Verveling~~

"Ja, sterker nog, bijna niemand kan het, en het is meestal overgedragen van ouders op kind, vandaar dat je hele familie het kan. Maar tussen andere watermagiërs ben jij dus echt speciaal, ondanks dat je veel basisspreuken niet kent. Maar die heb je zo geleerd. Heb je nog meer van die dingen die in jou familie geleerd zijn? Sorry, ik draaf door, maar ach... " Mariëru klonk enthousiast. "Maar, weet je of er iemand is langsgekomen? Anders kunnen we die kant in 1 keer op." Mariëru wees in de richting waar de beek van weg liep. Ik knikte, het water had me duidelijk aangetoont dat er iemand in die richting was gegaan. Hopelijk kwamen we verder in het bos nog een beekje tegen, dan zouden we wat meer duidelijkheid hebben. Ze dacht even na over Mariëru's eerdere woorden. "Nee, verder heb ik niets geleerd van mijn familie." zei ze daarna. Ze begon wat steviger door te lopen in de richting die het water haar had aangegeven. Maar naarmate ze dieper in het bos kwamen werd het donkerder. Sunset voelde zich altijd minder veilig bij donkere plekken. Sunset pakte haar boog steviger beet. Ze draaide zich met een ruk om toen de bosjes achter haar bewogen. Ze zag een donkere schim weg springen, achter een ander bosje. "W-wat is dat?" vroeg Sunset angstig aan Mariëru.

"W-wat is dat?" vroeg Sunset. Mariëru wist het niet. Beter gezegd, ze wist het niet zeker, hier in het midden van het bos kon het van alles zijn: roofdieren, rovers, kidnappers, of misschien die jongen al. "Water katana's!" Mariëru riep haar 2 magische katana's op, om ze zo nodig te gebruiken. Voorzichtig liep ze in de richting van de bosjes, en wenkte Sunset.

Mariëru riep haar wapens op, twee magische katana's. Sunset pakte een pijl uit de koker op haar rug en legde die op haar boog. Het enigste wat ze hoefde te doen was spannen, richten en loslaten. Voorzichtig liep Mariëru naar de bosjes en wenkte Sunset, die aarzelend meeliep. Net toen ze er bijna waren hoorde ze een grom en sprong er een grote wolf uit. Sunset deinsde geschrokken achteruit. Dit was de soort wolf die magisch was, hij liet je zien wat je het meest vreesde. Tenminste, als hij jouw blik kon vasthouden. "Niet in zijn ogen kijken!" riep ze Mariëru toe. "Of je ziet je ergste nachtmerries."

"Niet in zijn ogen kijken!" riep Sunset Mariëru toe. "Of je ziet je ergste nachtmerries." Die informatie liet Mariëru niet linksliggen. Ze had geen zin in enge dromen, en hield haar katana's stevig vast. Ze siste het dier toe, ookal wist ze dat het dier niet terug kon praten. "Wat moet je, eng beest?" Ze keek het dier tussen de ogen aan, om zijn blik vast te houden. Wie weet was dit dier van een of ander iemand, die haar nu kon horen. Dapper was Mariëru niet, maar als er mensen waren die op haar rekende, liet ze hen niet links liggen en was ze sterker dan normaal. Mariëru zag een teken op de flank van het dier, als teken dat het een baas had. "Kom tevoorschijn als je durft!" riep ze, bedoelt naar de eigenaar. Ze keek naar Sunset, hoorde wat blaadjes ritselen, en er kwam iemand achter hen staan. Mariëru draaide zich met een ruk om.

"Wat moet je, eng beest?" siste Mariëru het dier toe. Sunset zag een teken op de flank van het beest. De wolf had dus een eigenaar. "Kom tevoorschijn als je durft!" riep Mariëru. Mariëru keek haar aan en hoorde wat blaadjes ritselen. Mariëru draaide zich met een ruk om, maar Sunset was te laat. Haar armen werden op haar rug geslagen en haar boog viel op de grond. Een andere arm werd om haar nek gelegt. Sunset keek naar de wolf, die in de richting van haar boog liep. "Waag het om die boog met je smerige klauwen aan te raken!" schreeuwde ze het dier toe. Die boog was haar leven. Maar degene die haar vasthielt verstevigde zijn greep op haar hals, en ze voelde haar adem stokken.

Mariëru begon nijdig te worden. Eerst die wolf, en nu Sunset, die vastgehouden werd van iemand waarvan ze het gezicht niet kon zien. "Waag het om die boog met je smerige klauwen aan te raken!" schreeuwde Sunset naar het dier. Dit was Mariëru's kans. De eigenaar van de wolf en degene die Sunset vasthield was nu afgeleid. Ze teleporteerde zichzelf achter hem en prikte met haar katana's in zijn of haar rug. "Laat haar los!" beval ze. De onbekende persoon liet los, en beval met onverstaanbare woorden zijn wolf te gaan liggen. "Draai je om." Ze wilde die persoon is zien. Haar guildleden zo behandelen, hoe durfde hij? Met een boze blik keek ze naar de persoon die zich langzaam omdraaide. "Één verkeerde beweging en je bent gewond." dreigde Mariëru, met haar katana's op hem gericht.

Sunset zag Mariëru teleporteren en ze hoorde haar stem weer achter haar. "Laat haar los!" zei Mariëru tegen de persoon die haar vast hielt. Sunset werd losgelaten. Meteen rende ze op haar boog af, gritste hem van de grond en keek geschrokken naar de liggende wolf. "Draai je om." beval Mariëru de persoon die Sunset had vastgehouden. De persoon draaide zich langzaam om, Sunset ging schuin achter Mariëru staan. "Één verkeerde beweging en je bent gewond." zei Mariëru, met een dreigende stem. De persoon was groter dan hun allebij, en droeg een cape met een kap, die zijn ogen verborg. De persoon hief zijn handen en deed de kap van zijn hoofd. Sunset keek onzeker naar de man. Wat deed hij hier in het bos?

-Ik zie hem nu voor me als Aragorn zegmaar. Is dat oke voor jouw?-
-Ben niet verslaaft aan lotr ofzo hoor-

Mariëru keek recht in zijn gezicht. Ze was nog steeds boos. Ondanks dat ze wist dat die man sterker was dan haar, was ze niet bang voor hem. "Wat wil je van ons?" zei Mariëru, scherp en doeltreffend. De man antwoorde, "Het spijt me, ik dacht dat jullie vijanden waren. Ik ga snel naar de aanval over." Mariëru zuchtte. "Dus 2 elfenmeisjes die in het bos rondlopen zie jij als vijanden? Dat is het domste dat ik ooit heb gehoord. Oke, e zijn dan mischien Dark Elfen, maar kom op, zie je ons daar voor aan?" Al Mariëru's woede kwam eruit, en ratelde nog een heleboel verwijten naar zijn hoofd. Alleen door een hand op haar mond te leggen of haar even pijn te doen, zou ze haar mond houden. Naar reacties zou ze nu niet luisteren.

"Het spijt me, ik dacht dat jullie vijanden waren. Ik ga snel naar de aanval over." zei de man tegen hun, nadat Mariëru boos had gevraagt wat hij van hun wilde. "Dus 2 elfenmeisjes die in het bos rondlopen zie jij als vijanden? Dat is het domste dat ik ooit heb gehoord. Oke, e zijn dan mischien Dark Elfen, maar kom op, zie je ons daar voor aan?" Mariëru was écht boos op de man. Ze bleef doorpraten, dus Sunset legde haar hand op Mariëru's schouder, maar ze reageerde niet. Sunset zuchtte, ging achter Mariëru staan en legde haar hand op haar mond. Toen ze stil was liet ze los en wendde zich naar de man. "Wat doe je hier? En waarom ga je zo snel in aanval over?" er moest een reden voor zijn, was hij misschien aangevallen? "Ik ben een traveler, ik kom overal en nergens, zonder reden. Ik ging in de aanval over omdat ik twee andere meisjes tegen kwam die er ook onschuldig uitzagen, maar dat was een vermomming van de dark Wizards. Ze zijn hier nog. Ik weet niet waar jullie heen moeten, maar pas op voor ze. Vertrouw niet zomaar mensen, of elfen, of... Nou ja, jullie snappen me wel." de man keek hun om de beurd aan. Sunset keek naar Mariëru, om te zien of zij al minder boos was.

Mariëru was geschrokken van de hand voor haar mond. Het was een kleinere hand, dus hij moest van Sunset zijn. Als dat niet zo was geweest, had ze er zeker in gebeten. Na de woorden van van die man, die ze nog steeds niet 100% vertrouwde, was ze al wat gekalmeerd. Ze had haar armen over elkaar gedaan, en haar katana's laten verdwijnen. Ze dacht na. Black wizards, he? Hoe komt het dat een traveler daar zoveel vanaf weet? Of verzweeg hij wat? Terwijl ze dit dacht, schoot haar iets te binnen: wat nou als die Felix gevangen was genomen door zo'n groepje Black Wizards? Snel bedankte ze de man, en sleurde Sunset snel mee, naar een dikke boom wat verderop.

Mariëru bedankte de man snel, en Sunset werd meegesleurd naar een dikke boom wat verder op. De man knikte nog en liep toen de andere kant op, weg van hun. "Wat is er?" vroeg Sunset toen ze stil stonden, ze was bijna gestruikeld over een boomwortel.

-flut-

"Wat is er?" zei Sunset, aan haar stem te horen nogal verbaasd. "Nou, die vent had het toch over Black Wizards en hoe gevaarlijk die wel niet konden zijn? Stek dat die ene Felix daardoor is gekidnapt? Dan hebben we grote problemen..." Ze liet de woorden even tot Sunset doordringen. "En trouwens, we kunnen beter ons kamp opslaan, de zon zal zo ondergaan. Deze dikke boom bied ook de nodige bescherming." Mariëru pakte haar tas. Ze was haar slaapzak kwijt. Ze keek verwilderd haar tas door, en toen wist ze het weer: die had ze thuis gelaten. Ze hief haar hand op, en het gras naast haar begon te groeien. Van degene die haar had opgevoed, had ze deze krachten geleerd, en kon zo met planten weven en spinnen. Ze maakte haar eigen slaapzak en kussen, en legde het neer, tegen een dikke boomwortel aan. Ze keek naar Sunset, om te zien waar zij mee bezig was.

"Nou, die vent had het toch over Black Wizards en hoe gevaarlijk die wel niet konden zijn? Stel dat die ene Felix daardoor is gekidnapt? Dan hebben we grote problemen..." zei Mariëru tegen haar. Sunset slikte. "Shit ja..." stamelde ze. "En trouwens, we kunnen beter ons kamp opslaan, de zon zal zo ondergaan. Deze dikke boom bied ook de nodige bescherming." zei Mariëru toen. Sunset knikte en keek hoe Mariëru haar tas doorzocht. Blijkbaar kwam ze tot de conclusie dat ze geen slaapzak had meegenomen. Ze hief haar hand op en woof van de planten naast haar een deken en kussen. Sunset haalde een slaapzak uit haar tas, die ze gelukkig niet vergeten wat, en legde die op het gras neer. Ze keek even om haar heen. Twijfelend keek ze naar het beekje naast haar. Vroeger kon ze altijd een schild maken van water, een soort krachtveld, dat bescherming bood, maar of ze dat nu nog kon. Aarzelend hief ze haar arm, en het water kwam wel over de kant zweven, maakte een half schild en spatte toen op de grond. Sunset vloekte binnensmonds. Damn, waarom lukte het nou niet?

Mariëru zag wat Sunset probeerde, en toen ze zag hoe teleurgesteld ze keek toen het niet lukte, zei ze "Probeer het nog eens, maar dan concentreer je je op het water, in plaats van op het schild. Zie het water als een deel van je lichaam. Want als je loopt, concentreer je je toch ook oo je benen, en niet op de plek waar je naartoe wilt?" Mariëru hoopte dat dit advies zou helpen. En als het niet lukte, had ze net bij het beekje te veel magische kracht gebruikt, en had nu te weinig over voor nog een schild.

"Probeer het nog eens, maar dan concentreer je je op het water, in plaats van op het schild. Zie het water als een deel van je lichaam. Want als je loopt, concentreer je je toch ook oo je benen, en niet op de plek waar je naartoe wilt?" gaf Mariëru haar advies. Sunset knikte, ontspande zich, sloot haar ogen en hief haar handen weer op. Ze voelde het water uit het beekje komen, als een beetje extra gewicht op haar armen. Voorzichtig bewoog ze haar handen iets van elkaar af, opende haar ogen en zag dat het water al op de grond een schild had gevormt. Ze strekte haar armen en bewoog ze toen omhoog, en het water sloot zich in een circel om de dikke boom heen, en al snel zag je er niets meer van. Ze glimlachte toen ze naar haar schild keek, en ging weer zitten. "Dank je wel" zei ze tegen Mariëru.

"Dank je wel" zei Sunset. Mariëru keek vriendelijk terug. Ze ging op haar slaapzak liggen, en keek naar de bladeren van de grote boom. Ze dacht terug aan de lange dag die acht hun lag. Ze werd uit haar gedachten opgeschrikt van een knorrend geluid, en kreeg een rood hoofd. Ze had vanochtend voor het laatst gegeten, en had dus een lege maag. Snel pakte ze een paar droge crackers en werkte ze naar binnen. "Jij ook wat?" vroeg ze aan Sunset en stak een cracker naar haar uit. Ze merkte niet of ze hem wel of niet aanpakte, haar gedachten waren alweer afgedwaald.

Mariëru ging ook op haar slaapzak liggen, en SUnset hoorde Mariëru's maag knorren. Ze kreeg een rood hoofd, pakte een paar crackers en at die op. "Jij ook wat?" vroeg ze aan haar en ze stak een cracker naar haar uit. Dankbaar pakte Sunset die aan en at hem op. Ze keek naar boven, naar de bladeren van de dikke boom. Haar waterschild hielt ook wind tegen, dus ze zouden het vannacht niet koud krijgen. "Waar wil je morgen heen gaan?" vroeg ze aan Mariëru. Ze waren nu ongeveer in het midden van het bos. Ze zouden zo naar het meer kunnen, en dan verder gaan naar de jungle, als ze Felix nog niet eerder hadden gevonden. Ze hoopte van wel, de jungle sprak haar niet aan...

"Waar wil je morgen heen gaan?" vroeg Sunset aan haar. Eerst lijkt het me handig deze bossen verder uit te kammen, maar daar zijn we morgen tegen de middag wel mee klaar, als er geen tegenliggers op ons pad komen. Daarna naar het meer, en vervolgens, als het nodig is, de jungle doorzoeken." Mariëru geeuwde. Ze was moe, en kroop in haar slaapzak. "Wel te rusten!" zei ze en draaide zich om. Ze viel direct als een blok in slaap.

"Eerst lijkt het me handig deze bossen verder uit te kammen, maar daar zijn we morgen tegen de middag wel mee klaar, als er geen tegenliggers op ons pad komen. Daarna naar het meer, en vervolgens, als het nodig is, de jungle doorzoeken." zei Mariëru tegen haar. Sunset knikte. Mariëru kroop in haar slaapzak, zei welterusten en viel meteen in slaap. Sunset grinnikte en kroop ook in haar slaapzak. Ze keek nog even naar het schild en viel toen ook in slaap.

Sunset knipperde met haar ogen tegen het zonlicht dat tussen de bladeren door kroop. Het was al ochtend. Sunset rekte zich uit en trok de slaapzak van haar af. Met een beweging van haar arm stuurde ze het water dat een schild om hun had gevormt terug naar de beek en keek rond. Het was benauwt in het bos, misschien ging het vanavond onweren. Sunset haalde een appel uit haar tas en nam er een hap van. Ze ging weer tegen de boomstam aanzitten en wachtte tot Mariëru ook wakker zou worden.

Mariëru werd met een stijve rug wakker. Ze kreunde van de pijn. Ze mompelde tegen zichzelf [/b]"Man man man, wat heb ik geslapen zeg....." Haar haar zag eruit als een ontploft vogelnest, en haar pony hing voor haar ogen. Ze ging rechtop zitten en blies hem weg, maar de pony viel weer terug. Ze keek om zich heen en zag Sunset zitten. [b]"Goeiemorgen!" zei Mariëru vrolijk. "Hopelijk heb jij beter geslapen dan ik..." Mariëru lachtte. Ze stond op, liep naar de beek en waste haar gezicht. Daarna pakte ze een zaadje uit haar tas, stopte het in de grond, en liet een klein takje groeien, en vlocht hier een haarborstel van. Ze kamde haar haren en deed ze in een staart. Daarna pakte ze wat te eten, legde het apart, en begon in te pakken. Haar slaapzak liet ze verdorren, door hem verder tenlaten groeien. "Op naar het Geisha Meer! Maar eerst nog het bos...." mompelde ze erachteraan.

"Man man man, wat heb ik geslapen zeg." hoorde Sunset naast haar. Ze keek om en glimlachte. "Goedemorgen!" zei ze vrolijk. "Goeiemorgen!" zei Mariëru ook vrolijk tegen haar. "Hopelijk heb je beter geslapen dan ik," zei ze. Sunset knikte. "Ik heb wel lekker geslapen eigenlijk. Jij niet?" vroeg ze bezorgt naar Mariëru. Mariëru stond op, wastte haar gezicht, maakte een haarborstel van een takje dat ze liet groeien, deed haar haar vast, legde eten appart en pakte de rest in. Sunset ging intussen ook haar spullen inpakken, terwijl ze zocht naar haar borstel. Toen ze die had gevonden rukte ze het ding snel door haar haar, en deed hem toen weer terug in haar rugzak, die ze om deed. "Op naar het Geisha meer! Maar eerst nog het bos..." zei Mariëru. Sunset knikte, keek om haar heen of ze ergens nog een beekje zag, dan zouden ze kunnen zien of de jongen er over was gegaan. Maar helaas zag ze dat niet, alleen het beekje waar ze overheen waren gekomen. Ze zuchtte en keek Mariëru aan, terwijl ze in de richting van het noorden liep.

Het was al een paar uur later, en ze hadden nog steeds niks gevonden, geen sporen, maar gelukkig ook geen last van andere mensen. Tegen de middag zei Mariëru "Ik denk niet dat hij in het bos hier is. Zullen we maar naar het Geisa Lake gaan? Misschien zit hij daar in de buurt, en anders ergens in de jungle..." Ze keek Sunset vragend aan, terwijl ze een appel pakte en opat.

-niks anders dan flut-

De zon brandde in hun rug, door de bladeren van de bomen boven hun. Af en toe stonden ze even stil en namen even een pause onder een dikke schaduwrijke boom. Maar na een paar uur hadden ze nog steeds geen spoor van de vermiste Felix gevonden. "Ik denk niet dat hij in het bos hier is. Zullen we naar het Geisa Lake gaan? Misschien zit hij daar in de buurt, en anders ergens in de jungle..." zei Mariëru. Sunset slikte een brok in haar keel door toen ze dacht aan de jungle. Ze wilde daar écht niet heen. Ze knikte toch, het zou een beter idee zijn om naar het Geisa Lake te gaan. Mariëru pakte een appel en at die op. Sunset hoorde haar maag luid knorren en pakte ook een appel uit haar rugzak. "Oke, op naar Geisa Lake!" zei Sunset. Ze liep al richting het Geisa Lake, toen ze het bos uit waren keek ze naar Mariëru. "Ik weet niet zeker of ik nog een keer kan vragen aan het water of Felix hier langs is gekomen. Ik heb het nog nooit gedaan bij een heel meer..." zei ze. Maar ze liep op het meer af en ging erbij zitten. Ze keek even om haar heen of er geen vijanden waren, en die waren er gelukkig niet. Ze legde haar vingertop op het water, en toen gebeurde er iets raars; ze voelde een felle pijn door haar hele lichaam. Ze zag het beeld van Felix, verdwaalt in de jungle, met een zwaart naar de gevaarlijke planten slaant. Onmiddelijk rukte ze haar hand van het water en schoof er angstig van weg. Wat was dat? Wat gebeurde er? "I-ik k-kreeg een, een beeld. V-van Felix, d-denk ik. Hij is i-in de jungle..." stotterde ze bang. De pijn voelde ze nog steeds in haar lichaam.

"Ik weet niet zeker of ik nog een keer kan vragen aan het water of Felix hier langs is gekomen. Ik heb het nog nooit gedaan bij een heel meer..." zei Sunset. Mariëru vond het al knap dat ze het wilde proberen, en als het niet zou lukken, ach, dan hadden ze een oaar dagen kanger voor de boeg. Ze liep met Sunset mee naar de oever, en wachtte rustig af. Toen Sunset stotterde: "I-ik k-kreeg een, een beeld. V-van Felix, d-denk ik. Hij is i-in de jungle...", schrok ze wel even. Ze had niet echt verwacht dat het zou lukken, maar dit meisje had meer kracht dan verwacht. Mariëru zag dat ze pijn had. "Gaat het? Je hebt veel kracht verloren, vandaar die pijn. Wacht, laat me je helpen." Ze pakte een flesje met een paarsige vloeistof erin. "Drink dit, en de pijn zal aanzienlijk minder worden." ze gaf haar het flesje aan, en wachtte tot ze klaar was om naar de jungle te vertrekken. Ondertussen vroeg Mariëru "Zag je nig wat bijzonders? Een plek of wat dan ook, dat anders was dan de rest van de jungle?"

"Gaat het? Je hebt veel kracht verloren, vandaar die pijn. Wacht, laat me je helpen." Mariëru was met haar meegelopen naar het water. Sunset trilde van de schok en de pijn. Sunset keek toen Mariëru een flesje pakte met een paarse vloeistof erin. "Drink dit, en de pijn zal aanzienlijk minder worden." Mariëru gaf haar het flesje. Sunset keek er een beetje onzeker naar, maar dronk het toen toch op. Ze voelde een soort waterstroom door haar lichaam gaan, en de pijn verdween inderdaad. "Zag je nig wat bijzonders? Een plek of wat dan ook, dat anders was dan de rest van de jungle?" Vroeg Mariëru. Sunset keek even naar het water. "Hij had een zwaard, Felix, en hij vocht tegen de vleesetende planten." ze stond op. "Ik denk dat we moeten opschieten!" zei ze toen wat dringender. Ze liep al richting de jungle, af en toe omkijkend of Mariëru ook kwam. Toen ze voor de jungle waren stond Sunset stil. Aan de ene kant wilde ze er absoluut níet in, maar aan de andere kant wilde ze de jongen redden. Sunset pakte haar boog en legde een pijl op de pees. "Klaar?" vroeg ze aan Mariëru.