A Brand New Friendship {]RIKKU[}

Mariëru zwerft door de steegjes van de haven. De lucht is smogbruin en stinkt naar olie en rotte vis. Mensen kijken haar vreemd aan, omdat de meeste Elfen nogal schuw zijn en ze dus weinig in de stad komen. Ze trekt haar bruine mantel dichter om haar heen, en doet de kap over haar hoofd. Het is er mistig in klef, maar gelukkig heeft ze een goede weerstand en wordt niet snel verkouden. Ze heeft net een queste volbracht, en zoekt een schip wat haar terug kan brengen naar Kuripa City. Ze merkt dat de buurt steeds bruter en gevaarlijker wordt, en enge mensen turen haar na. Ze voelt zich slecht op haar gemak, want ze is bang dat leden van de Corpseblood Guild haar herkennen. En aangezien hun grootste vijand Ravensong is, waar zij Guildmaster van is, kan ze maar beter oppassen. Ze loopt verder, totdat de mist ineens zó dik is, dat ze niets meer ziet. Dan, in een flits, wordt ze bruut naar achteren getrokken, met handen voor haar mond en ogen. Zodra ze weer wat kan zien, is ze omsingelt door een vijftal mensen. Mannen, tussen de 18 en 25 jaar oud. Ze krijgt een koude rilling, maar kan niet weg, omdat ze met haar rug tegen een muur aanstaat en de rest haar heeft omsingeld. In het steegje staan oude dozen en hier en daarn kijken gelige ogen, waarschijnlijk van verwilderde zwerfkatten, haar aan. "Wat... Wat willen jullie van me....?" vraagt Mariëru zo dapper mogelijk. "Geld, je leven, noem maar op..." grijnst 1 van de jongens. "Nee, we willen je gewoon voor losgeld, mevrouw Guildmaster." Mariëru trekt wit weg. "Dus je benthet echt, he? Goed gegokt, toch?" Ze moeten lachen. "En nu meekomen, ik denk dat je veel geld opleverd. Elfen zijn zeldzaam. Als je, volgens de geruchten, 1 bent." De kap wordt van haar hoofd gerukt, en haar oren, die niet echt bepaald klein zijn, zijn overduidelijk zichtbaar. Ze moeten lachen, en Mariëru krimpt in elkaar. "Dus dit is de machtige Guildmaster van Ravensong! Ze kan niet eens zichzelf kan verdedigen." Dan trekken ze haar mee, en ze denkt dat alle hoop verloren is.

Rustig liep rikku door de stad heen, zich afvragend waar hij was, hij pakte een boot maar wist niet waar hij uitzou komen en dat was niet egt slim. Er was weinig zicht door de vieze rook die er hing, toen hoorde Rikku en breek geluid en ging op het geluid af, daar zag hij een groepje een meisje aan het treiteren, snel kroop hij achter een vat die over de hele stad te vinden waren, hij zag dat het meisje waar hij naar keek geen normaal meisje was, het was een elf! op de een of andere manier kon hij zijn ogen niet van haar af houden. Toen ze het meisje meenamen volgde Rikku hun heel voorzichtig. Tot dat Rikku op een gebroken vat ging staan en je heel hard (KRAK) hoorde, ''Shit..'' zei hij ''HEY'' schreeuwde een van de mannen, ''WAT MOT JIJ HIER?'' hij knipte in zijn vingers en de 2 andere mannen bonden Rikku strak vast met touw en namen hem mee samen met de elf.

Toen Mariëru de jongen zag, brandde er een vlammetje van hoop in haar. Ze liet het niet merken, maar zewist dat hij hen volgde. Maar dit alles was weg toen de jongen per ongeluk op een tak ging staan. Slim bezig, dacht Mariëru, zich lichtjes ergerend. Nu de mannen zich bezig hielden met de onbekende jongen, greep Mariëru haar kans. Ze was het zat. Met haar vingertopjes stuurde ze mist naar een gezicht van een van de mannen. Deze had niks in de gaten, en in een flits zat het tegen zijn gezicht aangevroren. Hij schrok zo, dat hij haar arm en schouders losliet, en Mariëru trok haar zwaard. Dit was gevaarlijk in Joki City, imdat gelijk alle aandacht naar haar getrokken zou worden. Ze weerde de mannen van zich af, maar zich bevrijden kon ze niet. Het lukte haar nog net om het touw van de onbekende los te snijden en ze schreeuwde: "Wegwezen! Ik red me wel!" Daarna werden haar handen en vingers stevig vastgebonden en een doek,met waarschijnlijk een slaapmiddel, tegen haar gezicht aangehouden, waardoor ze meteen indommelde.

Toen dat gebeurde schrok rikku zo erg dat de vlammen vanzelf van hem af begonnen te stoten, iedereen dook weg maar Rikku ging door totdat de man het meisje losliet die blijkbaar in slaap was gevallen, Rikku was soms erg traag van begrip, ze sliep niet ze had iets gekregen waardoor ze sliep, ''duuh'' -.-'' snel greep hij zijn kans en pakte het meisje op en rende weg terwijl hij iedereen achterliet in de vlammen die hij moeilijk kan behouden, Rikku stuurde niet erg vaak vuur, alleen in geval van nood. Hij kan het moeilijk onder controle houden, eenmaal op een veilige fijn ruikende plek legde hij het meisje neer, maakte haar los en wachte tot ze wakker werd.

Zodra Mariëru wakker wordt, kijkt ze in het gezicht van de onbekende. Ze schrikt en haar gezicht loopt rood aan van schaamte. Hoe lang lag zij daar al? Hoe lang zat hij daar al? Secondes? Minuten? Uren? Dagen? Ze weet het niet, en kan hem alleen maar verschrikt aankijken, en zegt niks.

''o Je bent wakker '' zei hij met een smile op zijn gezicht, ''ik snap dat je een beetje in de war bent.. Maar je bent in goede handen   naja,  na die stunt van mij. ehm maar ik ben hier''
Rikku's woorden maakte het er niet beter op, ''Ik ben Rikku ^^'' zei hij, ''hoe gaat het? na dat slaapmiddel dat je binnen hebt gekregen. je bent voor een paar minuten helemaal ingedoezelt ''.

"........." Mariëru kijkt hem verbaasd, slaperig en verward aan, misschien ook wel een beetje bang. Slaapmiddel? Natuurlijk, die doek rook al zo raar. Ze schudt met haar hoofd en probeert rechtop te gaan zitten. Een steek in haar rug verhindert dat en ze kermt van de pijn. "S-sorry..." mompelt ze. Stel dat die jongen gevaarlijker is dan dat hij eruit ziet, heeft ze een probleem. Het litteken op haar rug doet pijn en ze is zo weerloos als een pas geboren lam. "Ik.... Ik ben Mariëru, hajimemashite...." Ze gooit door haar zinnen een vleugje Elfs, zoals altijd als ze zich bedreigt voelt.

--- hajimemashite is eigenlijk Japans, maar ik gebruik het liever als Elfs, en het betekent leuk je te ontmoeten (hier is het meer als sarcasme) ---

''Hoi Marieru  leuk je te ontmoeten'' Rikku ziet dat ze erg veel pijn heeft, ''B-ben je oke?'' zei hij ''Ik hoop niet dat een van de mannen je erg veel pijn heeft gedaan?'' in krakeling zit zat hij in zijn tas te graaien ''Hmm het moet hier ergens zijn..'' hij pakte een bes uit zijn tas, ''hier misschien helpt dit.'' hij keek hoe marieru bedenkelijk keek of ze het wel moest aanpakken, ''Ehm misschien later..'' ''Aangezien ik je niet ken en,, we hier nog wel een tijdje samen zitten vertel ik wel wat over mezelf '' zei hij vrolijk '' Ehm ik ben Rikku 16 jaar en ikhou van zwemmen, buiten zijn. ow en de natuur , en jij? je hoeft niks over jezelf te vertellen hoor, maar ik wil je wel beter leren kennen'' zei hij

Ze pakt de bes aan en zonder zich te bedenken eet ze hem op. Direct voelt ze zich een stuk beter. "Nou, ik ben Mariëru en 15 jaar oud. Ik ben een Elf,". Zegt ze, en wijst op haar oren, "en ik ben waterstuurster en ik kan aardig met mijn katana's omgaan." Ze probeert te gaan zitten, en ondanks een flinke pijnscheut lukt het aardig. Met een pijnlijk gezicht probeert ze te glimlachen.

''Ziet er pijnlijk uit.. gaat het?'' Rikku voelde zich er schuldig dat hij zichzelf had veraden, '' dus je bent een water stuurder?   en een elf  ik heb eigenlijk nooit een elf gezien, waar woon je?, wat doen jullie meestal?'' Rikku draafde een beetje door met vragen en zag aan het gezicht van de elf dat ze er weinig van begreep. ''Ehm sorry.. als ik erg blij ben dan draaf ik soms weleens door.. '' Kan je goed sturen? naja watersturen bedoel ik xd''

"..." Even was Mariëru sprakeloos. "Nou, ik weet niet precies waar ik vandaan kom, maar mijn vriendin, Sairalindé, een grote wolf van ongeveer zo groot," zegt Mariëru en wijst met haar hand de hoogte van de schouders van het dier aan. "Maar ik ging deze week op queste, hier, in de haven, en ik was van plan terug te gaan keren. En jij?"

''Ik ben hier perongeluk.. verkeerde boot genomen... typisch mij -.-''. ''hey? Zullen we samen terug ? Naja waar je heen gaat dan,'' zei Rikku een beetje bang ''ik wil naar de bossen   het lijkt me daar zo leuk om een keertje heen te gaan'' Rikku ging niet vaak sterker nooit, hij was bang dat hij perongeluk het bos in de hens zou zetten. ''Dus wanner was jij vanplan te gaan?''

"Ik zou graag terug willen naar mijn Guild, Ravensong. Die is in Kuripa Ciry, een dag of 5 reizen vanaf hier. Tenzij je de boot neemt natuurlijk, maar ik ben bijna platzak," zegt Mariëru, en keek naar de grond. Met hém reizen? Een jongen die ik pas net ken? Is hij wel te vertrouwen? Oke, hij heeft me gered, maar alsnog, denkt Mariëru. "Ik ben van plan zo snel mogelijk terug te gaan..." Ze merkte dat haar hoofd rood aanliep, en ze trok een >.<" gezicht. "Excuseer me!" roept ze en stuift weg, en rent tussen de steegjes door, totdat ze buiten adem is. "SUKKEL SUKKEL SUKKEL SUKKEL!" schreeuwt ze, "WAT BEN IK TOCH EEN ONGELOFELIJKE SUKKEL!" De mensen die er rond lopen kijken haar verbaasd aan, en ze wordt zo rood als een tomaat van schaamte. Ze leunt tegen een muurtje aan en laat zich zakken.

Op het ene moment stond het meisje er nog, en het ander moment stoof ze voor hem weg. ''Oke?'' zei hij, zou ze nog terug komen?, hij gaf een klap op zijn eigen voorhoofd ''stom, stom, stom! Je moet niet zo veel vragen! we kennen elkaar pas net..'' in hoop zat hij te wachten waneer ze terug zou komen

Mariëru zat daar nu al een poosje, in de donkere koude steeg. Het begon er te stinken naar vis, en ze maakt Zich zo snel mogelijk uit de voeten. Ze rent door de straten, en hoopt maar dat ze de jongen niet tegenkomt, totdat ze ineens tegen iemand opbotst.

Rikku wachtte en wachtte tot dat hij besloot maar gewoon te gaan lopen of hij haar zag ''Waar ben je..'' zei hij in zijn hooft, hij kon nergens meer aan denken dan aan haar, op een of andere manier vond Rikku haar speciaal, niet omdat ze een elf was maar door haar uitstraling. ''Gadver..'' zei Rikku het begon vreselijk naar vis te stinken waar Rikku totaal niet tegen kon. Toen zag hij haar, lopend over de steiger, hij wou naar haar toe maar zag dat ze tegen iemand aanbotsten. ''Kijk is uit je doppen klein rot elfje'' zei de man nors, zijn dikke snor en wenkbrauwen trokken op tot hij een boze blik had,  en hij trok zijn grote Jungle zwaard. ''Hey!'' zei Rikku '' Waarom pak je niet iemand van je eigen lengte?'' zei hij nors, ''Okee'' zei de man, ''Jij lijkt mij iemand van mijn lengte'' zei de man met een brede glimlach. Rikku besefte niet wat hij eigenlijk aan het doen was, zomaar iemand uitdagen die hij nog nooit gezien had, snel nam hij de benen en rende over de smalle steiger naar een plek waar niemand was, zoals gehoopt achtervolgde de stevige man hem naar de plek. Hier was niemand en kon Rikku zijn gang gaan, ''Okee'' zei hij '' Je weet het zeker?'' terwijl hij zijn vingers knakte en een wenkgebaar maakte dat hij mocht gaan aanvallen ,  De man keek laaiend en rende op hem af, maar Rikku ontweek deze actie en stuurde een grote vlam richting de man die nu zijn snor en wenkbrauwen kwijt was en zijn verbrande haar in zijn handen hield, Rikku zette een dreig stap naar voren en de man rende meteen weg. Rikku liep weg richting Marieru '' En wat nu?'' vroeg hij

Mariëru werd door een man, tegen wie ze net was aangebotst, aan de kant gesmeten. ze belandde op haar rug, en een scheut van pijn trok door haar lichaam. Snel stond ze op, hopend dat Rikku zich niet weer in de problemen had gewerkt. Ze holde achter hen aan, en schrok zich dood: een immense vlam kwam op de man af. Grote ogen van schrik keken Rikku aan, toen hij op haar af kwam lopen. Zijn woorden bereikten haar niet, en ze stond als versteent tegenover hem.

''Hallo??'' zei hij ''Marieru?? Wat is er?'' hij had door dat de eerste zin niet bij haar binnendrong herhaalde hij het ''marieru? Wat nu?''

Ze staarde hem alleen maar aan, met een doodsbange blik. Vuur. Brand. Bliksem. Onweer. Mariëru voelde dat de kracht uit haar lichaam wegging, en viel tegen Rikku aan. Ze begon te huilen, en kon alleen maar bang kijken.

''O_O,'' hij hoorde dat ze huilde, '' Is alles okee?'' hij omhelsde haar ook '' het is al goed'' zei hij maar wist neit wat er goed was.. hij ging zitten met een huilende marieru om hem heen ''Ik hoop dat het niet ernstig is...'' zei hij zichzelf. Hij wachtte tot ze wat rustiger was, ''Ben je oke?'' vroeg hij voorzichtig , hij had niet eens door dat hij zijn arm al om haar heen geslagen had toen ze huilde, ''Wat maakte je aan het huilen?'' vroeg hij.

Ze blijft maar huilen, en kruipt dichter tegen hem aan. ''Ben je oke?'' vraagt Rikku dan voorzichtig. Ze schudt haar hoofd. Zijn arm kalmeert haar een beetje, maar veel helpt het niet. ''Wat maakte je aan het huilen?'' vraagt hij dan. "Vlammen..." fluistert ze, "vlammen, overal vuur...." De tranen beginnen nog sneller te stromen. 

"W-wat is er met vuur?" Vroeg hij een beetje angstig. Terwijl hij voorzichtig met zijn hand over har schouder streelde, Rikku voelde wel dat dit misschien met hem te maken had, hij besloot dat als ze er naar zou vragen zijn mond te houden,

Ze kijkt Rikku met betraande ogen aan. "Vuurstuurder..." fluistert Mariëru zachtjes. Bij dat woord begint ze weer banger te kijken. In haar ogen reflecteert de grote vlam die ze voorbij zag komen. "Ik schrok zo..." zegt ze dan weer normaal. "Het... Het spijt me, mijn angst voor vuur is te groot en lang bij me dat ik er abnormaal op reageer..." Mariëru laat haar hoofd zakken.

Rikku Liet haar los "H-het spijt me..." stamelde hij uit, hij stond op en keek haar aan en zei "Ik zal je niet storen.." hij liep langzaam over de steiger zachtjes zeggent "Tot ziens,,,"

Wat Mariëru alleen niet wist, was dat de vuurstuurder Rikku was geweest. "Wacht!" roept ze hem na, met haar hand in zijn richting gestoken. "wacht.." zegt ze dan bedroeft, "alsjeblieft, blijf..." Ze begint bijna te fluisteren, maar Rikku is al uit het zicht verdwenen.