Bargain Hunting [Sunnetje]

Op het marktplein is het stikdruk. Zo druk heeft Elrohir het nog nooit gezien. Vanaf de rug van zijn paard kan hij over alle mensen heenkijken, maar vooruit komt hij niet meer. Hij stap van Furi af, en brengtt hem bij een stalling. "Goed..." mompelt hij, en struint langs de kraampjes. Oude lampen, etenswaren, speelgoed en dieren: alles wat je maar kon bedenken verkochten ze. Hij zucht diep, en loopt met zijn handen in zijn zakken verder. Bij een kraampje met fruit blijft hij staan, en koopt een paar appels. In gedachten verzonken loopt hij verder, en omdat hij niet oplet, botst hij tegen iemand aan. "Sorry, gaat het?" vraagt hij.

Sunnetje, een vampier meisje van 16 jaar oud, loopt over het drukke marktplein. She haat drukte. Al die mensen. Die gedachten. Gevoelens...het voelt alsof ze wordt ingesloten door een of andere koepel vol met gedachten en gevoelens van iedereen om haar heen. Een verschrikkelijk, maar aan de andere kant ook prettig gevoel. 
'Oké, alleen een paar kippen en dan ben ik weer weg' spreekt ze zichzelf wat moed in. Opeens botst er iemand tegen haar aan. Sunnetje schrikt op uit haar gedachten. Ze kijkt tegen het gezicht aan van een jonge jongen met zwart blauwig haar en katachtig gele ogen. Hij kijkt haar recht in de ogen aan. 'Wow...wat een mooie ogen heeft ze.' 'Sorry, gaat het?' hoort ze zijn stem ineens zeggen. 'Eh ja. Het gaat.' is haar antwoord. Ze voelt de zelfverzekerdheid van de jongen. Wie is dit? En waarom heeft ze het gevoel dat dit pas het begin is? Het geeft haar rillingen. Geen prettig gevoel. Toch voelt het vampier meisje dat ze deze persoon kan vertrouwen.

Hij ziet dat het meisje onzeker kijkt. Elrohir glimlacht. "Je bent toch niet bang? Ik zal je heus geen kwaad doen, hoor. Ik ben Elrohir, Elrohir Surion. Aangenaam kennis te maken. Hij staart in haar ogen. Ze zijn bloedrood, en fonkelen in het zonlicht. Hij glimlacht alweer naar haar. "En meisje, hoe heet jij?" vraagt hij aandachtig.

Sunnetje staart hem aan. Ze kan niks zeggen. Ze voelt al zijn gevoelens en leest zijn gedachten. Wow. Ze schud heel snel even haar hoofd. 'Sorry, wat was je vraag?' ze kijkt de jongen vragend aan. 'Ik vroeg of je bang bent en hoe je heet. Ow en ik zei dat ik Elrohir heet. Elrohir Surion.' 
'Nee. Nee ik ben niet bang.' Langzaam krijgt Sunnetje haar zelfverzekerdheid terug. 'En mijn naam is Sunnetje.'

Elrohir trekt zijn wenkbrauwen op. "Sunnetje? Mooie naam." Hij glimlacht lief naar haar. Hij zet een stap dichterbij. Ze is schattig, denkt hij, niet wetend dat ze gedachten kan lezen. Hij staart omhoog, naar de juiste woorden zoekend. Dan, zonder erbij na te denken, aait hij het 20 cm kleinere meisje over het hoofd. "Kom, ik zal je trakteren, aangezien ik tegen je aangelopen bent." Zonder dat Sunnetje erbij na kan denken, pakt hij haar koude hand vast, en trekt haar zachtjes en vriendelijk door de drukte.

Elrohir pakte haar hand vast en trok haar zachtjes mee. Sunnetje wist niet wat ze moest doen. Moest ze gewoon meegaan met deze onbekende jongen? Of zich lostrekken en wegrennen? Ze besloot het laatste te doen. 'Sorry ik kan niet meegaan' zei het meisje razendsnel en ze trok zich los. Zonder erbij na te denken sprintte ze weg.

Elrohir kijkt haar met grote ogen na. "Dat was niet zo slim van mij..." zegt hij hardop, en schud zijn hoofd. Wist hij veel dat het meisje hem niet vertrouwde. Ook al was dit te verwachten met zijn kledingstijl en nogal gevaarlijk uitziende gezicht. Hij haalt zijn schouders op, en struint verder. In zijn gedachten blijft het beeld van het meisje staan. Hij heeft een slecht voorgevoel, en gaat terug naar Furi, om het meisje te zoeken en te zeggen dat het hem spijt.

Sunnetjer rende tot ze geen energie meer had. Stom stom stom. Die jongen probeerde alleen maar aardig te zijn! En zij? Zij maakt er gelijk weer zo'n heel probeem van. Ze kan zichzelf wel voor haar kop slaan. 'Die Erohir moet ook wel denken dat ik een of andere hysterische freak ben' denkt ze. Sunnetje besluit nog een stukje verder te sprinten en dan even aan de waterkant te gaan zitten. Ze gaat klaar staan en rent zo hard ze kan. Na 5 minuten is ze doodop, dus gaat ze zitten. Ze staart  naar het water terwijl haar gedachten afdwalen.

Als Elrohir Furi eindelijk een rustiger straatje in heeft weten te krijgen, zet hij het gitzwarte oaard in volle galop. Bijna rijd hij een kraampje omver, maar schenkt er verder weinig aandacht aan. Met alle mensen hier kunne er zo wat ongure figuren tussen zitten. Wie weet iemand van Corpseblood. Langs het kanaal gaat hij wat rustiger. Daar zit ze, met haar witblonde haren die zachtjes opwaaien door een koel briesje. Hij stapt af en loopt haast geluidloos dichterbij.

Door geritsel achter haar schrikt Sunnetje op uit haar gedachten. Ze draait zich razendsnel om, in positie aan te vallen. Haar ogen vuurrood en ontbloote tanden. Als ze ziet dat het Elrohir is, trekt ze zich terug. 'Ga je me nu stalken?' zegt ze spottend terwijl ze weer gaat zitten.

Door de plotselinge houdingsverandering schrikt hij zich rot. "Nee, natuurlijk niet. Ook al zou het moeilijk zijn het niet te doen," glimlacht hij. Hij gaat naast haar zitten. "Sorry, ik had je niet zomaar mee moeten trekken. Ik wist niet dat je... Nou ja, geen jongens gewent was," zegt hij zich verontschuldigend.

Sunnetje hoort zijn woorden aan. Ze denkt na over wat ze gaat antwoorden. Het blijft lang stil. Dan zegt ze 'Het is oke..ik wist gewoon niet wat ik moest doen'. Ze zucht diep en springt naar de overkant van het water.

Ik geef het op, denkt Elrohir. "Het geeft niet. Maar ik ga. Reizigers zoals ik blijven nooit lang op 1 plek." Hij staat op, en loopt richting Furi. "Het ga je goed, Sunnetje!" roept hij, en stijgt op. Hij zet zijn hielen in de flanken van het paard en schiet in volle gallop weg.

Sunnetje kijkt hem na. Ze kan hem nog achterna gaan...wat heeft ze te verliezen? Zo snel ze kan rent ze achter hem aan. Ze is een vampier dus kan hem makkelijk bij houden. In de verte ziet ze hem , ze gaat nog sneller rennen

Elrohir heeft het in de gaten dat hij gevolgt word. Hij weet niet door wie, en duikt snel een smal zijstraatje in, en dan nog een. Hij stapt af van Furi, en gaat om de hoek staan. Omdat hij goed is in jagen, heeft hij een perfect gehoor- en zichtsvermogen. Hij stelt zich tegen de muur op, en hoort de rennende voetstappen naderen. Tien meter afstand, 2 meter afstand, hij strekt zijn arm uit en grijpt de achtervolger vast, en doet een hand voor de mond. Dan kijkt hij recht in de rode ogen van Sunnetje.

Sunnetje ziet Elrohir niet meer. Hij is een of ander zijstraatje in gegaan. Opeens word ze vast gegrepen. Een hand zit voor haar mond. Ze kijkt recht in de ogen van Elrohir. Als hij ziet dat het het vampiermeisje is laat hij haar los. 'Sorry. Ik was nogal gemeen daaro bij het water' veronderschuldigt Sunnetje zich. Ze neemt een beetje afstand. Ze hoort de gedachten van de jongen.

Even staart Elrohir het vampiermeisje aan. "Het geeft niet," zegt hij zo kalm mogenlijk. "Misschien liep ik te hard van stapel." Hij stapt dichter naar haar toe, waardoor zij nog dichter tegen de muur aangedrukt werd. Hij druke zijn handen aan weerszijde van haar tegen de muur aan. Hij keek haar doordringend aan, en vroeg met een speelse blik: "Waarom kwam je eigenlijk nog meer achter me aan? Ik denk niet dat het je veel kan schelen hoe anderen over je denken. Of?" Hij kwam met zijn gezicht heel erg dichtbij, en bewoog zijn gezicht naar haar oor. "Je bent zo schattig. Maar dat wist je al, toch? En hoe denk jij over mij?" Zijn gezicht bevond zich nu op 5 centimeter van haar neus.

Snel rende Rikku achter Pabu (zijn vuur fretje) aan door de stad, ''PABU BLIJF STAAN!'' schreeuwde hij terwijl hij zich verontschuldigde aan de mensen die hij zowat omverliep. Pabu rende als een speer door de stad heen ''Pabu moest iets op het spoor zijn'' dacht Rikku . Pabu klom over een oud houten hekje heen en rende verder, Shit! Zei Rikku terwijl hij voor het grote gammelle hekje stond. Snel keek hij of er niemand keek ''Okee Rikku diep ademhalen en concentreren..'' Hij nam een stap naar achteren en  hefde zijn hand, daarop verschenen 2 grote vlammen, Snel duwde hij zijn handen naar voren en schoot de 2 vuurballen door het hek heen, snel rende hij door het in brand staande hek heen achter Pabu aan, Pabu had een grote voorsprong door alle obstakels waar hij zich gewoon door heen kon wurmen. Mako schoot een zij weggetje in en zag daar zijn huisdier op het gezicht  van een jongen zitten, de jongen schrok en probeerde het dier van zich af te halen ''PABU!!'' schreeuwde  Rikku, terwijl de jongen riep : ''HAAL HEM ER AF!! HAAL HEM ER AF!!

Op het ene moment was Elrohir bezig met Sunnetje, het andere moment zat er een beest op zijn gezicht. Hij schreeuwde en trok uiteindelijk het beestje ervanaf. Boos zette hij het op de grond. Verontschuldigend keek hij naar Sunnetje, en wendde zich tot de jongen, die waarschijnlijk zijn eigenaar was. "Kan je niet beter op dat beest letten? Een normaal persoon zou hem allang hebben afgemaakt, weet je," zei hij boos.

Met een rood hooft stond hij daar.  "Kan je niet beter op dat beest letten? Een normaal persoon zou hem allang hebben afgemaakt, weet je," zei hij boos.  ''ehm sorry.. ik wist niet dat Pabu jou aan zou vallen..'' zei Rikku. Even wierp hij een blik op het meisje dat tegen de muur aan stond. '' eh sorry.. ik wist niet dat jullie .. bezig waren.''. Snel pakte hij Pabu op en probeerde hem in bedwang te houden, en probeerde weg te lopen maar de jongen vroeg ''waarom viel dat beest me eigelijk aan?''Rikku had de vraag niet gehoord want hij probeerde op de grote klok te kijken op het plein, ''SHIT!!'' zei  Rikku, '' Ik kom te laat!!'' snel begon hij over het plein te rennen. de jongen keek hem na maar vroeg zich af waarom hij nu opeens wegrende, Hij besloot de jongen te achtervolgen over het plein.

Sunnetje werd tegen de muur aangedrukt door Elrohir. Hij sloot haar als het ware in. Wat er toen allemaal gebeurde ging razendsnel. Een of ander beest sprong op het gezicht van Elorhir, waarna een schreeuwende jongen volgde. Sunnetje stond nog helemaal perplex van wat er gebeurde met Elrohir en voordat ze het besefte waren hij en de jongen al weg. Daar stond ze dan. In het steegje. Ze liep het plein op. Ze zag een kraampje met kippen staan. Ze had best wel honger, dus besloot Sunnetje er een te gaan kopen. Ze voedde zich niet van mensen, maar van dieren. Toen ze had afgerekend werd er op haar schouder getikt.

Elrohir stond uitgeput tegen een muurtje aan. Hij was de jongen kwijt, en was doodop. De zin die hij had gezegd reflecteerde door zijn hoofd. "Ik iwst nietdat jullie bezig waren..." Was hij zo overgekomen? Alsof hij haar wat aan wilde doen? Hij werd rood van woede en schaamte tegelijk. Het beste kon hij opgeven om de jongen te vinden en gewoon naar Sunnetje te gaan. Hij liep richting het plein. Bij het kraampje waar hij eerder tegen haar was opgebotst ston dhet meisje met het witblonde haar en de rode ogen. Hij liep naar haar toe en tikte op haar schouder. "Sorry..." zei hij verontschuldigend

''Poeh!!'' zei Rikku ''volgens mij heb ik hem afgeschud'' even ging hij tegen de muur zitten om bij te komen. Pabu begon te snuffelen ''ow neey -.-'' niet weer Pabu'' hij pakte PAbu vast en deed hem een klein koortje om en bont die aan een hekje waardoor hij niet weg kon. hij ging weer rustig zitten en keek uit op een appel kraam snel pakte hij wat geld uit zijn portemonee en liep er naar toe. Pabu gegon te piepen en beet zachtjes in zijn koortje, toen Rikku  een appel en keek opzij, toen zijn blik weer op het blonde meisje viel. ''O_O Daar zijn ze weer!'' ze stonden iets van 3 kraampjes verder bij een kippen kraam. Rikku besloot ze te achtervolgen terwijl hij snel PAbu los maakte.

Toen Sunnetje het getik op haar schouder voelde draaide ze zich om. Het was Elrohir. Hij verontschuldigde zich voor daarvoor. 'Het is oke' zei Sunnetje met een glimlach.

"Echt waar? Ik heb je toch niet laten schrikken ofzo?" vroeg hij bezorgt. "Ik bedoel..." Hij staarde in haar ogen, en langzaam rijkte zijn hand naar die van haar. "Zullen we ergens heengaan waar het wat rusitger is? Ik bedoel, ik wil graag een antwoord." Hij wendde zijn hoofd af omdat hij bloosde. Normaal was hij niet zo onzeker, en vond dit geen fijn gevoel. "Ik weet een plek waar we... Kunnen praten." Hij loodsde haar de drukte door, tot ze uitkwamen op een klein binnenpleintje met een prachtige fontein.