Verveling~~

Mariëru zuchte nog eens diep... Ze verveelde zich alweer. De laatste tijd waren er weinig jobs om te doen, en het reaquestboard was zo goed als leeg. En ze had ook veel tijd nodig om de guild in het oog te houden... Ze keek nog een goed om zich heen. Even kreeg ze een glimlach op haar gezicht; al die vrolijke guildmembers, toch nog iets om blij van te worden. Maar toch... Mariëru verlangde naar een job, maar had geen zin om in haar eentje te gaan. En wie moest er dan op de guild letten? Het zou dan vast en zeker een chaos worden. Haar gedachten dwaalden af en ze viel in slaap, voor de derde keer deze week...

Zwaar geïrriteerd rukte het meisje haar armen naar rechts, zodat het water over het gras gesmeten werd. Terwijl ze haar rug ernaar toe keerde probeerde ze zichzelf weer onder controle te krijgen. Waarom lukte het nou steeds niet? Vroeger was het zo gemakkelijk geweest voor haar, het watersturen. Maar nu ze ouder werd lukte het niet meer. Raakte ze haar magie soms kwijt? Sunset zuchtte ongelukkig en bond haar haren in een hoge staart. Damn. Wat zou Mariëru wel niet van haar denken nu? Ze zat bij haar Guild, Ravensong. Ze was heel blij geweest dat ze erin mocht, maar het maakte haar ook onzeker. Ze was bang dat de mensen in de Guild haar niet goed zouden vinden. Onzeker keek ze om haar heen. Stel dat iemand haar nu had gezien, stuntelend met het water. Ze plofte op de grond neer, vechtend tegen haar tranen. Ze had ook gewoon veel aan haar hoofd. Uiteindleijk kwamen de tranen toch. Ze voog ze weg met haar mouw en keek op, recht in de ogen van Mariëru. Shit.

Mariëru was weer wakker geworden. Ze miste Sunset, en had al zo'n idee waar ze was. Ze kende haar goed, beter dan dat Sunset waarschijnlijk dacht. Ze was een beetje onzeker, net als Mariëru oiit was, en nog steeds een beetje is. Bovendien was ze ook een elf, en had ze ook waterkrachten, netbals zijzelf. Ondertussen was ze bij de tuin aangekomen, waar ze een huilende Sunset aantrof. Het arme kind. "Gaat het?" Mariëru had echt met haar te doen. Van binnen moest ze even lachen, vanwege haar eerdere gedacthes. 'Arm kind', ze scheelde maar 3 jaar. Ze legde een hand op de schouder van Sunset en zei "Als er iets is, kan je het me altijd vertellen, daar ben ik voor. Net als de andere guildleden, we zijn 1 familie, 1 voor allen, allen voor 1. Trouwens, je doet je best met je oefeningen. Watersturen is moelijk, omdat het veel inspanning vereist. Ik heb het zelf ook nog niet 100% onder controle, hoor." Haar laatste opmerking was waar. Ze was laatst getransformeerd in haar 'echte' lichaam, water & planten-magie. Voor die tijd had ze alleen maar planten-krachten. "Kom, we gaan even wat drinken, dat kan je wel gebruiken," Mariëru stak uitnodigend haar hand uit.

"Gaat het?" vroeg Mariëru bezorgt aan haar. Sunset keek haar met betraande ogen aan, en knikte. Haar Guildleider legde haar hand op Sunsets schouder. "Als er iets is, kan je het me altijd vertellen, daar ben ik voor. Net als de andere guildleden, we zijn 1 familie, 1 voor allen, allen voor 1. Trouwens, je doet je best met je oefeningen. Watersturen is moelijk, omdat het veel inspanning vereist. Ik heb het zelf ook nog niet 100% onder controle, hoor." zei ze tegen Sunset. Sunset keek haar aan. "Bedankt Mariëru. Maar ik kan het helemaal niet meer. Het is alsof het water zichzelf bestuurt. Mijn magie werkt gewoon niet meer." Sunsets adem stokte. Straks zou Mariëru haar nog uit de Guild gooien! Echter ging haar guildleider niet op haar in en stak haar hand uit, terwijl ze zei dat ze wat moest drinken. Aarzelend pakte Sunset haar hand en werd overeind getrokken. Onzeker liep ze naast Mariëru. "Maar wat als ik het nooit meer onder de knie krijg?" haar onzekere gedachtes namen toch de voorhand.

"Maar wat als ik het nooit meer onder de knie krijg?" zei Sunset. Mariëru keek even verbaasd, maar glimlachte daarna. "Ach, ik denk dat dat wel komt. Bovendien, het gaat steeds beter." Ondertussen waren ze binnengekomen bij de Guild. Iedereen was vrolijk, behalve Sunset. Hm... Als er nou wat meer magiërs waren van haar leeftijd, had ik die gekoppelt en in 1 team gezet..., dacht Mariëru. Terwijl ze dit dacht, pakte ze 2 bekers en schonk wat te drinken in. "Lust je dit?" vroeg ze, terwijl ze de beker aangaf. Ze nam zelf een slok. Omdat ze in gedahcten verzonken was, verslikte ze zich en begon te hoesten. Ik ook altijd weer met mijn stommiteiten, dacht ze. Ze zette haar beker neer en ging op 1 van de barkrukken zitten. "Zeg, heb je eigenlijk al vrienden binnen de Guild? Je bent altijd zo alleen. Of vind je vrienden maken soms moeilijk?" Mariëru wachtte antwoord af.

Sunset zag Mariëru's verbaaste blik. "Ach, ik denk dat dat wel komt. Bovendien, het gaat steeds beter." zei ze tegen haar. Intussen waren ze aangekomen bij de Guild. Er hing een vrolijke sfeer, maar die drong niet bij haar binnen. Mariëru pakte twee bekers en schonk wat te drinken in. Sunset keek onzeker naar de groepjes wizards. Iedereen had wel vrienden, ze zag niemand die er ook alleen bijstond, net als zij. "Lust je dit?" Sunset keek om en zag Mariëru haar iets te drinken aangeven. Ze nam een slok en knikte toen, als teken dat ze het lustte. Sunset schrok toen Mariëru zich verslikte, maar ze herstelde zich snel. Ze ging op de barkruk zitten en zette haar beker neer. Sunset volgde haar voorbeeld. "Zeg, heb je eigenlijk al vrienden binnen de Guild? Je bent altijd zo alleen. Of vind je vrienden maken soms moeilijk?" vroeg Mariëru aan haar. Sunset voelde haar maag verkrampen. Aan de ene kant wilde ze weglopen, haar problemen en onzekerheden voor haarzelf houden, maar aan de andere kant, ze kon beter eerlijk zijn, Mariëru zou het toch wel zien als ze loog. "N-nee, ik heb nog niet echt vrienden..." zei ze zacht.

"N-nee, ik heb nog niet echt vrienden..." zei Sunset zacht. Mariëru keek niet verbaasd, ze had het al verwacht. "Hm....." mompelde Mariëru en dacht na. Was er dan echt niemand in de guild voor haar om vrienden mee te worden? Iedereen was ouder of jonger dan haar, en vooral met de oudere had ze het anders zwaar te voorduren. En, hun magie-level was hoger. "Weet je wat, waarom gaan we niet samen op een job?" Ze sleurde Sunset zowat mee naar het requestboard. Even zag ze de onzekere blik in de ogen van Sunset, maar maakte zich niet meer druk. "Kies jij een job, of ik? Tenminste, als je zin hebt dan.... En anders, ik wil je wel helpen met je magie-level omhoog te brengen..." Glimlachend keek ze naar Sunset. Nog voor die kon antwoorden, zei Mariëru"En, ga je akkoord met 1 van die 2 voorstellen? Een job zal je trouwens goed doen, je verdient er veel mee."

"Weet je wat, waarom gaan we niet samen op een job?" Sunset werd meegesleurd naar het requestboard. "Kies jij een job, of ik? Tenminste, als je zin hebt dan... En anders, ik wil je wel helpen met je magie-level omhoog te brengen..." Sunset deed haar mond open om te antwoorden, maar Mariëru was nog niet klaar. "En, ga je akkoord met 1 van die 2 voorstellen? Een job zal je trouwens goed doen, je verdient er veel mee." zei Mariëru. Sunset knikte langzaam. "Kies jij maar een job, als je wilt..." ze keek naar het bord, zonder echt te lezen. Ergens was ze bang, straks zou ze dit ook verknallen. "Wat als ik het fout doe?" vroeg ze zachtjes. Het was zo zacht dat het de vraag was of Mariëru het wel gehoord had.

"Kies jij maar een job, als je wilt..." Sunset keek naar het bord. Mariëru volgde haar voorbeeld. Wat zou een geschikte job voor Sunset zijn? Ze werd uit haar gedachtes opgeschrikt, toen Sunset zei "Wat als ik het fout doe?" "Nou, heel gemakkelijk, dan schiet ik je te hulp. Daar zijn vrienden voor, niet? Tenminste, als je het goed vind dat ik je vriend wordt." Ze keek haar hoopvol aan, ze wilde dat Sunset haar vertrouwde, en dat ze zich minder alleen voelde. Dit had ze immers ook toen ze zelf de guild joinde, en toen was ze gekoppeld aan iemand, waarmee ze zichzelf nooit zou koppelen. Haar gedachtes dwaalden weer af, totdat ze zag dat Sunset er nog was. Haar antwoord had Mariëru gemist, slim... "Sorry, wat zei je? Mijn gedachtes dwaalden een beetje af, maar dat heb ik vaker. Ik ben een dagdromer, dus dit zal je wel vaker meemaken...." Mariëru keek verontschuldigend, terwijl ze Sunset aankeek. Voordat Sunset kon reageren, zei Mariëru "Dit lijkt me wel een geschikte job! Het is niet moeilijk, lijkt me, zullen we het doen?" Mariëru hield de request voor haar neus. 'Help, mijn zoon is vermist! Kom zo snel mogelijk naar de White Mountain fields boerderijen. De beloning is 250 gouden munten, binnen een week word dit opgevoerd tot 300, help ons snel!', stond er op het perkamenten vel. Mariëru keek Sunset afwachtend aan.

"Nou, heel gemakkelijk, dan schiet ik je te hulp. Daar zijn vrienden voor, niet? Tenminste, als je het goed vind dat ik je vriend wordt." De hoopvolle blik in Mariëru's ogen ontging haar niet. Sunset knikte maar. Niet helemaal zeker of ze Mariëru als vriendin zou kunnen zien. Tuurlijk was ze aardig, maar zou ze het gedult hebben voor haar? Het duurde lang voor Sunset iemand vertrouwde. Sunset zag dat het meisje voor haar even afdwaalde in haar gedachtes, waar ze zich ook voor verontschuldigde. Sunset schudde haar hoofd. "Maakt niet uit hoor..." zei ze, toen Mariëru weer naar het bord keek. "Dit lijkt me wel een geschikte job! Het is niet moeilijk, lijkt me, zullen we het doen?" Sunset keek naar de request. Een vermiste zoon. Sunset knikte wat enthousiaster. "Dat lijkt me wel een goed idee!" zei ze opgewekt.

"Dat lijkt me wel een goed idee!" zei Sunset opgewekt. Mariëru glimlachte. "oke, wanneer vertrekken we? Vandaag nog, of morgen pas? Wat heb jij liever? Want het is wel zo handig als je wat spullen meeneemt, stel dat we verdwalen..." Ze keek naar Sunset, en hoopte dat ze haar niet had afgeschrikt met die opmerking. "Mijn spullen liggen hier, dus die hoef ik niet te pakken."

"oke, wanneer vertrekken we? Vandaag nog, of morgen pas? Wat heb jij liever? Want het is wel zo handig als je wat spullen meeneemt, stel dat we verdwalen..." Sunset keek haar even geschrokken aan, maar herstelde zichzelf. Kom op, ze waren elfen, niemand wist de weg zo goed als hun. Verdwalen was onmogelijk. "Mijn spullen liggen hier, dus die hoef ik niet te pakken." zei Mariëru. Sunset dacht even na. "Als jij je spullen pakt, kunnen we samen naar mijn huis, mijn spullen pakken en meteen gaan?" ze keek naar Mariëru, om te kijken of zij dat ook een goed idee vond. "Dan kunnen we vandaag nog naar de moeder toe, denk ik." zei Sunset.

"Als jij je spullen pakt, kunnen we samen naar mijn huis, mijn spullen pakken en meteen gaan?" Mariëru knikte. "Dan kunnen we vandaag nog naar de moeder toe, denk ik." zei Sunset. Mariëru knikte alweer, en vroeg "Als je heel even wacht, dan pak ik ze." Ze verdween in een draaikolkje van water en bladeren, en teleporteerde zichzelf zo naar haar extra kamer, op de zolder van de Guild. Ze pakte haar tas, wat schone kleding en wat proviant. Dat alles deed ze in een tas en bevestigde haar slaapzak erop. Even bedacht ze zich, maar gooide toen toch de proviant en slaapzak weg. Haar kleding nam ze wel mee. Ze teleporteerde weer, en stond weer voor de neus van Sunset. "Zullen we?" zei Mariëru, terwijl ze richting de deur van de guild liep.

Mariëru knikte op haar voorstel. Ze vroeg haar even te wachten en teleporteerde zichzelf. Sunset ging weer op de barkruk zitten en wachtte tot ze Mariëru weer zou zien. Ze verscheen weer voor haar neus, in een draaikolk van water en bladeren. "Zullen we?" vroeg ze. Sunset knikte, sprong van de barkruk af en liep naar buiten. Ze liep rustig naar haar huis en pakte haar spullen. Ze propte wat eten en drinken in een rugzak en deed die op haar rug. Ze pakte haar boog en een koker pijlen en hing die over haar schouder. Ze liep weer naar Mariëru. "Ik ben klaar. Had je het adres van dat huis? De boerderij toch?" vroeg Sunset. Ze sloot de deur van haar huis achter zich en deed het snel op slot.

Mariëru volgde Sunset naar haar huis. Terwijl Sunset haar spullen pakte, wachtte Mariëru buiten. Voordat Mariëru het wist, stond ze alweer te dagdromen. Vaag hoorde ze Sunset vragen "Ik ben klaar. Had je het adres van dat huis? De boerderij toch?" en een deur dichtslaan. Ze schrok op, en antwoorde "Ja, de boerderij met het groene dak, en stel dat er meer zijn met zo'n dak, het is nummer.... Uhm... Wat was het nou?" Vergeten... Stom..., dacht Mariëru, en toen ze dat wilde zeggen, schoot het haar te binnen. "O ja, nummer 35, dat was het!" Mariëru pakte haar schoudertas op, deed hem om, en samen liepen ze richting de White Mountain Fields. Ze was vrolijk, omdat Sunset vrolijk werd. En ze had een voorgevoel dat die vrolijkheid alleen nog maar meer zou worden, ondanks de lange tocht die ze voor de boeg hadden.

"Ja, de boerderij met het groene dak, en stel dat er meer zijn met zo'n dak, het is nummer.... Uhm... Wat was het nou?" Sunset lachtte. "Wauw, je bent echt slim." zei ze. Het was lang geleden dat ze echt gelachen had. "O ja, nummer 35, dat was het!" Mariëru pakte haar tas op, deed hem om en ze liepen naar de White Mountain Fields. Al snel zagen ze de boerderij. Sunset bleef een paar meter voor de weg staan en slikte even. Als het hun nou wel lukte. Ze keek Mariëru aan, hopend dat zij het woord zou houden. Zij zelf durfde niet zo snel te praten met vreemden... "Ehm, zou eh... Zou jij het woord willen doen? Ik durf niet zo goed..." legde ze zachtjes uit.

Na een tijdje lopen kwamen ze aan bij de bergen. Mariëru was er al lang nuet meer geweest, en snoof de frisse lucht op. Toen ze bij de juiste boerderij aankwamen, bleef Sunset staan. Mariëru keek haar vragend aan, en toen Sunset zei "Ehm, zou eh... Zou jij het woord willen doen? Ik durf niet zo goed...", snapte ze het. "Tuurlijk!" Ze stapte het paadje naar de boerderij op, en klopte aan. Een vrouw met een droevige blik deed open. "Hallo, wij zijn Sunset en Mariëru, van de Ravensong Guild, vanwege uw request.", zei Mariëru. De vrouw keek Mariëru en Sunset aan, en zei "Maar natuurlijk, kom verder! Kom verder! Ik zal jullie uitleggen wat er us gebeurd." de vrouw maakte een uitnodigend gebaar, en Mariëru volgde haar het huis binnen. Ze keek achterom, om te kijken waar Sunset was gebleven. Ze werden naar de woonkamer gebracht, en kregen wat te drinken. Mariëru gaf een por tegen Sunset, omdat zij nu verder moest gaan, anders zou ze het misschien nooit leren. Ze glimlachte naar de vrouw, en keek Sunset weer aan. "Kom op, anders leer je het nooit!" flusiterde Mariëru, en nipte van haar drinken.

Tot haar opluchting vond Mariëru het goed om het woord te doen, en ze belden aan. Mariëru legde uit dat ze van de Ravensong waren en de vrouw liet hun binnen. Ze werden naar de woonkamer gebracht, en kregen wat te drinken. Sunset voelde haar maag samenkrimpen toen Mariëru haar een por gaf, een teken dat zij nu verder moest. Iet wat gespannen, ookal probeerde ze dat te verbergen, keek ze de vrouw aan. "In uw Request sprak u van uw zoon, die is weggelopen, kunt u iets over hem vertellen? Hoe hij eruit ziet, waarom u denkt dat hij is weggelopen..." vroeg ze de vrouw. Zij zag duidelijk dat Sunset een beetje gespannen en was en knikte. "Natuurlijk, alles om het zo makkelijk mogelijk voor jullie te maken. Mijn zoon heet Felix, 16 jaar, blond haar, blauwe ogen. Ik weet niet waarom hij is weggelopen. Ik weet wel dat hij het op school een tijdje moeilijk had. Daar zei hij natuurlijk niets over, maar ik zag het aan hem." vertelde de vrouw. Sunset knikte. De jongen zou misschien op de vlucht zijn. Dan zou hij zich schuil houden in een dicht gebied, een bos ofzo. Misschien wel in de jungle. "Had hij plekken waar hij vaak is?" vroeg Sunset. De vrouw knikte. "Ja, hij houdt van de natuur, hij was vaak in de bossen, of bij het meer." zei ze. Sunset keek Mariëru aan. Daar zouden ze dus kunnen kijken.

Na het verhaal van de vrouw aangehoord te hebben, konden ze op pad. Ze bedankten de vrouw, pakten hun spullen. "Mevrouw, maakt u zich geen zorgen, we vinden uw zoon wel." zei Mariëru. "Echt waar?" "Guilds erenwoord, we komen niet terug voordat we hem gevonden hebben." Mariëru draaide zich om, richting Sunset. "Waar gaan we als eerst naar toe? Ik denk dat we het best als eerst naar de bossen rondom de bossen kunnen gaan, vanuit daar naar de jungle en via dat richting het meer." Ze had die route vaker gelopen, als ze niks te doen had. "We zijn wel zeker 3 dagen onderweg, je weet hoe groot de jungle is. Met een beetje geluk is die.... Uhm... O ja! Die Felix in de bossen rondom de bergen, maar je weet maar nooit. En je weet nooit wie we tegen komen." Mariëru begon te fantaseren: "Misschien wel struikrovers, waarvan ook een request was, zodat we extra geld krijgen, haha! Of raken we verdwaald, of worden we aangevallen. Of...." Ze stopte in haar zin, omdat ze te veel gekletst had. "Zullen we dan maar?"

De twee meisjes bedankten de vrouw, en gingen weer naar buiten. Daar bleven ze staan. Mariëru stelde voor om eerst naar de bossen te gaan, en vanuit daar richting de jungle. Het zou een lange tocht worden, minimaal 3 dagen, dan pas zouden ze kans hebben de jongen te vinden. Sunset kreeg de rillingen van Mariëru's fantasieën. Maar gelukkig stopte ze daar snel mee. "Zullen we dan maar?" vroeg ze. Sunset knikte, maar trok toch haar boog van haar schouder en hielt die in haar hand. Mochten ze onverwacht bezoek krijgen hoefde ze alleen maar een pijl uit de koker op haar rug te pakken, te richten en te schieten. En ze had gewoon graag iets in haar handen. "W-wat doen we als we hem niet vinden?" vroeg ze voorzichtig aan Mariëru. Of wat als ze hem dood vonden? Ze wilde er niet aan denken, maar het kwam toch in haar gedachten op.

"W-wat doen we als we hem niet vinden?" vroeg Sunset. "Ik heb beloofd hem te vinden, dus voor die tijd geef ik niet op. En als we hem binnen een week niet vinden, weten we dat we ons in een grote opdracht hebben gestort, en dat we met gevaarlijkere mensen te maken krijgen. Maar ik beloof jou dat dat waarschijnlijk niet gaat gebeuren. Heus, maak je geen zorgen.", antwoorde Mariëru. Kom, als we de bossen voor de avond al een groot deel doorzocht hebben, kan het zijn dat we voorlopen op schema. Als er niks gebeurd tenminste." Mariëru gniffelde. "Geintje." Mariëru zette flink de pas erin, en de zon stond aan de hemel. Ze verlangde naar het koele bos, dat was meer haar ding.

"Ik heb beloofd hem te vinden, dus voor die tijd geef ik niet op. En als we hem binnen een week niet vinden, weten we dat we ons in een grote opdracht hebben gestort, en dat we met gevaarlijkere mensen te maken krijgen. Maar ik beloof jou dat dat waarschijnlijk niet gaat gebeuren. Heus, maak je geen zorgen.", antwoorde Mariëru. "Kom, als we de bossen voor de avond al een groot deel doorzocht hebben, kan het zijn dat we voorlopen op schema. Als er niks gebeurd tenminste." Mariëru gniffelde. "Geintje." zei ze. Sunset duwde plagerig tegen haar aan. "Je probeerd me gewoon bang te maken!" zei ze. Ze moest even rennen om Mariëru's snelle tempo bij te houden. Al snel zagen ze het bos al, groot en mooi. De zon stond hoog aan de hemel, het zou ongeveer een uur of één zijn. Sunset rende het bos in, naar de schaduw en keek even om haar heen. Hier zou ergens een beekje moeten lopen... Al snel zag ze wat ze zocht en liep erheen. Ze knielde neer bij het beekje en keek erin. Meestal zag zij iets in het water wat duidde of er iemand was langsgeweest. Iets wat voor de meeste andere niet te zien was. Voorzichtig raakte ze met haar vingertop het water aan. Het beekje begon te golven, en water spatte uiteindelijk over de rand aan de andere kant heen. "Hier is iemand langsgekomen." zei ze tegen Mariëru. Ze wist dat dit lang duurde, maar het zou hun zoektocht ook kunnen versnellen. Als het water hun aangaf dat niemand was over gestoken, konden ze dat deel gewoon overslaan.

Nu was het Mariëru die probeerde Sunset bij te houden. Toen ze zag waar ze zat, keek ze over haar schouder mee. Toen ze klaar was, vroeg Mariëru: "Wat deed je?" Ze keek nieuwsgierig, en had al zo'n idee. Mariëru was een ster in onderbrekingen, dus het was ook niet vreemd dat ze het alwéér deed. "Waarom heb je niet verteld dat je zulke speciale gaven hebt? Dat is echt gaaf! Maar, waarom maak je je dan zo'n zorgen over de rest van je krachten? Dit vergt veel tijd en kracht, gebruik je het vaker? Mariëru keek geïteresseerd.

"Wat deed je?" Mariëru keek haar nieuwschierig aan. "Door dat te doen kan ik aan het water vragen of er iemand is langsgeweest." legde ze uit. "Waarom heb je niet verteld dat je zulke speciale gaven hebt? Dat is echt gaaf! Maar, waarom maak je je dan zo'n zorgen over de rest van je krachten? Dit vergt veel tijd en kracht, gebruik je het vaker?" Mariëru keek geïteresseerd. "O-omdat ik dacht dat iedereen dat kon...! Mijn ouders konden het, mijn neefjes en nichtjes..." haar stem sterfde weg. Had ze een speciale gave? Waarom wist ze dat niet? "Ik maak me zorgen over de rest van mijn krachten omdat ik verder niets kan! En ja, ik gebruik dit als ik mensen zoek..." zei ze. "Is het echt zo speciaal?" terwijl ze Mariëru vragend aan keek kwam ze overeind en stapte over het meertje. Ze moesten verder.

"Is het echt zo speciaal?" De stem van Sunset klonk verbaasd. "Ja, sterker nog, bijna niemand kan het, en het is meestal overgedragen van ouders op kind, vandaar dat je hele familie het kan. Maar tussen andere watermagiërs ben jij dus echt speciaal, ondanks dat je veel basisspreuken niet kent. Maar die heb je zo geleerd. Heb je nog meer van die dingen die in jou familie geleerd zijn? Sorry, ik draaf door, maar ach... " Mariëru klonk enthousiast. "Maar, weet je of er iemand is langsgekomen? Anders kunnen we die kant in 1 keer op." Ze wees in de richting die bij het beekje vandaan ging.