekomen. ''Nu we het eten ophebben, wat wil je gaan doen?'' vroeg hij ''Ik heb gehoord dat hier best wel mooie plekken zijn'' op dat moment zag hij een kerel een oude dame beroven ''O_o zag je dat!'' zei hij boos, met een stampvoet op de grond zei hij '' IK BEN ZO TERUG'' de stampvoet was zo vol met woede op de grond gekomen dat er een paar sierlijke scheuren van vuur in de grond waren gekliefd.

Mariëru schrok toen Rikku ineens naast haar stond. Ze liep rood aan, en staarde naar hem. Gelukkig werd de korte stilte snel verbroken, want Rikku riep: "O_o zag je dat!" en stoof weg. Toen trok ze wit weg, lijkbleek was ze. Zijn voeten lieten flarden vuur achter. In een flits zag ze voor zich wat er in Grime Harbour was gebeurd, het gevecht tussen Rikku en de matroos. Hij was het geweest, die de immense vlam stuurde. Ze staarde levenloos voor zich uit, met vochtige ogen.

De man waar Rikku achteraan rende was nu al te ver weg, met handen op zijn knien stond hij te hijgen in een smal straatje, ''Jeetje, die heb wel een hele goede conditie...'' buiten adem liep hij terug naar het restaurant waar marieru hopelijk nog zat, om nog even op adem te komen ging hij even tegen een hekje hangen. Ineens voelde hij dat er iets waterigs langs de plekken waar hij zijn handen had gelegt was, het kon geen water zijn, dat is dunner. Rikku draaide zich om en keek naar de grijze smurrie op zijn handen en het hek, Met grote ogen stond hij naar het stale hek te kijken ''W-wat the fock?'' het halve hek was weggesmolten door de krachten van Rikku. ''Wat heb ik gedaan'' somber bleef hij staan bij het nog sudderende hek wat nu een plasje gesmolten staal was. met handen op zijn hooft probeerd hij een oplossing te bedenken.. (!!!) Z8tjes zei hij ''De handschoenen..'' snel pakte hij de 2 handschoenen uit zijn zak. Zuchtend d8 hij terug aan zijn kinderjaren waar het begon: ''Rikku was 8, zijn jongere broertje Kristoff en hij speelde vaak in de grote balzaal waar nooit iemand kwam, op een mooie ochtend kwam zijn broertje naar |Rikku toe en vroeg aan hem of ze samen zouden spelen. Zachtjes slopen ze naar beneden en gingen naar de zaal, waar Kristoff zenuwachtig zat te wachten wanneer ze beginnen gingen. ''Ben je er klaar voor?'' vroeg de jongere Rikku ''Ja!Ja!'' zei Kristoff ''Okee!, daar gaat ie!'' Rikku draaide zijn handen een paar keer omelkaar heen en er ontstond een vuurbal waar Kristoff met grote ogen naar zat te kijken, Snel gooide hij de vuurbal in de lucht en maakte er nog een paar die hij door de lucht liet zweven, maar Kristoff was zo blij dat hij door het vuur begon te rennen, ''KRISTOFF! STOP! WACHT!'' schreeuwde Rikku nog terwijl hij de vuurballen snel ergens anders heen stuurde, ''Ben je gek!'' vroeg rikku boos'' ''Sorry..'' zei kristoff. Opeens begon het te roken ''RIKKU!'' Schreeuwde kristoff ''Wat?'' zei rikku ''VUUR!!'' zei kristoff bang, Rikku had niet opgeled waar hij het vuur heen stuurde omdat kristoff roekeloos door de zaal liep, snel greep hij zijn kleine broertje en liep naar het midde van de zaal, Rikku wou zijn hand draaien om de rook weg te halen maar inplaats daarvan stuurde hij van de brandt een cirkel van vuur om hun heen, ze konden nergens heen ''MAMA!! PAPA!!!!!'' schreeuwde Rikku, met een walm van rook werden de deuren opengesmeten en kwamen er allerlij bediendes-bewakers alles wat er te roepen was werd gevraagt om een grote emmer met water mee te nemen, eemaal wanneer het vuur werd gedooft had Rikku zijn broertje in zijn armen liggen, een verbrande arm/ had Kristoff opgelopen bij de brandt ''Wat heb je gedaan riepen de ouders naar Rikku, ''H-het was een ongeluk'' stamelde hij uit. ''Hij is rood een heet!'' zei zijn moeder, ''ik waar we heen moeten'' riep zijn vader. Snel rende ze naar de dichtstbijzijnde tovenaar die Kristoff's geheugen wist  over Rikku's krachten en vertelde dar Rikku zijn kracht alleen maar sterker begon te worden en dat het erg gevaarlijk kon zijn. En daarom maar beter handschoenen moest dragen om het te verbergen, als hij het niet meer onder controle kon houden moest hij ze aan

Mariëru was al het gevoel van tijd verloren. De tranen rolden zachtjes over haar wangen. Mariëru besloot weg te gaan, want nu ze de waarheid wist kon ze Rikku niet meer onder ogen komen. Ze pakte haar bruine mantel uit haar tas en trok hem aan, en deed de kap over haar hoofd. Ze liep door de drukke straten, hopend dat de kans om Rikku tegen te komen zo kleiner was. Eenmaal de stad uit, begon ze te rennen. Ze stopte niet vanwege honger of dorst, zelfs niet toen haar benen het bijna begaven en ze aan het ademhalen was als een vis op het droge. Toen de nacht viel, klom ze in een dikke boom, waar ze tegen de stam aan ging liggen, en zo viel ze in slaap.

De hele dag was Rikku aan het zoeken naar Marieru, ''waar kan ze nou zijn..'' steeds vroeg hij aan een paar mensen of ze een elfen meisje hebben gezien ''Nee'' zei een meneer met een grote snor ''Ik heb alleen een geval met hele lange oren voorbij zien rennen, het liep volgens mij de stad uit'' zei hij met een zware stem ''Heel erg bedankt!!!'' en Rikku schudde de hand van de meneer en liep de stad uit hopend om haar te vinden. Tijdens het lopen vroeg hij zich af waarom ze weg was gegaan, hij keek even naar zijn rood gekleurde handschoenen en zei ''vandaar.. ik kan niet onder controle houden door haar'' op dat moment gingen de woorden ''Hou jij je voelt kan bepalen hoe je krachten zijn'', nee dat kon niet ''Ben ik verliefd op haar?, hij schudde zijn hooft om de gedachten er uit te zetten en begon te roepen ''MARIERU!!!'' ''WAAR BEN JE!!'' ''Asjeblieft.. het word sterker en jij bent degene die me kan helpen..''

BAM! Met een harde klap valt Mariëru uit de boom, op haar rug. Een pijnscheut schiet door haar lichaam. Ze trekt een moeilijk gezicht, en staat voorzichtig op, maar ze is haar balans kwijt en valt net zo snel weer om. Ze scheldt wat in het Elfs, maar hervindt balans en gaat weg. Waarheen weet ze niet, maar in ieder geval weg van hier. Haar rug werkt niet mee, en ze moet langzaam lopen. Ze besluit op zoek te gaan naar een meertje of beek, maar die zijn in geen velden of wegen te bekennen, en Geisha Lake is te ver weg. Dan maar richting de jungle. Het duurt lang, maar als ze rustig aan doet merkt ze niks van haar rug. De begroeiing begint steeds dichter te worden, totdat ze uiteindelijk van boom naar boom moet, omdat op de grond te veel planten staan, met dorens en vleesetende bloemen. Dan klinkt het geluid van een waterval. Mariëru zet de kap af, en spitst haar oren. De waterval is nog een kleine kilometer weg, aan het geraas te horen. Nu concentreert ze zich op haar zicht: misschien is het namelijk wel een vieze waterval en reist ze er voor niks heen, maar ze blijkt geluk te hebben. De waterval is klein, hooguit drie meter hoog met een breedte van twee meter, en eindigt in een klein meertje. En voor zover ze kan zien, is het kristalhelder en staan er wat fruitbomen. Dolgelukkig en snel maar voorzichtig begint ze verder te klimmen. Bij de waterval aangekomen, kleed ze zich om in haar bikini. Voorzichtig stapt ze in het ijskoude water. De sluiting van haar bikini op haar rug duwt ze voorzichtig omhoog, en bekijkt haar spiegelbeeld. Het bliksemvormige litteken is vuurrood, haast lichtgevend. Ze schrikt, hoe kan dat nou? Dit was nog nooit eerder gebeurd. Ze had zich al zo vaak pijn gedaan op die plaats, maar nog nooit was het gaan gloeien. Ze dook onderwater en liet haar adem ontsnappen, en keek de luchtbellen na. Pas toen ze bijna stikte kwam ze weer boven. Ze ging aan de waterkant zitten, en legde haar hoofd op een mossige steen, en voordat ze het door had viel ze in een lichte, onrustige slaap.

Met een schorre stem bleef hij haar naam roepen , hij kwam aan bij een grote dikke boom "Even pauze,," en hij ging even zitten bij de boom en slaakte een diepe zucht, " tijd om door te gaan zoeken" hij stond op en liep verder nogsteeds roepend naar haar naam, opeens schoot Rikku op en kijk naar zijn voet waar er iets prikte, een grote scherpe plant waarvRikku's voet boven op stond, snel leunde hij tegen een boom en haakde alke doorns eruit "auw, auw,.. AUW!" "Rot doorns" zuchtent liep hij verder "MARIERU.??" "WAAR BEN JE"

Met een groot lawaai vlogen er vogels op, waardoor Mariëru wakker schrok. Toen hoorde ze haar naam. Dat moest Rikku zijn! Ze spitste haar oren, hij was bij de grensovergang van bos naar jungle. Als ze niet opschoot, had ze kans dat ze ontdekt werd. Toen schoot haar te binnen, waarom ze eigenlijk wegvluchtte. Voor hem? Of voor zijn krachten? Ze schoot in haar kleding en klom in de eerste de beste woudreus, en besloot af te wachten. Haar hart ging als een razende te keer, meer omdat ze kans had Rikku weer te zien dan de angst voor zijn gave.

Nog steeds roepte Rikku haar naam, hij bleef even staan en besefde dat hij nu oo het punt stond om een jungle binnen te gaan. Hij zuchtte even en liep verder,hij keek achterzich en wist dat hij verdwaald was. Met een zucht ging hij zitten bij een klein meertje en deed voorzichtig en twijfelachtig zijn handschoenen uit, vulde zijn handen met water en spoelde zijn gezicht even met het frisse water "dat is fijn " zei hij, toen hij weer zijn handen onderwater wou doen was het water heet geworden. "Shit." Met grote ogen stond hij te kijken hoe het water opeens begon te koken met bubbels, van de schrik dook Rikku 8teruit en legde zijn hand op de grond waar takjes en bladeren lagen. Hiij tilde zijn hand op en zag dat er vuur ontstaan was, bang schoot hij 8teruit om zijn handschoenen te grijpen en klom in een reusagtige boom. Op de eerste tak zat hij opgekropt naar de ring van vuur in de jungle te kijken waar veel rook vanaf kwam.

Onder Mariëru was Rikku bezig met zijn handen af te koelen. En toen zag ze hoe het fout ging: het water begon te koken, en om Rikku heen begon een immens vuur te branden. Mariëru stond op het punt in paniek te raken, maar toen hervond ze zichzelf: ze ging niet de hele jungle af laten branden! Ze moest wat doen! Rikku ging in dezelfde boom als zij zitten, dus klimmen was geen optie. Ze stond geruisloos op, en deed haar kap en mantel af. Toen sprong ze uit de boom, en de tak waar ze op zat was minstens 6 meter hoog. Met een rotvaart viel ze naar beneden, recht op het kokend hete water af. Maar voordat ze levend verbrandde, raakte ze met haar vingertopjes het water aan, waardoor het complete oppervlak bevroor. Ze maakte behendig een koprol over het harde oppervlak, en stond op. helemaal geconcentreerd stuurde ze het water dat van de waterval naar beneden kletterde naar het zich steeds sneller verspreidende vuur. Snel stuurde ze het water naar het vuur, in een poging het te blussen. Ze rende recht op het vuur af, terwijl ze probeerde haar angst te onderdrukken. Ze dacht terug aan de woorden van Adrer, een vriend: "Laat mij jou iets vertellen over angst, Angst is iets dat de ziel, en niet de geest raakt. ze zeggen dat het afstamt van de duisternis, maar de duisternis is gewoon de kennis die mensen in tegenstelling tot sommigen van ons vrezen. Sommigen vrezen macht en noemen het donker, maar voor mensen zoals ik, hoeft een dergelijk onderscheid niet bestaan​​. Angst bestaat ook voor hen die niet het onbekende willen verkennen. Er zijn 2 dingen die zeker zijn in dit leven en dat is de dood, en de angst voor het nieuwe,en het verleden. Een kan worden overwonnen, een kan dat niet. Je moet je angst overwinnen, het verleden is al geweest, en de toekomst ligt nu open voor je. Deze rivier van de tijd, stroomt in een rechte lijn, en deze kan niemand verleggen, zonder dat er een groot onheil staat te wachten...Je kunt wel over je angst kommen, door uiteindelijk onder ogen te zien dat dit allemaal al gebeurd is, en nu dus al voorbij is.Je geschiedenis vergeten, is onmogelijk, geschiedenis maakt geest wat het is, maar je kunt het wel vergeven, het als het gebeurde zien, iets wat al gebeurd is, en al voorbij is gegaan" Aan die woorden denkend krijgt ze nieuwe kracht. Ze zal haar angst onder ogen komen, en het overwinnen. ''Je geschiedenis vergeten, is onmogelijk, geschiedenis maakt geest wat het is, maar je kunt het wel vergeven, het als het gebeurde zien, iets wat al gebeurd is, en al voorbij is gegaan'' herhaalt ze de woorden. Ze neemt een aanloop, met twee grote waterslierten achter zich aan en springt midden in het vuur. De hitte doet haar pijn en verschroeit haar haren, maar het kan haar nu niks schelen. ze laat het water op het vuur neerkomen, en alles wordt geblust. Dan loopt ze, met een zwart gezicht van alle as en roet, richting het meertje, en ontdooit het water. Ze loopt er in, en laat zich vallen. Ik heb mijn best gedaan, denkt ze, en verdwijnt dan onder water.

Alle actie die Rikku heeft gezien was datvMarieru recht in het vuur liep en vervolgens alles blusde en zich in het water liet vallen. Rikku wist niet hoe snel hij het water in moest duiken en haar proberen te zoeken. Tot hij zijj adem niet meer in kon houden en naar boven ging en snel ademde in paniek raakte en spartelde door het water. Hij greep de kant klom er op, nam een aanloop en dook het water weer in om haar te zoeken. Daar zag hij haar hand, hij pakte haar vast en zwom met har naar boven en legde haarop de kant en luisterde of ze ademde, vervolgens haar begon te reanimeren. "Dit helpt niet.." hij twijfelde even maar deed het tog hij gaf haar mond op mond beademing.

De luchtbellen ontsnapten uit haar mond, en met een glimlach sloot ze haar ogen. Sorry Rikku, dacht ze bij zichzelf. Daarna werd alles voor haar ogen steeds vager en zwarter. 
Ineens, een fel licht. Ze deed voorzichtig haar ogen open, en keek in de ogen van Rikku. Ze schrok, blij dat ze had overleefd, maar wist niet wat ze moest doen. Ze had hem ontlopen, en was zelfs nu hem uit de weg gegaan. Niet dat ze ooit van plan was een einde te maken aan haar leven, maar het water kon haar niet doden. Niet zolang ze dat zelf niet wilde, tenminste. Ze deed haar ogen weer even dicht, en rolde op haar zij, om wat water uit te hoesten. "Het..." Mariëru rolt zich weer op haar rug, die hevig steekt, waarschijnlijk het litteken. "Het spijt me..." De tranen komen in haar ogen aanzetten. Het zoute water doet haar brandwonden pijn, maar ze negeert het. "Het spijt me zo," begint ze, nu huilend. Ze weet niet wat ze moet doen of zeggen, en kan hem niet meer in de ogen kijken, zo diep schaamt ze zich.

Dolblij is Rikku als Marieru haar ogen opent en zegt "Het is goed, doe maar rustig aan " voorzichtig geeft hij haar een knuffel "het is al goed "

Mariëru laat hem begaan, en slaat zelf haar armen om hem heen. Ze verbergt haar hoofd tussen zijn armen, en blijft maar huilen.

Na een tijdje huilen en troosten vroeg hij "Gaat het wel?, niet langs bij een dokter of?" Voorzichtig ging hij rechtop zitten

Mariëru keek hem met rode, betraande ogen aan, en knikte. "Elfen genezen sneller dan mensen, en voor optimale genezing moet ik in het water liggen, maar dat heb ik dus al gedaan..." De brandwonden zijn ook al aanzienlijk minder geworden, en haar haren lijken al minder verschroeid. "Alles gaat goed..."

"Fijn W-wil je wat eten? Of, drinken?" Rikku wist eigelijk niet wat hij moest zeggen, en over zijn krachten wou hij al helemaal niet beginnen.

Mariëru schudde haar hoofd. "Nee, dank je." Ze ging rechtop zitten, en staarde naar het hoge bladerdak boven hen, en er verscheen een glimlachje op haar gezicht.

Haar glimlach wekte een warm gevoel bij hem op, vrolijk lachte hij terug. ''Hoe kan het dat jullie zo snel genezen? ik ben egt heel benieuwt naar jou leven ^^'' die laatste zin kwam er niet goed uit.. ''Sorry, die laatste kwam er niet egt lekker uit,.''

"..." Even was Mariëru stil, en keek naar het water. "Geen idee," antwoordt ze dan, met een bedenkelijk gezicht. "Mijn leven is voor mezelf één groot raadsel, helaas. Ik moet op nog te veel vragen antwoord vinden voordat ik jou een antwoord kan geven, sorry..."

''Okee , Misschien een beetje heel erg stom om te vragen maar, waarom ging je eigelijk weg?'' zei hij. Hij pakte een plant en begon er ee beetje mee te kloten

"Mijn.... Mijn grootste angst is vuur.." fluisterde ze. Ze keek naar de grond. "In de Grime Harbour dacht ik dat het iemand anders was, maar toen op de Tsuta Market zag ik het vuur, en toen zag ik alles helder voor me. En ik was zo geschrokken, dat ik alleen maar kon denken aan vluchten..." Ze draait zich om, met haar rug naar hem toe.

met een rood hooft keek hij tegen haar rug aan ''H-het spijt me heel erg..'' Hij gooide de bloem opzij en stond op ''is er nog iets waarmee ik je kan helpen?'' Zenuwachtig friemelde hij aan zijn handschoenen.

Ze schudde haar hoofd. "Sorry, maar het is niet jou fout, als je dat soms denkt. Het is gewoon een trauma die ik heb opgelopen als klein meisje, maar het is nog altijd bij me, helaas. Maar nu, met jou erbij, win ik stukje bij beetje terrein en verlies ik die angst, gelukkig."