Bargain Hunting [Sunnetje]

Rikku volgdeze naar de plek waar ze heen gingen, Maar door alle drukte kon hij zich niet tussen de mensen wurmen, ''Shit -.-'' Nu ben ik ze kwijt lekker dan,,'' Snel schoot hij een zijstraatje in. Na even lopen verdronk hij in gedachten evn later botste hij tegen iemand op , '' sorry ik ben er niet helemaal bij nu .. '' Hij keek even op naar de persoon waar hij tegenop botste ''tjonge u lijkt wel van steen'' zei Rikku. Vol verbazing was hij tegen de jongen aan gelopen die Pabu heeft aangevallen , Rikku stamelde Ubu Ikkuh ehh....

Elrohir stond tegenover Sunnetje, en stond op het punt wat te zeggen, toen er iemand tegen hem aanbotste. Abrupt draaide hij zich om om te kijken hoe het ging met de persoon, totdat hij zag wie het was. "Jij...." bracht hij uit, en keek op de jongen neer. Dat was niet zo moeilijk, want hij was 1,85 meter lang. Zijn oog viel op het beesje dat op zijn schouder zat. "En je beest.." Hij had zin om heel kwaad te worden, maar het had geen zin. "Wat moet je?" antwoordde Elrohir nors.

"Jij....En je beest..Wat moet je?" Rikku stamelde '' Ik ehm ik liep gewoon even rond'' Rikku krabte even achter zijn hooft, ''ik ben verdwaalt..'' zei hij,'' ik word gek van deze drukte en kan deze stad niet uit omdat ik niet weet waar ik heen moet''. ''En het spijt me dat Pabu je heeft aangevallen...'' Okal had Rikku gee idee waarom.

Sunnetje was een beetje verbijsterd door de reactie van Elrohir. Rikku zo te zien ook. Ze besloot eens wat te gaan zeggen. 'Elrohir zullen wij maar ergens anders heen gaan? Je wilde wat zeggen?' ze keek de jongen vragend aan.

"Huh? O sorry. Het spijt me." Hij draaide zich om naar de jongen en zei "Pas de volgende keer een beetje op, wil je?" Daarna pakte hij Sunnetjes hand, en liep naar de andere kant van het plein. "Het spijt me. Ik liet me even meesleuren. Maar goed. Wat ik dus wilde zeggen..." Even leek hij zich te bedenken, maar toen omhelsde hijhaar stevig. "Als je het niet fijn vind, zeg het dan, oke?" Hij liet haar los, maar liet zijn armen om haar nek hangen. "Wat vind je van mij?" vroeg hij toen, en keek haar recht in haar ogen.

Hij merkte dat het meisje zich oncomfortabel voelde. "Ik snap je wel," glimlachte hij naar haar. "Het spijt me, dat ik... Ineens zo vertrouwd tegen je deed." Hij keek naar de grond, en probeerde zijn gevoelens te onderdrukken door te glimlachen. Toen blies hij op zijn vingers, en Furi kwam aanzetten. "Ik moet gaan. Het spijt me voor vandaag. Ik heb je de hele stad rond gesleurd. Maar ja. Ik hoop dat je het niet erg vindt." Hij zette een stap achteruit. "Misschien zie ik je ooit nog... Als ik überhaupt nog terugkom in Kuripa City, want er ligt een wereld voor me open." Hij draaide zich om en liep naar Furi. "Ik hoop dat we elkaar nog eens ontmoeten. Ou revoir, Sunnetje!" Hij steeg op, en stoof weg, en zijn glimlach maakte plaats voor een steek in zijn hart en diepe schaamte, omdat hij wegliep van zijn gevoelens.

Rikku zag hoe de jongen weg stoof op zijn paard, Hij keek erg verbaast waarom hij nu weg ging. Rikku keek de andere kant op en zag daar het meisje staan die de hele tijd bij de jongen was. Rikku liep naar haar toe en zei : ''Het spijt me is hij nu door mijn schuld weggegaan?''

'Oh eh nee..dat is volledig mijn eigen schuld' antwoordde Sunnetje. Diep in haar hart had ze toch wel spijt van wat ze gezegt had tegen Elrohir. Waarom was ze dan ook zo stom geweest om hem af te wijzen? Om even afgeleid te worden van haar gevoelens vroeg ze aan de onbekende jongen 'En wie ben jij eigenlijk?'

Elrohir suist in volle galop door de laatste woonwijken van Kuripa City. Hij racete in topsnelheid door het bos, richting Geisha Lake. Hij stapte af, en liet Furi grazen. Hij ging zitten en opende zijn tas. In de veronderstelling dat hij geen eten had gekocht, zei hij boos: "Shit! Door al mijn stomme acties ben ik blindelings vergeten eten te kopen..." Hij bond Furi vast, met de hoop dat niemand hem zou stelen, en liep terug naar Kuripa City, het marktplein op. Hij hoopte maar dat hij Sunnetje niet tegen het lijf zou lopen. Hij kocht wat gedroogd vlees, groentes en fruit, en wilde net het marktplein verlaten toen hij Sunnetje zag praten met de jongen die tegen hem op was gebotst. Hij trok wit weg en wilde zo snel mogelijk weg, maar hij staarde alleen maar naar haar. Niets kon hem in beweging brengen.

Sunnetje praatte wat met de jongen die blijkbaar Rikku bleek te heten. Opeens voelde ze een koude rilling over haar rug lopen en ze voelde dat ze bekeken werden. Het vampiermeisje keek om zich heen.

Elrohir verstarde. Hij staarde haar recht aan, maar ze besefte niet dat hij het was. Hij zuchtte diep en draaide zich om. Hij zag haar voor zich. Het witblonde haar, de rode ogen. Hij wilde het niet toegeven, maar toch begon 18-jarige reus te huilen. Hij schaamde zich diep, en veegde snel de tranen weg. Hij loopt langzaam het marktplein af. Dan, in een flits, draait hij zich om. Hij rent door de menigte heen, en voordat Sunnetje het beseft, wordt ze platgedrukt tegen hem. In haar blonde haar blijven de tranen staan. "Het spijt me..." mompelt hij ontzet, maar niet van plan haar los te laten.

Het ene moment staat Sunnetje met Rikku te praten, het andere moment wordt ze platgedrukt tegen Elrohir. ze schrikt zich dood en als reflex duwt ze hem met kracht van zich af.

Elrohir weet zich staande te houden, en kijkt haar aan zonder wat te zeggen. Wat kan hij zeggen? Hij vind haar leuk maar zij hem niet. Een normaal persoon zou zich dood geschaamd hebben, maar hij niet. Hij speelt een glimlach op zijn gezicht. Hij zegt niks. Dan draait hij zich om, steekt zijn hand op en loopt weg. Dit heeft toch geen zin, dus dan kan hij het net zo goed opgeven.

'Nee, Elrohir, wacht even!' Roept Sunnetje. 'Ik wist niet dat jij het was, ik schrok gewoon. Sorry'

Hij hoort haar roepen, en Elrohir draait zich om. Hij loopt rustig naar haar toe. "Sorry, wat zei je? Ik verstond het niet..." zegt hij afwezig.

Het ging Rikku veel te snel, hij was aan het praten met het vampier meisje dat Sunnetje hete, maar die werd opeens plat gedrukt door de jongen die met een volle vaart aan kwam rennen. PAS OP!!! riep Rikku snel, maar het was al te laat, na wat overstaan baar gemompel liep de jonger weer weg. Sunnetje riep hem, en hij kwam terug. ''Ik moet me exuses aanbieden en mezelf voorstellen misschien worden we nog eens goede vrienden''. Rikku stak zijn zijn hand uit naar de jongen en zei ''Hallo  ik ben Rikku, nogmaals sorry, Pabu wilde je vast geen kwaad doen''.

"Ik ben Elrohir, Elrohir Surion," zegt hij, vriendelijker dan de laatste keer. Hij kijkt naar Sunnetje en Rikku. "Jullie... Kennen elkaar?" vraagt hij, met lichte teleurstelling.

'Uh ja net pas hoor' antwoordde Sunnetje. 'en jullie nu ook he' zei ze met een glimlach

Elrohir zuchtte opgelucht. Hij wilde het niet graag toegeven, maar hij was een beetje jaloers geweest op Rikku. Elrohir glimlachte vriendelijk. Hij stond er een beetje moedeloos bij, aangezien hij niks tegen de jongen wist te zeggen en zich tegenover Sunnetje alleen maar "lovey-dovey" ging gedragen.

'Dus...nu we hier toch met z'n 3e zijn...zullen we een stukje gaan lopen?' Sunnetje keek de jongens vragend aan.

"Uh... Tja, is goed," zegt Elrohir. "Maar ik moet vanavond óf weg, of onderdak vinden, dus ondertussen kijk ik wel uit naar herbergen ofzo. Ik heb ook nog een baan, en ik ben bijna plat zak."

Sunnetje had medelijden met Elrohir. Maar wat kon ze doen? Zelf was ze ook zo'n 30 kilometer van huis, dus bij haar laten overnachten had ook niet echt zin. Ze wist niet wat ze moest zeggen. 'Ik weet niet wat ik daarop moet zeggen...' Ze keek Elrohir aan.

Elrohir draait zich snel om, want hij wil niet in Sunnetje's gezicht lachen. Hij probeert het in te houden, maar schatert het dan uit. "So-sorry," weet hij uit te brengen, en de tranen staan in zijn ogen van het lachen. Als hij dan eindelijk uitgelachen is, verontschuldigd hij zich alweer. "Het spijt me, maar dat je ineens zo bezorgt doet is nergens voor nodig. Ik weet me wel te redden, hoor. En normale mensen antwoorden niks als ze niks weten te zeggen, weet je...." Hij glimlacht en veegt de laatste paar tranen weg.

'Eh ja haha, maar ik vind niks zeggen ook zo raar' antwoord Sunnetje met een glimlach.