Verveling~~

"Zeg, terwijl ik naar binnen ga, kunnen jullie twee wel buiten blijven, tenminste, ik neem aan dat jullie nog geen afscheid willen nemen?" Felix keek het meisje dankbaar aan, Sunset staarde verlegen naar de grond. Mariëru klopte op de deur en werd binnen gelaten. Toen ze binnen was keerde Felix zich naar haar. "He, je weet dat ik je kom opzoeken he?" zei hij vragend. Sunset knikte, vechtend tegen haar tranen. Felix zuchtte en drukte haar tegen zich aan. Sunset begon toch te huilen en sloeg haar armen ook om hem heen, zich vasthoudend aan zijn t-shirt. Felix pakte haar schouders vast en keek haar aan. Hij veegde met zijn hand voorzichtig de tranen weg. "He, laat je niet gek maken he? Je bent een hardstikke mooi en bijzonder meisje, wat andere ook tegen je zeggen." zei hij. Sunset knikte. Felix pakte haar hand en liep toen ook naar binnen toe. "Heel erg bedankt dat jullie hem hebben gevonden. Hier is het geld." zei de vrouw en Mariëru kreeg een zak munten in haar handen geduwt. Felix liep onopvallend naar Mariëru toe en fluisterde tegen haar; "Let alsjeblieft op Sunset, de hele terugreis is ze al zo stil. Ik weet natuurlijk nog niet veel van haar, maar ik geef om haar." Felix knuffelde Sunset nog een keer, en toen was het tijd om te gaan.

Ze stopte de zak met munten weg, en knikte naar Felix. "Tuurlijk, dat zal ik zeker doen. Helaas dat ze zo weinig vrienden in de Guild heeft... Anders, tja.. Snap je?" Ze zuchtte diep. "Kom je, het is echt tijd om te gaan. Ik snap dat het moeilijk is, maar je zult hem heus nog wel zien, dat beloof ik je." Misschien, dacht ze, als we klaar zijn met een andere job hier in de buurt, kunnen we altijd nog langs gaan. Ze glimlachte even, maar haar gezicht betrok weer. Ze waren al bijna bij het bos, als ze doorliepen waren ze voordat de avond viel nog bij Ravensong. Na een lange tijd van stilte trok Mariëru het niet meer. Om Sunset op te vrolijken, ging ze voor haar staan en heel idioot dansen, met de hoop haar een beetje op te fleuren. In haar gekke dansen struikelde ze, en viel languit op haar buik. "Auw...." zei ze droogjes, en barstte in lachen uit. Misschien door dat onverwachte vallen, zou Sunset moeten lachen. Ze hoopte het, en keek haar aan, terwijl ze opstond.

"Kom je, het is echt tijd om te gaan. Ik snap dat het moeilijk is, maar je zult hem heus nog wel zien, dat beloof ik je." zei Mariëru tegen haar. Sunset knikte en liep met haar mee het huisje uit. Mariëru wilde haar op vrolijken, en begon heel raar te dansen, maar ze struikelde en viel languit op haar buik. "Auw..." zei ze en ze barste in lachen uit. Toch hielp het niet, Sunset bleef zwijgend staan en stak haar hand uit. In haar ogen was verdriet te lezen, angst en heel veel onzekerheid. Wat als hij niets meer van haar wilde? Blij was dat hij nu van haar af was? Straks vond hij haar alleen maar irritant!

Mariëru zag haar onzekerheid. Ze keek naar beneden en klopte haar benen af. Ze kreeg een idee. Voordat Sunset het in de gaten had, had Mariëru haar geblinddoekt en draaide haar in het rond zodat ze haar gevoel voor richting verloor. Mariëru gniffelde. "Rustig maar, we gaan wat leuks doen! Ook al snap je nog niet wat hier leuk aan is." Mariëru klonk erg zeker, en ze liepen terug naar de Mountain Fields. "Wacht hier. Niet dat je ver komt als je niks kan zien, maar goed..." Ze klonk geheimzinnig. Ze holde naar de boerderij van Felix en zijn moeder. Ze zag hem zitten, voor de boerderij. "FELIX! FELIX!!! Kom is!" riep ze, en begon te fluisteren. "Sunset is droevig, dat snap je wel, maar je moet haar opvrolijken. Volgensmij denkt ze dat je haar gaat vergeten ofzo. Ze staat daar bij die boom, so please vrolijk haar op! Het maakt me niet uit, maar verras haar in iedergeval, door haar bijvoorbeeld mee naar het bos te nemen, zonder te zeggen wie je bent, en dan die blinddoek weghalen. Mij maakt het niet uit hoelang we hier nog blijven, dus stel dat..." Mariëru werd langzamerhand al wat vrolijker door haar plan, en glimlachte. "Zo, dus doe je het?" Hoopvol keek ze hem aan.

Voor ze het goed en wel besefde, werd ze door Marieru geblinddoekt en in het rond gedraait. Wankelend stond ze op haar benen. Marieru gniffelde. "Rustig maar, we gaan iets leuks doen! Al snap je nog niet wat hier leuk aan is." zei Marieru, terwijl ze Sunset ergens heen leidde. Toen bleef ze staan. "Wacht hier. Niet dat je ver komt als je niets kunt zien, maar goed." en Sunset hoorde Marieru weglopen. Toen ze zeker wist dat ze weg was rukte ze de blinddoek van haar ogen. Marieru had er zeker niet aan gedacht om haar handen vast te maken. Ze zag dat ze terug waren bij Mountain Fields. Ze zag Felix en Marieru bij de boerderij staan en zag Felix knikte. Ja en nu zouden ze zeker samen bedenken hoe ze haar zelfvertrouwen in de grond zouden stampen. Ze hoorde de stemmen van de groep jongens in haar hoofd. Wie wil jou vriendin nou zijn? Je bent lelijk, onaardig, en je kan niet eens watersturen! Hoe durf je jezelf een Wizard te noemen?! tranen stroomde over haar wangen. Straks zou Marieru haar ook niet mogen. Ze stapte achteruit, draaide zich daarna om en rende weg, het bos in. "Sunset!" hoorde ze de stem van Felix achter haar. Al snel werd ze tegen gehouden doordat Felix haar arm pakte en vol in de remmen ging. Felix keek onderzoekend naar haar gezicht en zuchtte toen. "Trek je niets aan van wat die jongens tegen je zeggen. Jij bent mooi, echt." hij duwde voorzichtig Sunsets hoofd omhoog, veegde het haar uit haar gezicht en zuchtte. Hij sloot zijn armen om het meisje wat zich tegen hem aan drukte en in huilen uitbarstte. Intussen dacht hij aan Marieru. Dit kon nog wel even gaan duren...

Mariëru scheldde zichzelf uit. Arme Sunset... Ze had het nooit moeten doen... "Argh!" schreeuwde ze boos. Ze had Sunset's vertrouwen verkeerd gebruikt. Ze sloeg zichzelf tegen haar hoofd. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Gelukkig zag Felix het net op tijd. Ze stond op van de grond, en begon richting de bergen te lopen. Voorlopig waren die twee wel even weg, dacht ze zo. Ze hoorde een beekje kabbelen, en zag een mooie grote boom. "Ach, het kan geen kwaad." mompelde ze in zichzelf, en ging zitten. Ze staarde naar het water, en al snel was ze vertrokken in haar eigen wereld.

Twee uur later schrok ze wakker. "Shit! Ik heb liggen slapen! Dat was niet de bedoeling! Straks zijn Felix en Sunset me kwijt...." mopperde ze tegen zichzelf. Snel begon ze de afdaling in te zetten, ook al waren ze waarschijnlijk nog niet terug. Ze kon in ieder geval aan de rand van het bos een overnachtingsplaats opzetten.

Sunset was inelkaar gekrompen toen ze de boze kreet van Marieru hoorde. Felix trok haar tegen zich aan, Sunset legde haar hoofd op zijn schouder. "Marieru bedoelde het goed, dat weet ik ook wel. Maar ze hebben me gewoon in hun macht... Die jongens bedoel ik." zei Sunset zacgt. Felix knikte en aaide over haar haar. "Ik weet het. Maar probeer Marieru te vertrouwen, oke? Vertrouw je mij?" vroeg Felix. Sunset knikte langzaam. Ze vond het niet eerlijk tegenover Marieru, maar ze voelde zich veilig bij Felix.

"Zullen we maar terug gaan?" vroeg Felix een uur later aan haar. Sunset lag languit op een tak in de boom. Ze knikte en sprong op de grond. Samen lepen ze terug naar Mountain Fields, maar Marieru was er niet. "He? Ze zou hier blijven!" zei Felix. Ze keken om zich heen, maar zagen haar nergens. Zou er wat gebeurd zijn?

Ze rende van de berg af, die nogal steil was. Ze liet haar gedachten weer eens afdwalen, en lette niet meer op waar ze haar voeten plaatste. voordat ze het wist, struikelde ze, en viel. Ze rolde een stuk naar beneden, totdat ze tegen een boom tot stilstand kwam te liggen. Haar arm bloedde, en haar benen waren geschaafd. "Auw..." kreunde ze. Ze probeerde te gaan zitten, en dit lukte, met de enige moeite. "Is er iemand? Kan iemand me helpen?" riep ze, want opstaan lukte niet. Nu zou ze zeker Sunset en Felix mislopen... En er was niet echt iemand in de buurt. Sterker nog, ze was verlaten, en het begon al donker te worden. "HELP!!!!" schreeuwde ze, met de hoop dat iemand het zou horen. Zo ging ze nog een tijdje door, en gaf het toen maar op. Met een beetje geluk zouden ze haar gaan zoeken, of hadden ze haar om hulp horen roepen.

Het begon al te schemeren. Waar was Marieru nou? Ineens hoorde ze een gil in de buurt van de berg. Zonder te wachten op Felix begon het meisje te rennen. Met gemak sprong ze over de gevallen boomstammen die haar pad blokkeerden. Achter haar hoorde ze de zwaardere tred van Felix. Al snel kwamen ze bij de voet van de berg. Maar Sunset stopte direct toenze de groep Black Wizards zag. Stil pakte ze haar boog en legde er een pijl op. Felix kwam naast haar staan en legde zijn hand op het gevest van zijn zwaard. Toen de groep dichterbij Marieru kwam, die gewond op de grond lag, sprong Sunset naar voren en richte haar boog op de borst van de jongen voor haar. De jongen keek even verbaast. "Ach, daar hebben we onze kleine Sunset. Je bent het dus nog steeds niet verleerd.." hij zwaaide met zijn arm en de boog vloog uit haar handen. Sunset bewoog haar handen en water vormde twee octopus tentakels aan haar armen, waar ze de jongen mee achteruit duwde. Maar hij zette zich schrap, blokkeerde haar aanval en liet een cirkel van vuur om haar heen komen. Sunset viel op de grond. Vuur verzwakte haar.

Mariëru was moe geworden van het roepen. Even later hoorde ze voetstappen, en keek blij verrast. totdat ze zag wie het waren. Ze schrok, en kon nu niks doen, omdat ze te gewond was. De jongens gniffelden, en Mariëru voelde zich niet goed worden. Ze hoorde andere voetstappen, lichtere, en ook wat zwaardere. Ze begon te glimlachen. Sunset en Felix! Sunset probeerde aan te vallen, maar 1 van de jongens gebruikte vuur. Sunset werd verzwakt, en ondanks dat het niet dicht bij Mariëru was, kromp ze toch ineen. Ze was bang voor vuur, en ze had geen zwakkere plek dan dat. Ze hoopte maar dat Felix zou standhouden, want zijzelf kon nu niks doen... En zodra er ook maar een vuurwizard was, kon ze niks meer, laat staan vechten.

Felix zag dat Sunset en Marieru werden verzwakt door het vuur. Hij haalde zijn zwaard en keek naar de jongens. Twee van de andere jongens hadden ook zwaarden en liepen op hem af. Met gemak wierp Felix en an hen op de grond, en snel daarna de andere. Sunset kroop weg van het vuur, en voelde haar kracht terug keren. Ze stuurde water naar Felix zwaard, wat daar bleef. zo werd het wapen ook magisch, en kon Felix er meer mee. Hij keerde zich naar de Black wizard en keek hem aan. Maar de jongen wierp Felix met gemak tegen de grond. Sunset schreeuwde, duwde zichzelf overeind en stuurde een golf vanx water op hwm af. De Wizard had dat niet zien aankomen en werd opde grond gesmeten. De drie jongens kwamen overeind, maar liepen wel weg. Sunset liet zich weer op de grond zakken, naast Felix, die zichzelf overeind duwde. "Goed gedaan..." zei hij.

Mariëru zat tegen de boom aangekropen. Ze was bang, doodsbang dat het vuur ook naar haar zou komen. Haar armen had ze over haar hoofd geslagen, en haar ogen stijfdicht geknepen. Ze hoorde niks meer, en zag alleen nog maar die ene dag voor zich, dat haar bos was afgebrand. Ze was toen vier jaar. Haar ouders en de rest van het dorp hadden het niet overleefd. Het enige wat ze nog van die tijd over had, was haar ketting, en haar angst voor vuur. Pas toen ze geen vuurlucht meer rook, ging ze gewoon zitten. De jongens bleken al weg te zijn, en ze zuchtte opgelucht. "Het spijt me, ik ben weer eens stom geweest... En onvoorzichtig... Gaat het met jullie?" Ze keek omhoog, naar Sunset en Felix. Ze schaamde zich, omdat ze niks had kunnen doen. Ze voelde zich niet goed, en de wond begon pijn te doen. Ze plukte wat gras en begon het over de wond te wrijven. Hopelijk waren Sunset en Felix niet boos...

Felix keek naar Marieru, die nu weer overeind kwam. "Ik moet weer gaan. Ik zorg dat we elkaar snel weer zien oke?" hij gaf Sunset een knuffel en liep toen weg. Sunset keek naar Marieru's arm, en stuurde er water overheen om het te genezen. Het was niet zo dat er meteen een nieuwe huidlaag op kwam, alleen dat de wond stopte met bloeden. Met pijn in haar ogen keek ze Felix na, wende haar hoofd af en liep weg. Toen ze weer omringt was door bomen klom ze in een boom, ze wist niet of Marieru wist waar ze heen was gegaan, het maakte haar voor nu niet uit. Door marieru's 'slimme' plan was ze nu alleen maar verdrietiger.

Mariëru voelde zich slecht, ondanks dat de pijn over was. Ze snapte wel dat Sunset wegwilde. Ze liet haar dan ook gaan, en staarde naar de grond. Toen ze weggelopen was, zuchtte ze eens diep, en liet zich in het gras ploffen. Ze dacht terug aan het begin van hun trip. Sunset keek toen tegen Mariëru op, maar nu zo onderhand niet meer. Ze zuchtte alweer. Ze dacht na tot ze er hoofdpijn van kreeg. Toen stond ze vastberaden op, ookal deed het pijn. Ze moest wat verzinnen om haar vertrouwen terug te krijgen. Maar wat?! Ze wist het niet... Ze sloeg zichzelf tegen haar voorhoofd, en keek omhoog. Was er dan echt niks wat ze kon doen? Ze pakte haar tas op, en liep in de richting waar Sunset heen was gegaan. Ze hoopte maar dat Sunset geen Black Wizards was tegengekomen, laat staan Black Wizards van Corpseblood... Ze gruwelde bij de gedachte. Nu eerst maar is zien Sunset te vinden, voordat het zo goed als donker was. En hier in de bossen kon je 's nachts geen hand voor ogen zien, dus moest ze opschieten, en ze zette een snellere looppas in.

Het begon al donker te worden. Ze hoorde Marieru het bos in komen en keek voorzichtig langs de bladeren naar beneden. Zocht ze haar? Ze wist het niet. Haar vertrouwen in Marieru was gedaalt. Ze had aan het begin van hun reis zo veel vertrouwen aan haar gegeven. Maar was het dan niet raar dat ze dat in een keer verloor? Alleen omdat haar een blinddoek voor de ogen werd gebonden en ze de enge herinneringen toen weer terug kreeg? Sunset zuchtte. Misschien was het raar dat ze zo snel haar vertrouwen verloor. Voorzichtig klom ze uit de boom. "Marieru? Marieru!" ze kreeg geen antwoord. "Het spijt me..."

Mariëru hoorde geritsel in de boom boven haar, maar besteedde er geen aandacht aan. Dat zal toch wel een vogel zijn dacht ze, en rende verder. Na zo'n half uur gerend te hebben, was ze doodop. Ze had nooit echt een goede conditie gehad, en die zal ook nooit verbeteren, was ze bang voor. Ze hoorde water stromen, en het begon al donker te worden. Daar kan ik het beste een overnachtingsplaats opzetten. Ze rangschikte haar slaapzak, at wat, en sprong toen in het riviertje, en waste zich. "Dit voelt zo goed...." mompelde ze en dook onder water. Ze vergat zelfs even waarom ze in het bos was, en na een kwartiertje klom ze de oever op, omdat het kud begon te worden. Normaal gesproken, als ze niet in haar uppie was, zou ze een vuurtje gemaakt hebben. Maar ze durfde het niet, en droogde zich af. Ze kroop in haar slaapzak, en viel als een blok in slaap.

Shit. Mariëru hoorde haar niet, of ze wilde haar niet meer horen. Sunset liep haar achter na, kijkend waar ze naar toe ging. Mariëru was een elf, dus ze had de ritselende bladeren van de boom waar Sunset in had gezeten zeker wel gehoord. Was ze boos op haar? Had Sunset wat fout gedaan? Ze zag Mariëru gaan rennen, maar ze voelde de kracht er niet meer voor hetzelfde te doen. Het vuur had haar zeker uitgeput. "Mariëru!" riep ze zo hard ze durfde. Ze zuchtte en ging zitten, met haar rug tegen een boomstam aan. Nu was ze hier alleen, en het donkere bos. Ze was niet snel bang voor de natuur, maar nu dus toch wel...

-sorry van de late reactie, en van de flut. T gaat thuis niet zo goed enzo...-

Mariëru werd wakker van haar naam. Ze besefte het pas na vijf minuten, maar het was Sunset geweest. Sunset?! Gelijk was ze klaarwakker. Ze schoot in haar kleding, en rende in de richting van het geluid. "Sunset?!" riep Mariëru. "Waar ben je?!" ze stond stil, en luisterde naar de wind. Die kant! Ze rende in de richting van Sunset, maar struikelde over een boomstam. "Itata..." mompelde ze met een pijnlijk gezicht. Ze stond op, maar ze zag nu niks meer dan duisternis en duisternis. Ze sloot haar ogen, en concentreerde zich. Ze besloot zuidelijk te gaan, ze wíst dat Sunset daar ergens moest zijn. Ze rende, en botste tegen iemand op. "Sunset?" Zei ze hoopvol.

-van mij is ook niet om vrolijk van te worden, en oate reactie maakt niks uit ^_^-

Sunset hoorde haar naam, maar ze wist niet vanuit welke kant. Het was donker, en het dichte bladerdek liet geen maanlicht door. "Mariëru?" riep Sunset een beetje bang. Ze liep voorzichtig een kant op, geen idee waar heen. Ineens voelde ze iemand op haar botsen. "Sunset?" hoorde ze de hoopvolle stem van Mariëru. "Ja! Damn, ik dacht dat er iets was gebeurd! Het spijt me..." zei ze zachtjes. Door de botsing was Sunset haar evenwicht verloren, en lag ze nu op de grond. Even wist ze niet zo goed wat ze moest zeggen, ze was wel weggelopen...

Mariëru glimlachte, het was alleen niet te zien. "Het spijt me, ik heb je vertrouwen misbruikt. Gaat het met je?" vroeg ze voorzichtig, en trok Sunset overeind. Ze kon niets zien, en haar ogen wilde maar niet aan hetbdonker wennen. Ze kon vaag Sunset onderscheiden, maar dat was het dan. Ze vond het eng, het was spooky in het bos. Ze hoorde overal geluiden die er niet waren, en een koude rilling liep over haar rug.

"Het spijt me, ik heb je vertrouwen misbruikt. Gaat het met je?" Mariëru's stem klonk voorzichtig. Sunset knikte, ookal was dat natuurlijk niet te zien in het pikdonker. "Ja. Laten we uit het bos gaan, dan kunnen we tenminste weer wat zien." zei Sunset. Ze keek om haar heen en zag niet ver van hun al weer de openplek, verlicht door het maanlicht. Mariëru trok haar overeind en Sunset pakte haar pols en trok haar voorzichtig mee naar de open plek. Sunset keek om haar heen, maar zag niets ongewoons. Voor nu waren ze even veilig.

Mariëru schrok van het plotselinge trekken aan haar pols. Ze zag dat ze op een open plek stonden, meer niet. "Wacht, ik zal proberen een vuurtje te maken." zei Mariëru, en begon wat oude takjes op een hoop te leggen. Ze pakte twee vuurstenen uit haar zak, en sloeg ze tegen elkaar. Na een paar keer het geprobeerd te hebben, kwam er een vonk en vatte de takjes vlam. Mariëru keek blij verrast. Nu konden ze tenminste wat beter zien.

Mariëru stelde voor een vuur te maken, en begon takjes te verzamelen. Na een paar keer geprobeerd vuur te maken met de vuurstenen lukte dat uiteindelijk. Wantrouwend ging Sunset zitten, ze voelde zicht totaal niet op haar gemak bij het vuur, maar het hield hun wel warm. Ineens hoorde ze gegrom uit de bosjes, en zag een groot grijs beest eruit springen, maar voor zij of Mariëru ook maar iets konden doen hoorde ze nog een grom en verscheen er nog een andere wolf, die de eerste snel terug dwong. Maar de tweede wolf liep op hun af. Sunset schoof wat angstig achteruit, tot ze besefde dat de wolf helemaal geen wolf was! "Eagle!" riep ze verbaast uit. De grote malamute blafte en rende op hun af. Eagle gooide Sunset op haar rug en keek toen naar Mariëru.

Mariëru schrok zich dood van de wolf. En of het niet erger kon, keam er nog een tweede aan. Ze keek toen wel erg verbaasd toen Sunset de 2e zo vriendelijk en verbaasd begroette. Mariëru wist even niet wat ze moest doen, en keek verbaasd. "I-is dat jou wolf?" Mariëru keek wantrouwend. Ze was bang voor wolfachtige dieren, ze had het meer op paarden.

"I-is dat jouw wolf?" vroeg Mariëru. Sunset legde haar arm om Eagle heen. "Ja, je hoeft niet bang voor hem te zijn hoor, hij doet niets. En het is een hond, geen wolf." zei ze. Maar ze zag Mariëru's angst. "Lig, jongen." zei ze dus maar. Eagle ging liggen met zijn kop tegen de grond en keek Mariëru met schattige puppy-ogen aan. Sunset ging naast hem liggen, genietend van zijn warmte. "Heb jij dieren?" vroeg ze aan Mariëru.